|0028| biblioteka-wyobrazni.blogspot.co.uk

Blog: biblioteka-wyobrazni
Autorka: Jaelithe
Oceniająca: Akira

Pierwsze wrażenie jest pozytywne. Adres ładny, łatwy do zapamiętania i przywodzi na myśl zbiór opowiadań, co potwierdza napis na belce. Jako potencjalny czytelnik na pewno na bloga bym weszła. Yay! Dobrze, że odwiedziłam go ponownie w trakcie pisania oceny, bo byś miała ocenioną starą grafikę. Nie mam nic przeciwko zmianom wizualnym, więc krzyczeć za to nie będę. Zmiana wyszła zdecydowanie na plus. Pokazałaś, jak nagłówek wygląda w rzeczywistości i nie jest teraz przykryty różami, cieniami czy czymś tam jeszcze, co sprawia, że całość wygląda lepiej. W dodatku nagłówek pasuje do tematyki bloga, co jeszcze bardziej mnie cieszy. Kolorystyka ładna, stonowana i pasuje do siebie. Czcionka czytelna, panuje estetyka. Ramki są uporządkowane, treść zawarta na stronach poprawna, wszystkie linki działają i przyczepić się nie ma do czego. Statystyka jest niezła, aczkolwiek w komentarzach pewnej ilości SPAM-u można się doszukać, a ile tam powiadomień różnorakich!

Treść liczy sobie dwa opowiadania („Polowania na Elfy” nie ocenię – przeczytałam, próbowałam się za to wziąć, ale ni w cholerę mi to nie wychodzi; nie znam się na parodiach, nie lubię ich, nie wiem, z której strony to ugryźć, więc nie chcę pisać o czymś, o czym nie mam pojęcia. Pozwolę sobie jedynie wytknąć ewentualne błędy przy ocenianiu poprawności. Nie wiem też, co mam zrobić z jednopartówkami, których z reguły nie oceniam. Przeczytałam je i jeśli bardzo byś chciała, bym je tutaj zawarła, to napisz, a ocena zostanie zaktualizowana o te one-shoty). Będę oceniała każdy twór z osobna, byś miała łatwiejszy dostęp do pochwał/błędów odnośnie danej historii.

Subconscious jest opowiadaniem niewątpliwie oryginalnym. Z takim tematem jeszcze się nie spotkałam, co powoduje, że zaciekawienie rośnie. Podświadomość czytało się bardzo miło i szybko, co też jest zaletą. Trochę czasu mi zajęło ocenienie tego, ale chciałam się odrobinę dokształcić w zakresie schizofrenii, by lepiej zrozumieć istotę opowiadania. Zapraszam do czytania.

Cztery rozdziały to niezbyt dużo, by opowiadanie dogłębnie ocenić, ale nawet z takiej ilości da się coś wyciągnąć. Nie spieszysz się z akcją, opisując dokładnie, co dzieje się u Whisper. Przeczytałam gdzieś w komentarzach, że planujesz w sumie napisać dziesięć rozdziałów. Jako że mamy już prawie połowę historii za sobą, zastanawiam się, czy zdążysz wszystko, co sobie zaplanowałaś, pokazać. Zobaczymy. Widać, że całość masz rozplanowaną i przemyślaną, a w każdej części serwujesz nam i życie dziewczyny, i jej sny. Ciekawy zabieg, który powoduje, że nie rozwlekasz się za bardzo nad którymś z motywów. Dużo myślałam, co mam napisać i jednym z pierwszych wniosków był fakt, że u Ciebie mało dynamiki jest. Oczywiście całość nie stoi w miejscu, ale nic specjalnego nie dzieje się ani w życiu, ani w snach Whisper. Nie chcę, byś mnie tu źle zrozumiała – mam na myśli brak jakiegoś zwrotu akcji: czy to w prawdziwym życiu, gdzie egzamin i grill emocji nie dostarczają, czy w snach (co ogólnie jest czymś ciekawym). Rozumiem, że chcesz najpierw wszystko dokładnie pokazać, że nie chcesz się z niczym spieszyć, ale – moim zdaniem – przydałoby się tutaj jakieś bum!, nawet takie, które nie byłoby przyczyną dla innych wydarzeń.

Głównym wątkiem jest niewątpliwie podróż Whisper do krainy snów, a co za tym idzie – jak mniemam – rozwijająca się choroba u dziewczyny. Dobry pomysł i podoba mi się również fakt, że w każdym rozdziale z tego korzystasz, o czym pisałam już wcześniej. Cztery rozdziały za nami, a o Wiosce w Dolinie niewiele wiadomo, a i akcja tak jakoś szczególna nie jest. Nie wiem, czy masz wszystko rozplanowane i, nawet tak oszczędnie o tym pisząc, całość, która jest ważna, zostanie zawarta w kolejnych sześciu rozdziałach, ale na chwilę obecną tam jest nudno. Jest świetny pomysł, ale nie ma świetnej realizacji. Pytanie brzmi: dlaczego? Nie można poświęcić na sen pół strony więcej i bardziej zaciekawić czymś czytelnika? Chyba by się dało, prawda? To nie muszą być sytuacje, które by odcisnęło piętno na bohaterach i które kształtowałyby późniejszą historię,  a jedynie wydarzenia pozwalające wprawić postaci w większy ruch, które by pokazały, co to jest za kraina, czego się można po niej spodziewać. Oczywiście jest też za co pochwalić. Bardzo mi się podoba, że w tym wątku zwracasz dużą uwagę na świat przedstawiony, na bohaterów, na przemyślenia Whisper, co szerzej będę rozwijała za chwilę, oraz motyw nagłego wybudzania się dziewczyny w najmniej odpowiednim dla niej momencie.

W każdym rozdziale prezentujesz również codzienne życie Whisper, które – jako wątek w opowiadaniu – ma dużo możliwości i których Ty nie za bardzo realizujesz, gdyż: a) nie masz takiego zamiaru, b) masz je dopiero w planach lub c) nie pomyślałaś o tym. Mam tu na myśli przede wszystkim matkę dziewczyny – żadnych wizyt, tylko dwa wspomnienia z nią i nic więcej. Nie potrafię znaleźć usprawiedliwienia dla takiej decyzji; przecież można przeprowadzić ciekawie, intrygująco ich spotkanie, które może – ale nie musi – ukształtować w pewien sposób (nawet znikomy) dalszą historię. Codzienność Whisper może nie powala na kolana pod względem zaciekawienia porównywalnego do jej snów, ale jest napisana naprawdę dobrze i naturalnie, a z tym spotykam się naprawdę rzadko w opowiadaniach, które oceniam.

Podsumowując, mamy dwa naprawdę dobre wątki, aczkolwiek jest w nich – moim zdaniem – za mało akcji, całość przesuwa się bardziej ku statycznemu zachowaniu i byciu. Jest ciekawie, temu nie da się zaprzeczyć, napisane w przyjemny sposób (więcej o tym przy kwestii stylu) i opowiadanie czytało się z wielką przyjemnością.

Przewija się u Ciebie kilku bohaterów i postaram się o każdym z nich powiedzieć kilka zdań.

Whisper jest pokazana jako postać bardzo spokojna i niewyróżniająca się, na pierwszy rzut oka, niczym. Ciężko jest czuć wobec niej jakiekolwiek emocje: czy to pozytywne, czy negatywne. Jest tak neutralna, niewybijająca się ponad przeciętność, ponad innych bohaterów, że nie można wyrobić sobie o niej jednoznacznego zdania. Mimo że jest główną bohaterką, jest praktycznie niewidoczna na tle innych postaci. Nie ma w jej zachowaniu, osobowości czegoś, co by sprawiało, że byłaby bardziej wyrazista, że wtedy dałoby się mieć jakiekolwiek uczucia względem niej. Czytamy o niej cały czas, wiemy, co przeżywa, co dzieje się w jej głowie, ale nie potrafię się z nią utożsamić. Pomijając tę kwestię, jest bohaterką dobrze skonstruowaną, normalną dziewczyną, której tak mało w blogowych opowiadaniach.

Liczyłam na większą rolę Henry’ego w opowiadaniu. Kilka rozdziałów jeszcze przed nami, więc mam nadzieję, że jakoś się jeszcze wykaże. Do tej pory przedstawiłaś go jako ojca, który zdaje się nie rozumieć dorastającej córki, jej problemów czy tęsknoty za matką. Ociepliłaś jego wizerunek przed egzaminem Whisper, co zdecydowanie wyszło mu na plus. Zastanawia mnie, jakie są jego myśli, uczucia, stosunki do byłej żony, dlaczego postanowił ją porzucić. Nie uwzględniłaś tego jeszcze, więc może dopiero masz to w planach.

Allyson, Olly i Mike są postaciami drugoplanowymi i nie kształtują zbytnio Whisper. Jedynie młody swoim zachowaniem niezmiernie ją irytuje i mnie także. Zrobiłaś z niego małego diabła, co jest zdecydowanym plusem. Mam nadzieję, że nie zrezygnujesz z niego w kolejnych rozdziałach.

Została jeszcze kwestia Iskadara, o którym mało co na razie wiadomo. Nie przeznaczasz mu dużo uwagi w snach Whisper. Owiany nutką tajemnicy, skupiający się na teraźniejszości, co sprawia, że jest ciekawą postacią, na którą się czeka i lubi – przede wszystkim za jego quasi-dziecinny charakter i optymizm. Wydaje mi się, że pełni jakąś wyjątkowo znaczącą rolę w opowiadaniu i mam nadzieję, że niedługo wyjaśnisz kilka spraw z nim związanych.

                Mamy dwa światy przedstawione. Pierwszy jest Anglią, co wiem jedynie z pewnej wzmianki o kraju i angielskich parkach czy college’u. Nic nie wiadomo o mieście/miasteczku, gdzie rzecz się dzieje. Jeżeli ominęłam tę kwestię, to wybacz, ale przeczytałam opowiadanie nie raz, nie dwa, ale nic nie zauważyłam, nic nie wbiło mi się w pamięć, jeżeli chodzi o nazwę miejscowości. Niby opisujesz kilka miejsc, ale klimatu Anglii w ogóle nie można odczuć. Bohaterowie powinni czuć to, co unosi się w powietrzu, widzieć to, co ich otacza, dotykać to, co jest wokół. Dzięki temu poznajemy świat, w którym dzieje się akcja opowiadania. U Ciebie nie czuć Anglii, co wydaje mi się niezrozumiałe, ponieważ sama tam mieszkasz i wiesz, jaka ona jest.

              O Wiosce w Dolinie też nie można zbyt dużo powiedzieć. Tutaj jednak pochwalę Cię za pokazanie natury, gdyż uraczyłaś nas naprawdę dobrymi opisami. Nic nie wiadomo o tej krainie, nigdy nie pozwalasz Whisper dowiedzieć się czegokolwiek, gdyż wybudzasz ją ze snu. Czasami mogłaby zostać trochę dłużej, by i czytelnik mógł się dowiedzieć, gdzie bohaterka w ogóle przebywa, co to za miejsce. Klimat powoli tworzysz, co można zauważyć przy motywie deszczu i kopalni diamentów, ale jest to niewielki postęp w stosunku do realnego świata.

                Przejdźmy do kwestii opisów. Gdy wprowadzasz bohaterów, pokazujesz ich wizualną stronę, by potem całkowicie tę kwestię pominąć. Opisy są czasem bardziej szczegółowe, czasem bardziej ogólne, ale fakt jest taki, że na jednym razie poprzestajesz, co jest wynikiem tego, iż czytelnik może mieć trudności z zapamiętaniem, jak bohaterowie wyglądają. Gdy pokazujesz ich po raz pierwszy, w trakcie opowiadania przydają się różne wtrącenia o kolorze włosów, oczu, wzroście, znakach szczególnych postaci, by czytelnik miał przed oczyma tę postać i widział, jaka ona jest. O niektórych bohaterach zapomniałaś w tej kwestii, czego przykładem może być chociażby ojciec. Patrząc na te opisy, które już są, widać lekkość, w jakiej je przedstawiłaś. Wplatasz między słowa wygląd postaci, co czyta się przyjemnie i co swoim wyglądem nie przypomina sztywnej charakterystyki danego bohatera.

                Opisy uczuć, myśli pojawiają się często w opowiadaniu, jednakże żaden nie wbił mi się w pamięć. Często musiałam wracać do historii i sprawdzać, czy takowe opisy w ogóle się pojawiały. Whisper przeżywa prawie wszystko ze stoickim spokojem, co sprawia, że to, co dzieje się u niej w środku, również jest spokojne, pozbawione emocji:  czy to zachwytu, złości lub smutku. Zdania są zbudowane ładnie, ale brak w nich tego czegoś, co sprawia, że czytelnik razem z bohaterką może przeżywać to, co dzieje się u niej, i to z takimi samymi emocjami.

              Jeżeli chodzi o wydarzenia, to jest zdecydowanie lepiej. Pokazujesz wszystko dokładnie, pomijając zbędne szczegóły, ale nie poprzestając na ogóle. W tym przypadku można być pewnym, że zawsze przeprowadzisz czytelnika powoli przez to, co się dzieje, nie spiesząc się donikąd i nie kończąc opisów w połowie. Naprawdę ładnie potrafisz pokazać, co się dzieje wokół.

             Ogólnie budujesz ładne opisy, wystrzegasz się nadmiernego patosu, nie udziwniasz. Szczególnie zapadły mi w pamięć te dotyczące kreacji Wioski w Dolinie oraz różnorakie zdarzenia. Wiele razy musiałam wracać do tekstu, by przypomnieć sobie wygląd postaci i jakiekolwiek uczucia, emocje Whisper. Wystarczy spojrzeć na te cztery rozdziały, by wiedzieć, w czym czujesz się najlepiej.

                Dialogi są poprawnie napisane, co do tego nie ma zastrzeżeń. Czyta się je z wielką przyjemnością, są naturalne i obrazują charakter i emocje bohaterów w danym momencie. Jedyne do czego się przyczepię, to brak rozróżnienia między postaciami. Wszyscy mówią tak samo: i w realnym świecie, i w Wiosce w Dolinie. Jeśli mogę coś zasugerować, to proponowałabym, by postacie z krainy snów miały pewien specyficzny sposób mówienia, różniący się chociaż odrobinę od tego, którym posługują się u Ciebie Anglicy.

             Podsumowując całe opowiadanie, z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że bardzo mi się podoba fabuła, jestem zaintrygowana tym, co będzie działo się dalej. Bohaterowie troszeczkę szwankują, jak i świat przedstawiony. Dialogi są naprawdę dobre, opisy również, tylko że tam znalazło się kilka mankamentów. Styl omówię na sam koniec, gdy zostaną ocenione pozostałe twory, bez obaw.

Whoever you are jest kolejnym fanfikiem w blogosferze, jednakże z takim schematem się jeszcze nie spotkałam, co daje opowiadaniu punkty za swego rodzaju oryginalność. Złamałaś kanon i muszę przyznać, że to był naprawdę dobry pomysł (Akira lubi kanoniczność, to tak bajdełej). Nie minęły cztery godziny, a opowiadanie było przeczytane i w myślach zanalizowane, więc to także dobrze świadczy o historii. O reszcie dowiesz się poniżej. Zapraszam.

Można by rzec, że prowadzisz dwie akcje: aktualną i retrospekcyjną. Moim zdaniem lepiej było, jak właśnie przeszłość Łapy była tym najgłówniejszym motywem, a wtrącenia z teraźniejszości nie odgrywały aż tak ważnej roli. Skupmy się na każdej akcji osobno.

Retrospekcje pokazujesz od określonego czasu, więc wiadomo, gdzie się znajdujemy. Akcję prowadzisz gładko, pokazując najistotniejsze momenty z życia Syriusza. Dopiero później następują przeskoki czasowe, które uniemożliwiają czytelnikowi odnalezienie się w Twojej rzeczywistości. Od siódmego rozdziału zaprzestałaś pokazywania wspomnień Łapy, co jest niewątpliwą stratą. Naprawdę przez te wszystkie lata nic się specjalnego nie wydarzyło? Czy Black ukrywał się cały czas w domu? Wspominałaś coś o wyjeździe, jednak później już żadnej wzmianki o tym nie było i nie wiadomo, co tak naprawdę się wydarzyło. Napisałaś: „Mianowicie, główny bohater opowiadania, jako postać zagubiona i zmuszana do wiecznego ukrywania się, nie jest w stanie zdefiniować własnej osoby. Podczas gdy ludzie wokół uważają go za zdrajcę, on jedyny może temu zaprzeczyć. Ale czym jest jeden głos pomiędzy tysiącom?” Nie wiem, ile rozdziałów jeszcze planujesz, ale mamy za sobą dziewięć, gdzie Syriusz jest główną postacią, a tak naprawdę nie skupiałaś się za bardzo definicji jego osoby, na wiecznym ukrywaniu się (chodził na spacery, w miejsca publiczne). O kreacji bohatera powiem poniżej, jednak tutaj chciałam zaakcentować brak (jak na razie) realizacji głównego nurtu, którym miałaś zamiar się posługiwać. Zamiast tego mamy perypetie związane z Vivi i Kaitlin czy tam Harrym, co już jest aktualną akcją.

Właśnie przy tej akcji najbardziej podobało mi się to, że w początkowych rozdziałach jest jej tak mało, a Syriusz zwraca się do osoby, której tożsamości nie znaliśmy. Zrezygnowałaś ze wspomnień i całkowicie się temu poświęciłaś, co byłoby fajne, gdybyś zgrabnie przeszła do aktualności, kończąc zabieg z retrospekcjami. Albo dalej je ciągnąć, tylko że w mniejszym stopniu. Tam nie skończyłaś opowiadać tych kilkunastu lat, a teraz dopiero próbujesz powoli zaprzeczać temu, że Syriusz jest zdrajcą. To wygląda tak, jakbyś przez te pierwsze rozdziały leciała pomału ze wszystkim, pokazując to, co chciałaś, i nagle się budzisz i przyspieszasz, omijając niektóre istotne sytuacje, starając się jak najszybciej dojść do pewnego momentu. Chyba nie tak powinno być, prawda?

Wiesz, jaka sytuacja najbardziej razi w tym opowiadaniu? „Porwanie” Harry’ego. Zrobiłaś z Pottera mało ogarniętego idiotę, który wynosi  się z domu, gdzie jest bezpieczny, ponieważ jacyś obcy ludzie mówią mu, że ma jeszcze inną rodzinę. Jak to możliwe, że on z taką ochotą wychodzi? Jak to możliwe, że nie wydawało mu się to podejrzane? Jak to możliwe, że im od tak zaufał? Jaelithe, nie wiem, może w Twoim opowiadaniu Harry miał być głupi, ale żeby aż tak? W dodatku ten Syriusz, który tutaj wyjątkowo się popisał i nie przyszło mu na myśl, że takie coś zwróci uwagę Dumbledore’a i innych członków Zakonu Feniksa, że będą chłopaka szukać? Trzeba zwrócić też uwagę na fakt, że stało się, gdy Łapa „uciekł” z Azkabanu, więc wiadomo, na kogo skierują swe podejrzenia. Wydaje się to trochę nieprzemyślane z Twojej strony. Później też nie jest fajnie. Są w domu i nic? Harry nie ma żadnych pytań? Nic go nie dziwi? Wiadomość, że Syriusz jest jego ojcem chrzestnym, przyjął ze stoickim spokojem? Nie pokazałaś ich rozmowy, więc nie wiadomo dokładnie, co się działo, ale po dalszym zachowaniu Pottera widać, że ta cała sytuacja nie zrobiła na nim najmniejszego wrażenia i we wszystko mu uwierzył.

Zastanawia mnie też kwestia domu Syriusza. Nie uwierzę, że nikt z członków Zakonu nie wiedział, gdzie on mieszkał. Dlaczego więc go tam nie szukali (co dziwniejsze: dlaczego aurorzy – w tym Moody! – nic nie zrobili, nie złapali, gdy walczył z Peterem)? Vivi, jak i Kaitlin swobodnie wchodziły do jego mieszkania, nawet gdy Black się tego nie spodziewał, więc jak to możliwe, że ci z Zakonu tak nie zrobili?

Nie pokazałaś zbytnio życia Syriusza przez te dwanaście lat. Czuć tutaj spory niedosyt, bo o ile pewne sytuacje były naprawdę ciekawe, o tyle brakuje mi tutaj szczególnie tej próby zdefiniowania własnej osoby, do czego odnosi się sam tytuł opowiadania. Możliwe, że to dopiero będzie miało miejsce, jednakże przez tyle rozdziałów nie było o tym mowy. Motyw z retrospekcjami Blacka chyba już skończyłaś, a to mogło czytelnikom właśnie pokazać, co się działo w Syriuszu po zabójstwie Potterów, wtedy gdy musiał się ukrywać. To był odpowiedni moment na te próby.

Bohaterów masz i kanonicznych, i swoich własnych.  Pierwszym zdziwieniem jest postać Stworka, który jest miły i uczynny (!) dla Syriusza. Człowiek ma aż ochotę wykrzyknąć krótkie: co?! Nie sądziłam, że kanon zostanie tak mocno złamany. Na to przygotowana nie byłam. Najdziwniejsza jest tutaj jego przemiana, która nastąpiła od razu po pokonaniu Petera i cały czas się pogłębia, mimo że Łapa darzy go niechęcia, nie zawsze traktuje z szacunkiem, a i nie robi dla Stworka nic, co by było w jakiś sposób dla niego korzystne.  Ciężko zrozumieć zachowanie skrzata, nie wiadomo, co nim kieruje i czy już zawsze będzie taki mdły. W moim odczuciu ta kreacja niezbyt się udała. Możliwe jednak, że pokazując całość od strony innych bohaterów, wyjaśnisz, co tak naprawdę ze Stworkiem się dzieje, gdyż nagła zmiana bohatera bez żadnych dostatecznych przyczyn, jak i nakierowania na określone skutki, jest dużą nieścisłością w kreacji postaci.

Wspominałam przy omawianiu fabuły, że zrobiłaś z Harry’ego kretyna i tego zdania się nadal trzymam. Ukazuje się on jako człowiek pozbawiony inteligencji, własnego myślenia, oceny sytuacji, analizy tego, co dzieje się wokół. Nie dość, że ucieka od tak sobie z obcymi ludźmi, to w dodatku, jak gdyby nigdy nic, akceptuje fakt, że jego ojcem chrzestnym jest domniemany morderca i uciekinier z Azkabanu. Żadnych wątpliwości? Żadnych pytań? Żadnej ciekawości? Brak jakiegokolwiek instynktu samozachowawczego? Zaufał mu, ponieważ Syriusz znajdował się na zdjęciu ślubnym rodziców Harry’ego? Powiedz mi, czy naprawdę uważasz, że tutaj panuje realizm? Że każdy czarodziej-sierota, którego próbuje zabić Voldemort, zachowałby się tak jak Potter? Nie sądzę. Jestem ciekawa jego dalszego istnienia w opowiadaniu, może wtedy pokażesz, dlaczego taki jest.

Syriusz żyje chwilą. Nie myśli, tylko działa, co pasuje do mojego syriuszowego wyobrażenia i mi się to podoba. Zaskoczyło mnie to, że nie widać tego bólu po śmierci Potterów, emocji związanych z zabiciem Petera. Oczywiście pokazałaś w pierwszych chwilach, co się dzieje u Syriusza, ale wystarczyło, że nastąpiła nowa scena, nowy wątek i tamto się skończyło. Może taki Łapa właśnie jest, może przeżywa wszystko na swój sposób, czyli stara się o tym nie myśleć. Ciężko się jednak do tego przekonać, skoro ta trójka była jego przyjaciółmi, a sytuację związaną z wtargnięciem do Ministerstwa przeżywa w sposób zauważalny, nie wierzę więc, że taki cios od życia przyjąłby i trwał z tym w spokoju przez tyle lat. Miał odnaleźć własne „ja”, zdefiniować siebie, ale jak na razie chyba o tym zapomniałaś.

Kaitlin i Vivi to niezwykle – zaznaczam, że w moim odczuciu – strasznie irytujące bohaterki. Postaci nie trzeba lubić, one muszą zbudzać w czytelniku uczucia, co tutaj jest plusem. Są w opowiadaniu od początku, ale niewiele o nich wiemy. Pojawiają się bardzo często, ale wtedy i tak zawsze skupiasz się na Syriuszu, nie odchodząc nawet na chwilę od niego, nie pokazując bohaterek oczami Blacka. Trochę szkoda, że zostawiłaś je na boku, mimo że odgrywają znaczące role w historii.

           Tutaj także brakuje kreacji świata przedstawionego. Jest nawet gorzej niż w Podświadomości, gdzie powoli zaczęłaś pokazywać Wioskę w Dolinie. Mimo że to fanfik, nic nie zwalnia Cię z przedstawienia świata, w którym dzieje się akcja. Czy czytelnik ma się domyślać, gdzie bohaterowie się znajdują? Ma się zastanawiać, czy Syriusz aby na pewno mieszka przy Grimmauld Place 12? W kilku miejscach zdarzało się postaciom przebywać, jednakże o żadnym nic nie wiemy. Nie pokazałaś Pokątnej, Śmiertelnego Nokturnu, nawet ulicy Privet Drive czy miejsca, gdzie Łapa walczył z Glizdogonem. Można też wspomnieć ogólnie o Londynie czy Ministerstwie Magii. Kompletnie nic.

           Twój świat magii nie jest w ogóle magiczny, nie licząc licznego deportowania się, użycia Proszku Fiuu i jednego zaklęcia. Zgadza się, przez dziesięć rozdziałów tylko raz, tylko jedna postać użyła magii, a nie zapominajmy, że to fanfik Harry’ego Pottera. Tego się w ogóle nie czuje, nie ma klimatu, nie ma tła dla życia bohaterów, nie ma pokazanych miejsc. Nie uznaję wymówki, że skoro jest to ff, to nie trzeba nic przedstawiać. To jest przede wszystkim TWOJE opowiadanie, kreacją którego TY powinnaś się zająć, pokazując to, co ukształtowało się u CIEBIE w głowie.

              Opisy są dobre, plastyczne, odzwierciedlają to, co widzisz w myślach. Jednakże są to opisy przede wszystkim uczuć i myśli. Dokładnie skupiasz się na emocjach Syriusza, dobrze pokazujesz, jak i co on przeżywa. Przy każdej istotnej scenie można liczyć na to, że pokażesz, co Łapa o tym wszystkim myśli, co kształtuje się w jego głowie. Co od tego nie mam żadnych zastrzeżeń: umiesz i naprawdę dobrze Ci wychodzi ukazywanie uczuć bohaterów, ale tylko w momencie, gdy to się dzieje. One trwają przez chwilę i odchodzą w zapomnienie, co przy niektórych nie jest dobrym zabiegiem (patrz: omawianie Syriusza jako bohatera).

          Teraz zaczynają się schody. Całkowicie poskąpiłaś opisów wyglądu postaci (wzmianka o bliźnie Harry’ego i podobieństwa do Jamesa i okularach Kaitlin czy włosach Vivi to raczej nie jest opis) w początkowych rozdziałach. Dopiero w ostatniej części pokazujesz, jak prezentuje się Kaitlin i Syriusz, aczkolwiek te opisy są dosyć ubogie. Żałowałam trochę, że przedstawiłaś ich jedynie z perspektywy Harry’ego, mimo że więcej bohaterów miało tam swoje pięć minut. Każdy zwraca uwagę na coś innego, może mieć inne skojarzenia co do tej osoby, ma odmienne zdanie na jej temat. Zastanawia mnie też fakt, dlaczego aparycja bohaterów nie została przez Ciebie pokazana przy wprowadzaniu ich do historii, a później jedynie przypominana, by nadal mieć w głowie ich wygląd. Nie chodzi też o pokazanie wzrostu, oczu i włosów, ale i budowy ciała, znaków szczególnych, postawy, twarzy i tak dalej, i tak dalej.

          Jak wspomniałam w punkcie wyżej, nie ma świata przedstawionego, a co za tym idzie – nie ma opisów miejsc. Mogły się jakieś pojawiać, że gdzieś było ciemno/zimno/brudno, ale to nie jest to. Jeżeli bohater dokądś zmierza, gdzieś jest, to wypadałoby to miejsce pokazać. Bohater powinien widzieć, słyszeć, czuć, dotykać, przez to i czytelnik wiedziałby co, jak i gdzie.

           Dialogi po raz kolejny stanęły na wysokości zadania i z wielką przyjemnością się je czytało. Obrazują emocje bohaterów, stan, w jakim się znajdują. W przeciwieństwie do Podświadomości zdecydowanie łatwiej rozróżnić styl mówienia postaci i mam nadzieję, że dalej będziesz szła w tym kierunku. Widać gdzieniegdzie odrobinę komizmu, zwłaszcza w wypowiedziach Blacka, co dobrze oddaje też jego charakter.  Są poprawnie napisane, naturalne. Jedynie podczas „porwania” Harry’ego są – w  moim mniemaniu – pewne zgrzyty w postaci właśnie braku tej naturalności. Wspominałam już o tym podczas omawiania fabuły: nie dość, że sama scena była pozbawiona dozy realizmu, to i wypowiedzi postaci pozostawiały wiele do życzenia.

         Podsumowując, pomysł jest naprawdę dobry, opowiadanie mi się osobiście podoba, aczkolwiek wykonanie fabuły trochę zgrzyta, nie ma świata przedstawionego, opisy nie zachwycają (oprócz tych pokazujących uczucia, myśli). Jednakże dialogi są dobre, a i bohaterowie nie są źli. Jestem ciekawa, co będzie się dziać później, gdyż mimo pewnych niedociągnięć potrafisz czytelnika zainteresować tą, jak i poprzednią, historią.

                Styl:

             Pierwsze co rzuca się w oczy, to niesamowita lekkość, którą tekst został napisany, a przez to tak samo się go odbiera. Opowiadania czyta się naprawdę przyjemnie i szybko. W moim przypadku było tak, przede wszystkim, ze względu na dialogi, które ujęły mnie swoją naturalnością i odrobiną komizmu u Syriusza. Ta lekkość czytania nie wynika z błędów/braków/zgrzytów/niedociągnięć, gdyż ich trochę było, co pokazałam powyżej, ale z samego tekstu – pomysły na fabułę sprawiły, że czytanie jednego i drugiego opowiadania było przyjemnością. Jednakże nie ma u Ciebie czegoś takiego, co by –akurat mnie – wcisnęło w krzesło, od czego nie mogłabym odwrócić wzroku. Teksty nie przechodzą bez echa, ale nie ma rewelacji. Ciężko znaleźć u Ciebie kwiatuszki, przy których człowiek zatrzymałby się na dłużej, które wybijałyby się ponad inne słowa, zdania, fragmenty. W Podświadomości jednakże taki się znajduje, do którego bardzo często wracam: To było niesamowite. Dotykać tych delikatnych listków w dziwnym niebieskim kolorze, stąpać po miękkiej ściółce, nie depcząc przy tym pokrywających ją kwiatów... to tak, jakby rośliny same schodziły jej z drogi, mimo tego nadal łaskocząc jej gołe kostki swymi płatkami. […] Zauroczenie otoczeniem nie przeszkadzało jej w zauważaniu coraz to nowych szczegółów. Słyszała szelest liści i subtelny szum wiatru, a gdy przymknęła oczy miała wrażenie, że te wszystkie dźwięki układają się w szepty, których nie potrafiła zrozumieć. […] Nogi same poniosły ją w głąb puszczy, a jej bose stopy z przyjemnością witały chłodny, miękki mech. Każdy następny krok sprawiał, że poznawała coraz to nowe rzeczy. Nic nie było dla niej takie samo – każde drzewo było jedyne w swoim rodzaju, każdy liść mienił się inną paletą barw, a każdy kwiat wprawiał ją w jeszcze większy zachwyt. Whisper miała ochotę dotykać wszystkiego, co rozciągało się przed nią, skakać po sprężystym mchu i nigdy nie opuszczać tego miejsca. Opuszkami palców sunęła po korze następnego drzewa i zerwała jeden z tych żółtych kwiatów o dziwnych, ostro zakończonych płatkach. Osobiście jestem nim naprawdę zachwycona, tą lekkością opisywania, pokazaniem natury, jak i odczuciami Whisper.

I tego brakuje właśnie brakuje u Syriusza, gdzie skupiasz się jedynie na jak najszybszym przedstawieniu całej fabuły i myślach Łapy. Jednak i tam pewien fragment przykuł moją uwagę:  Śmiejesz się. Dlaczego? Ja sam, gdybym tylko mógł, zabiłbym go kilka razy, żeby zapamiętał swój największy życiowy błąd. Kręcisz głową. Dlaczego? Uważasz, że zemsta jest czymś złym? Że nie daje ukojenia? Ależ wręcz przeciwnie! Jest słodka jak miód, a satysfakcja, jaką pozostawia po sobie, jest nie do opisania. Chociaż, może masz rację. Może powinienem najpierw go wysłuchać? Pozwolić mu na wypowiedzenie tych kilku gorączkowych słów na temat potęgi Voldemorta i tego, że nikt (nawet ja?! Nonsens. Mam silną wolę) nie może mu się oprzeć, że nikt nie ma tyle siły... Ale powiedz mi... Co by to dało? Dodatkową minutę jego nic nie wartego życia. Czyli nic. Nie, nawet nie proś, jestem zmęczony, resztę opowiem Ci jutro. Nie kręć nosem, mamy sporo czasu. Pokazałaś myśli Syriusza, jego uczucia, które kieruje do, nieznanego jeszcze czytelnikom, adresata. Tutaj właśnie widać tę lekkość, płynność, co sprawia, że czytanie fragmentu jest przyjemnością.

             Jak wspomniałam wyżej, nie ma zbytniej rewelacji, co nie oznacza, że styl jest zły. Wybija się trochę ponad przeciętność, czasami zadziwia, co pokazują dwa fragmenty. Nie ma w nim czegoś, co by go wyróżniało na tle innych, jednakże idziesz w dobrą stronę z dialogami, z lekkością i opisami natury, jeżeli tylko się do nich przyłożysz (tego na przykład u Syriusza nie doświadczyliśmy). Trzeba tylko ćwiczyć (wiem, łatwo powiedzieć), ale bez dalszego pisania niczego się nie poprawi, a u Ciebie widać potencjał, który zaczyna kiełkować. Trzeba iść tylko w odpowiednią stronę. Z biegiem czasu zobaczysz, że pisząc, ćwicząc, doskonaląc się, wyrobisz swój styl, który będzie wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju.

Poprawność:

Subconscious

             Czytając wszelkiego rodzaju książki, często wyobrażała sobie światy do nich należące, jednak żaden z nich nie był bardziej realny i szczegółowy niż ten, który miała teraz przed sobą. (r. 1)

Zapukała w białe drzwi i po chwili za małą szybką ujrzała czyjąś sylwetkę. Drzwi się otworzyły w momencie, gdy Whisper otrzepywała palce z okruszków, a  przywitała ją o głowę niższa dziewczyna. (r. 2)

Czytając notatki z wykładów i dodatkowe materiały, Whisper całkowicie straciła poczucie czasu i w ten, wielce produktywny sposób, minęło jej popołudnie. (r. 2)

Pozwoliła wszystkim zmysłom odbierać sygnały z otaczającego ją świata, więc mogła teraz także czuć tą typowo leśną woń. (r. 2) – tę

Dopiero gdy nastolatka nieco podrosła, zrozumiała, co oznaczał tak częsty pobyt pani psycholog w ich domu. Jej tata miał romans, a wówczas buntowniczo nastawiona do świata czternastolatka wykrzyczała mu w twarz, co myśli o takim zachowaniu. (r. 3)

Kochała ojca i chciała, by był szczęśliwy, a wiedziała, że jej matka mu tego nie zapewni. (r. 3)

Rozmyślania na temat stanu jej łóżka i pościeli, gdy się obudzi nie zajęło jej sporo czasu. I nie można jej było winić. (r. 3)

Dziewczyna była w dość buntowniczym nastroju, szczególnie, że wcześniej tego dnia dowiedziała się, że jej matka nie będzie mogła do nich dołączyć w czasie Bożenarodzeniowego obiadu. Jej stan jest niestabilny - powtarzali lekarze. Ale jej to wcale nie obchodziło. (r. 4)

Whoever you are

- No przesuń się... - mruknąłem gorączkowym szeptem, gdy grubas całkowicie zasłonił mi widok. Ale wtedy zobaczyłem coś jeszcze... Tę miłość, z jaką oboje dorosłych patrzyło na tobołek w rękach kobiety. (r. 3) – skoro Vernon ich zasłonił, to jak Syriusz mógł zobaczyć tę miłość?

Obie kobiety nigdy się nie spotkały, a i tak za każdym razem, gdy rozmowa przy jednej z nich schodziła na tą (tę) drugą, obie stawały się bardziej marudne i skłonne do małych agresji. (r. 6)

- Skąd taki pomysł? - spytałem, mimowolnie dotknięty jej słowami i przyjrzałem jej się dokładnie. Od alkoholu miała wyraźnie zaróżowione policzki, a oczy błyszczały jej nienaturalnie i było w nich widoczne jakieś nieme błaganie. (r. 6)

No dobra, wielki ochroniarz nie spodziewał się, że jego oczko w głowie spędzi tą (tę) (lub jakąkolwiek inną) noc ze mną. (r. 7)

Swe chłodne spojrzenie zatrzymał na mnie, ale to Vivi wyglądała na tą (tę) zmieszaną. (r. 7)

Polowanie na Elfy

Minęło jakieś 125 lat od wiekopomnych wydarzeń na balkonie zamku Carcassonne, ale świat dużo się nie zmienił. (r. 1) – sto dwadzieścia pięć

Miało to coś w związku z jakąś przepowiednią i elfami, ale mag chyba nie do końca kojarzył, o co chodziło. (r. 1)

            Piszesz poprawnie. Masz jedynie problemy z:

             – odmianą zaimka „ta”

             Biernik (kogo? co?) – tę ocenę, tę historię,

            Miejscownik (kim? czym?) – tą oceną, tą historią;

          – przecinkami  – oddzielamy nim wyrazy zakończone na –ąc, –wszy, –łszy (imiesłowy przysłówkowe) wraz z określeniami oraz stawiamy go pomiędzy zdaniami złożonymi podrzędnie, czyli między zdaniem nadrzędnym i podrzędnym, w których jest spójnik;

          – powtórzeniami, gdzie najczęściej spotyka się u Ciebie zaimek koło zaimka, co czasami niepotrzebnie dookreśla sprawy oczywiste.

Podsumowując:

Bardzo Cię przepraszam, Jaelithe, za to trzytygodniowe opóźnienie, ale jeden egzamin mnie przycisnął, a i trochę sprawy osobiste niespodziewanie dały w kość, więc nie miałam jak się zabrać w lutym i na początku marca za Bibliotekę.

Przyznaję, że ciężko mi się pisało tę ocenę. Siedziałam dwa tygodnie i za każdym razem wydawało mi się, że źle coś tłumaczę, że mi to nie wychodzi, że nie pomagam,  że za bardzo się czepiam. Starałam się ograniczyć subiektywność do minimum, gdyż osobiście oba opowiadania bardzo mi się podobają i jako czytelniczka nie zwróciłabym większej uwagi na nieścisłości/błędy, które podałam wyżej, aczkolwiek jako oceniającej niektóre sprawy do gustu nie przypadły.

I co ja mam z Tobą zrobić? Nie chcę, byś dostała zbyt słabą ocenę, ale i zawyżać nie powinnam. Co powiesz na trójkę z plusem? Do czwórki trochę brakuje, przede wszystkim świata przedstawionego, co strasznie razi w Whoever you are.

Cóż, mam nadzieję, że ta ocena w jakikolwiek Ci pomogła/pomoże. Czekam na kolejne rozdziały dotyczące Whisper i Syriusza i pozdrawiam serdecznie!

***

Yay! Kilkanaście dni opóźnienia, tyle przegrać! Nieładnie, nieładnie. Proszę Cię, hei-chi, jeszcze o chwilę cierpliwości. W ciągu kilku dni powinnam uporać się z Paradoksem. Jeśli ktoś znajdzie w ocenie jakieś błędy, to proszę krzyczeć, a poprawię. Znam ją niemal na pamięć i ciężko mi już zgrzyty wyłapać.