|0026| dina-kaulitz.blogspot.com

Blog: dina-kaulitz

Autorka: Ana

Oceniająca: Gloomy

(Chociaż blog ma więcej niż sześć rozdziałów (moje maksimum) to postanowiłam go ocenić, ponieważ rozdziały są krótkie i szybko się je czyta.)

Widząc adres, w którym zawiera się nazwisko Kaulitz miałam złe przeczucia. Na szczęście wszystko ładnie się wyjaśniło i nie będę miała do czynienia z fanfickiem. Dina – imię trochę nietypowe, kojarzy mi się jedynie z filmem „Księga Diny”. W taki właśnie sposób adres twojego bloga wydaje mi się dziwną hybrydą. Przynajmniej można się domyślić, że będę miała do czynienia z opowiadaniem o życiu owej Diny. Jestem pewna, że jest ona nastolatką.

Tekst na belce nie jest zachęcający ani tym bardziej skomplikowany – powtórzyłaś po prostu adres. Nie wiem, czy nie miałaś pomysłu, czy po prostu poszłaś na łatwiznę. Tak właściwie to nie widzę w tym nic złego, chociaż przydałby się jakiś cytat, czy coś, co czytelnika by zaintrygowało.

Ładny masz ten szablon, naprawdę ładny, ale blog wydaje się przez jego konstrukcję nieestetyczny, chaotyczny wręcz, a linki są mało widoczne. Zmieniłabym go na rzecz prostszego, który nie przewijałby się razem z treścią. Kolory są przyjemne, chłodne – nie rażą, nie odstraszają.  

EDIT: O, proszę – wszystkie linki z prawej kolumny zostały ładnie uprzątnięte i znajdują się w menu. Brawa dla Ciebie. Teraz całość prezentuje się całkiem ładnie, a szablon nie sprawia rażącego wrażenia chaosu. Chociaż ostatnie zakładki „Nominacje” i „Spam” nachodzą na postać z szablonu, co nie prezentuje się ładnie. 

Podstrony są owszem – Spam, lista ocenialni, jakaś zabawa Liebster Awards (nie wiem co to, nie wiem po co, ale moim zadaniem jest ocenić opowiadanie, więc przemilczę) i obok odnośnik do twojego profilu, krótkie wyjaśnienie oraz jeszcze sporo bajerów, które są według mnie zbędne, ale widocznie potrzebne autorce. Według mnie twój blog prezentuje się nieestetycznie i sprawia wrażenie, że chciałaś upchnąć wszystkie gadżety i jak najbardziej dogodzić czytelnikom, chociaż wątpię, żeby ktoś skorzystał z tłumacza, a lista członków jest zbędna. Poza tym poprzez twój profil można wejść na pozostałe twoje blogi, więc ich lista na „Dinie Kaulitz” jest niepotrzebna. Gdybyś zredukowała te opcje do najbardziej potrzebnych pewnie całość wyglądałaby lepiej.

EDIT: Czytasz w moich myślach? Nie powinnaś zmieniać wyglądu bloga skoro jest on na pierwszym miejscu w mojej kolejce. Wyszło to Tobie jednak na dobre, a wszystko to, co było zbędne zostało ładnie uprzątnięte – albo do menu głównego, albo po prostu wyrzucone. Teraz wygląda to nareszcie porządnie i przejrzyście.

Co do komentarzy - skopiowałaś je z onetowego pierwowzoru tego bloga – nie mam nic przeciwko. Nie rozumiem jednak, po co dopisywałaś odpowiedzi do nich, skoro na Onecie takowe nie istniały? W dodatku wielokrotnie są one chamskie i nieprzyjemne - komentarz: „WOW! Nie potrafię wymyślić nic innego. To jest najzajebistsza notka jaką czytałam!!!”  Twoja odpowiedź: „To rusz móżdżkiem” – nie wiem, co chciałaś tym osiągnąć.

Jesteś hipokrytką. Czytelnik pisze: „Uwielbiam Sebę ale Dina też daje radę;D” na co ty: „Zapomniałaś o przecinku”. Przydałoby się trochę więcej kultury i szacunku z twojej strony. Widzę jednak, że masz grono czytelników. To dobrze. Szkoda jednak, że nie krytykują oni twoich rozdziałów, a ograniczają się jedynie do pochwał.

To, co najmniej ważne mamy już odhaczone, teraz zabieram się za treść.

Niestety nie znalazłam nigdzie krótkiego streszczenia czy choćby jednego zdania, o czym będzie to opowiadanie, przez co nie wiem czego się mogę spodziewać (chociaż mam przeczucie, że spotkam się z historią życia Diny). Okej, cofam – we „Wstępie” potwierdziły się moje przypuszczenia. Mała uwaga: jeżeli już zaczęłaś zwracać się do czytelników z wielkiej litery to konsekwentnie się tego trzymaj.

Błędów jest cała masa. Gdybym chciała wyłapać je wszystkie i tutaj wypisać, prawdopodobnie zajęłoby mi to bardzo dużo czasu, a i Tobie autorko nie chciałoby się tego pewnie czytać. Całe opowiadanie wymaga ponownego przeczytania i wyłapania błędów, ale to już jest twoje zadanie. Sporo literówek, zagubionych znaków i tym podobnych – to nie jest zadanie niemożliwe do wykonania. Twoim obowiązkiem jest przeczytanie tego, co napisałaś, po raz drugi, żeby być pewną, czy całość jest poprawna i nadaje się do publikacji. A jak widać Tobie się po prostu nie chce. Piszesz i publikujesz bez sprawdzenia – tak się nie robi. Gdyby to były pojedyncze błędy to jeszcze nie miałabym żadnych uwag – w końcu każdemu może się zdarzyć, ale w twoim opowiadaniu jest to wręcz nagminne i rażące. I nie wypieraj się dysleksją, bo na tym również można zapanować. Wystarczy się przyłożyć. Powtarzam jeszcze raz – poniżej nie znajdziesz listy wszystkich błędów, a jedynie tych najbardziej kłujących w oczy. Radziłabym się z nimi zapoznać – chcę Tobie pomóc, a nie zbesztać.

Literówki! Tak dużo literówek. Najlepiej by było gdybyś jeszcze raz przeczytała całe opowiadanie, bo wygląda na to, że nie sprawdzasz swoich błędów! Napiszesz, opublikujesz i masz gdzieś jak to wygląda. Albo sama wyłapiesz literówki i liczne błędy, albo znajdziesz kogoś, kto zajmie się tym za ciebie.

ROZDZIAŁ 1:

·         -AAAAAAAAAAAAAA - po sali operacyjnej więziennego szpitala rozniósł się przeraźliwy wrzask. - WYJMIJCIE TO ZE MNIE!!!

Jak dla mnie to powtórzone wielokrotnie „A” jest zbędne. Wystarczy zacząć od „Po sali operacyjnej więziennego szpitala rozniósł się przeraźliwy wrzask”.

·         Zły zapis dialogów – możesz poszperać w internecie na ten temat, tutaj masz przykładowy poradnik - http://loremipsum.boo.pl/index.php?topic=189.0 Chodzi przede wszystkim o problem z wielką czy małą literą oraz kropkami:

 - Spokojnie, proszę pani, proszę oddychać. - odezwał się spokojny głos lekarza.

Na końcu wypowiedzi nie może być kropki, ponieważ pierwsze słowo wstawki narratora nawiązuje do mowy.

Prawidłowy zapis:   

- Spokojnie, proszę pani, proszę oddychać - odezwał się spokojny głos lekarza.

Zupełnie inaczej jest z następną częścią dialogu:

- Nie waż się mówić mi, co mam robić! - kobieta spojrzała na niego wrogo.

W tym wypadku wstawkę narratora należy rozpocząć wielką literą, ponieważ pierwsze słowo nie nawiązuje do mowy.

Prawidłowy zapis:

- Nie waż się mówić mi, co mam robić! - Kobieta spojrzała na niego wrogo.

Jeszcze jeden przykład:

- Ale jest Twoim mężem i postanowił opiekować się swoją pociechą. - lekarz spojrzał na nią znacząco. - No więc jak dasz jej na imię? - spróbował jeszcze raz. Był bardzo ciekaw imienia noworodka.

- Nie wiem. - cicho mruknęła Katie.

- No to bawimy się w zgadywanki. - westchnął krótko ostrzyżony szatyn. - Co powiesz na Dina?

Poprawnie:

- Ale jest twoim mężem i postanowił opiekować się swoją pociechą. - Lekarz spojrzał na nią znacząco. - No więc jak dasz jej na imię? - spróbował jeszcze raz. Był bardzo ciekaw imienia noworodka.

- Nie wiem - cicho mruknęła Katie.

- No to bawimy się w zgadywanki - westchnął krótko ostrzyżony szatyn. - Co powiesz na „Dina”?

Nie będę poprawiała wszystkich twoich dialogów – mam nadzieję, że zrozumiałaś na czym to polega, a jeżeli masz jakieś wątpliwości to poszperaj trochę w Google – znajdziesz sporo poradników.

·         -  Jak na razie jest pani pod naszym nadzorem - odezwał się silny, wręcz władczy ton. - więc nie życzę sobie takich aroganckich wypowiedzi.

Powiedz mi, jak ton może się odezwać? I skąd wzięła się ta mała litera zaraz po wypowiedzi narratora – skutek pośpiechu, a może po prostu olanie gramatyki? Prawidłowy zapis (jedna z wielu możliwości):

- Jak na razie jest pani pod naszym nadzorem – odezwał się mężczyzna o silnym, wręcz władczym tonie głosu. – Więc nie życzę sobie takich aroganckich wypowiedzi.

·         Dziewczyna zdawała się go nie słuchać, wyglądała zamyślona przez okno z stalowymi kratami ze swojego szpitalnego łóżka.

Dziewczyna zdawała się go nie słuchać. Wyglądała zamyślona przez okno ze stalowymi kratami, siedząc w  swoim szpitalnym łóżku.

·         - Katie, wiem, że ta dziewczynka - spojrzał czule w stronę czerwonej ze strachu główki niemowlęcia - jest Ci obojętna, że jej wcale nie chcesz, ale nie możesz oddać jej do adopcji. Patrick się nie zgodził.

- Katie, wiem, że ta dziewczynka jest tobie obojętna, że jej wcale nie chcesz. - Spojrzał czule w stronę czerwonej główki niemowlęcia. -  Nie możesz jej jednak oddać do adopcji. Patrick się nie zgodził.

(Mam problem z tym zdaniem. Najlepiej byłoby je zmienić. Nie powinnaś stosować w dialogach zwrotów grzecznościowych pisanych wielką literą. Główka niemowlęcia czerwona ze strachu? Nie przesadzajmy. Noworodki przeważnie są czerwone, zgadza się?)

·         twarz wykrzywił się w grymasie - twarz wykrzywiła się w grymasie

·         po szczególne – poszczególne

ROZDZIAŁ 2

·         w kolorze ciemnej żółci – w ciemnożółtym kolorze

·         po za tym - poza tym

·         Przetoczył wzrok po szarych i ponurych samotniach. Do jednej z celi podeszła kobieta w stroju prostytutki. – Nie wiem jak to miało zabrzmieć, ale nie zabrzmiało dobrze. Już lepiej prezentowałoby się to zdanie tak: Obrzucił wzrokiem szare i ponure cele. Do jednej z nich podeszła kobieta w stroju prostytutki.

·         MUSISZ - Patrick zaakcentował to słowo, aby kobieta lepiej go zrozumiała. - oddać mi dziecko. (Przecież zaznaczyłaś w wypowiedzi Patricka, że zaakcentował to słowo, więc bez sensu jest wspominanie o tym we wtrąceniu narratora.)

ROZDZIAŁ 3

·         nie skażone – nieskażone

·         nie rozumiejącym – nierozumiejącym

·         Czarne audi wyminęło śpieszący się gdzieś radiowóz. – Spieszący się gdzieś radiowóz wyminął czarne Audi.

·         przed niewielkim, żółtym domkiem z gankiem ciemnymi dachówkami - przed niewielkim, żółtym domkiem z gankiem i ciemnymi dachówkami

·         oburzony blond włosy chłopczyk – oburzony jasnowłosy chłopczyk

·         Babciu, co się śmieszy? – Babciu, co cię śmieszy?

ROZDZIAŁ 4

·         ta samą- ta sama

·         Podszedł do niej, uważając, aby nie dostać ręką, gwałtownie gestykulującego ojca.

Podszedł do niej uważając, aby nie dostać ręką gwałtownie gestykulującego ojca.

·         Wyjął pluszową panterę, kiedy naciskało jej się łapę ryczała, a gdy ucho słodko mruczała. Wyjął pluszową panterę -  kiedy naciskało się jej łapę ryczała, a gdy ucho  - słodko mruczała.

·         Pomachał maskotką nad głową siostry i zacisnął kilka razy ucho. Zaciekawione dziecko uspokoiło się, ale nadal nie mogło uspokoić oddechu.

Pomachał maskotką przed twarzą (nad głową jest trochę bez sensu) siostry i nacisnął kilka razy ucho. Zaciekawione dziecko uspokoiło się, ale nadal nie mogło wyrównać oddechu.

·         Seba podszedł do swojego ojca i pociągnął lekko za szorty.

Seba podszedł do swojego ojca i pociągnął go lekko za szorty.

·         - Dałem zabawkę. - machnął pluszakiem po czym dodał. - Tylko tak trochę dziwnie oddycha. 

- Dałem zabawkę. - Machnął pluszakiem. - Tylko tak trochę dziwnie oddycha.

 (Za dużo wtrąceń narratora. W niektórych przypadkach zwroty takie jak: „dodał”, „powiedział” są zbędne, ponieważ dobrze widzimy, że jest to dialog. Nie znaczy to wcale, że należy z nich całkowicie zrezygnować.)

·         znów spojrzał na swojego rodzica, widać było, że chce zażegnać już ten konflikt 

znów spojrzał na swojego rodzica - widać było, że chce zażegnać już ten konflikt 

·         wyjaśnił mu Patrick, dobry humor na nowo w nim zagościł

wyjaśnił mu Patrick, w którym na nowo zagościł dobry humor

·         Ta uwaga całkowicie rozśmieszyła Patricka, nie mógł dojść do siebie przez następne pięć minut. 

Ta uwaga tak rozśmieszyła Patricka, że nie mógł dojść do siebie przez następne pięć minut. 

ROZDZIAŁ 5

·         Bawiła się swoim ulubionym pluszakiem - czarną panterą w pozycji siedzącej. 

(Dziwnie skonstruowane zdanie. Nie wiem, czy to mała Dina znajdowała się w pozycji siedzącej, czy pantera.)

·         Kiedy zaczęli skakać sobie do gardeł, Dina zaczęła raczkować w stronę deski do prasowania. – (Powtórzenie)

Kiedy zaczęli skakać sobie do gardeł, Dina poraczkowała w stronę deski do prasowania.

·         Na nim(deska do prasowania) stało rozgrzane żelazko i gładka koszula. Dziewczynka podeszła do czarno-białego kabla i niezgrabnymi ruchami zaczęła obracać go w rączkach.

Na niej stało rozgrzane żelazko (wzmianka o koszuli jest zbędna).

·         słych – słuch

·         ustępując miejsca gwiazdą - ustępując miejsca gwiazdom

ROZDZIAŁ 6

·         Chodź idziemy, coś zjeść. – Chodź, idziemy coś zjeść.

·         Co to się dzieje?! - Co się dzieje?!

·         Seba jeszcze trochę i ich wywalą ze szkoły! A drugą tak łatwo nie znajdą.

Seba, jeszcze trochę i ich wywalą ze szkoły! A drugiej tak łatwo nie znajdą.

·         cały czas gaworzyła, w przyszłości powinna robić wykłady

cały czas gaworzyła - w przyszłości powinna robić wykłady.

·         z swoimi dziećmi - ze swoimi dziećmi

·         tym czasem – tymczasem

ROZDZIAŁ 7

·         Jednakże nadal nie zwracałem na to uwagi i to był mój największy błąd. 

Nadal nie zwracałem na to uwagi i to był mój największy błąd. 

·         Całe napięcie i rozkosz ulotniło się ze mnie (...) - Całe napięcie i rozkosz ulotniły się ze mnie (…)

·         Wolę być bezrobotny i uczciwie się starać niż co trochę odsiadywać za przemyt!!! 

Wolę być bezrobotny i uczciwie się starać niż co jakiś czas odsiadywać karę za przemyt!!! 

ROZDZIAŁ 8

·         Zdezorientowana dziewczynka patrzyła na mnie z głupią miną i zieloną, plastikową łyżeczką w buzi. Ona jest taka słodka.

(Słodka jest Dina, czy łyżeczka? )

·         - Chłopcy, jesteście gotowi?! - krzyknąłem.

(Czytelnik nie jest głupi – czytelnik może zorientować się po obecności wykrzyknika na końcu zdania, że bohater krzyknął. Za często wpychasz wstawki narratora. W tym przypadku jest ona zbędna.)

·         Po przedstawieniu, uczniowie udali się do klas po resztę świadectw.

Po przedstawieniu uczniowie udali się do klas po resztę świadectw. (zbędny przecinek)

ROZDZIAŁ 9:

·         Zeszliśmy po schodach do kuchni. Ja usiadłam przy ścianie, a Wolfie ulokowała się pod moim krzesełkiem.

Zeszłyśmy (Dina i wilczyca)

podobnie:

 Ja z Sunią wyszliśmy na dwór.

Ja z sunią wyszłyśmy na dwór.

·         Bo potem ktoś będzie jeść z tego talerza  - Bo potem ktoś będzie jadł z tego talerza

·         Sebastian wychyli się – Sebastian wychylił się (literówki!)

·         Ja mówiłam na serio - spojrzałam na nią w pełni poważna.

Ja mówiłam na serio - spojrzałam na nią z powagą.

·         A w ogóle ile ,masz tu być? - A tak w ogóle to jak długo masz zamiar tu być?

·         Po pięciu minutach, Seba strzelił gola, po czym zaczął dość dziwnie tańczyć.

Po pięciu minutach (zbędny przecinek) Seba strzelił gola, po czym zaczął dość dziwnie tańczyć.

·         Dina nie przezywaj brata. – Dina, nie przezywaj brata.

·         - Dzieciaki spać pierwsza w nocy już jest!  - Dzieciaki, spać! Pierwsza w nocy już jest! 

(Musisz uważać na przecinki – ich brak powoduje, że tekst jest niezrozumiały, albo brzmi dziwnie tak jak w tym przypadku.)

·         nie podejrzewałam, że już jest pierwszej w nocy

nie podejrzewałam, że już jest pierwsza w nocy

·         przywitała się "lansjerskim" tonem

(Nie mam pojęcia jak brzmi „lansjerski” ton. Istnieje takie słowo? Google coś mi wyświetliło, ale nie znalazłam na pierwszej stronie jego znaczenia. Może chodziło tobie o wyraz „lanserski” od „lansować się”? Co nie zmienia jednak faktu, że ton nie może być lanserski.)

·         po oglądać – pooglądać

·         Po obejrzeniu całego maratonu wraz z Matim (przyłączył się w trakcie kreskówki), zawołałam Wolfie i wyszłam z nią na 

(nie dokończyłaś zdania)

ROZDZIAŁ 10

·         do moich uszy – do moich uszu

·         Usiłowałam coś powiedzieć, nawet poruszyłam ustami, ale do moich uszy nie doszedł żaden dźwięk oprócz, tego CHOLERNEGO PIKANIA!!!

- Cii... Budzi się! - jakiś szept, przerwał mi wyzywanie pikania.

(Zdecydowanie za dużo „pikania”.)

·         To ja Twój tata! - To ja, twój tata!

(Nie zapisuj wielką literą zwrotów w opowiadaniu- to przywilej listów, ale nie normalnej narracji.)

·         Do sali weszła ta sama kobieta co rozdawała śniadanie.

Do sali weszła ta sama kobieta, która rozdawała śniadanie.

·         Wow, jak oficjalnie, aż czuje się jak prawdziwy chory.

(Kompletnie nie rozumiem tego zdania. Przecież Dina jest chora – jest pacjentką, więc o co jej chodzi?)

·         What the hell are you donig?! - prawie krzyknęłam.

(To zdanie również jest bezsensowne i zbędne. Nie wiem, co miałaś na celu wprowadzając je – wykazać się znajomością angielskiego, czy jeszcze bardziej udziwnić Dinę?)

·         Ktoś zapukał do drzwi, nie byłam pewna co powinna zrobić siedzieć cicho i zaczekać, aż nieznajomy wejdzie czy grzecznie powiedzieć "proszę". Pierwsza odpowiedz wydaje się bardziej odpowiednia, więc OK.

(Nie mieszaj czasów!)

Ktoś zapukał do drzwi. Nie byłam pewna co powinnam zrobić - siedzieć cicho i zaczekać, aż nieznajomy wejdzie, czy grzecznie powiedzieć "proszę". Pierwsza odpowiedz wydawała  się bardziej odpowiednia.

·         głucho-niemą – głuchoniemą

·         pan nie powinien zachowywać się w tak agresywnie

pan nie powinien zachowywać się tak agresywnie/ pan nie powinien zachowywać się w tak agresywny sposób

·         Aż otworzyłam usta z podziwu ta stara dziadyga, co się podaje za mojego ojca prawie wytrąciła doktorka z równowagi.

Aż otworzyłam usta z podziwu - ta stara dziadyga, co się podaje za mojego ojca prawie wytrąciła doktorka z równowagi.

·         - Jesteś blondynką - stwierdził, mówił to dość powoli jakbym była niedorozwinięta.

- Jesteś blondynką – stwierdził, mówiąc to dość powoli jakbym była niedorozwinięta.

·         Nawet mnie zaciekawiła cała ta sceneria, Patrick włączył pierwsze zdjęcie. 

Nawet mnie zaciekawiła cała ta sceneria. Patrick włączył pierwsze zdjęcie. 

·         Ja tylko ćwiczyłam jakbym sobie coś przypomniałam.

Ja tylko ćwiczyłam jakbym sobie coś przypomniała.

·         Kolejne zdjęcie czwórki chłopców. - Kolejne zdjęcie przedstawiało czwórkę chłopców.

·         Mówiąc "pedał" miałam na myśli wygląda jak idiota. - Mówiąc "pedał" miałam na myśli to, że wygląda jak idiota.

·         - A co przypomniałaś ją sobie - spytał Patrick z nutą nadziei w głosie.  

- A co, przypomniałaś ją sobie? - spytał Patrick z nutą nadziei w głosie.

·         Może jednak jest moim ojcem ma w sobie to coś co sprawia, że się "uspokajam" i przestaję być chamska.

Może jednak jest moim ojcem i ma w sobie to coś, co sprawia, że się "uspokajam" i przestaję być chamska.

·         Lekarz zabrał mojemu ojcu pilot  - Lekarz zabrał mojemu ojcu pilota 

·         - I co kojarzysz kogoś, ktoś Ci się przypomina?

- I co, kojarzysz kogoś, ktoś ci się przypomina?

·         - Ale nie możesz go przyprowadzić do szpitala - upomniał mnie.

(To zdanie jest bezsensowne, ponieważ Dina przebywa w szpitalu i nie może sama przyprowadzić sobie wilczycy.)

- Ale nie mogę go przyprowadzić do szpitala - powiedział.

ROZDZIAŁ 11

·         w te i wew te – w tę i we w tę

·         A co jeśli tego nie zrobię? - zaparł się swojego.

A co jeśli tego nie zrobię? – upierał się przy swoim.

·         - Posłuchaj jesteś prawie, że zdrowa (…)

- Posłuchaj, jesteś prawie, że zdrowa(…)

·         O matko zaschło mi w gardle od tego sprzeciwiania się.

O matko, zaschło mi w gardle od tego sprzeciwiania się.

·         Podobnież znam ją od dawna, ale jej nie pamiętam. (…)- Podobnież dobrze się czujesz, to prawda? - spytał lekarz.

(Nadużycie „podobnież” – poza tym brzmi to strasznie sztucznie i ogranicza indywidualność w wypowiedziach bohaterów – i doktor i Dina używają tego, według mnie, dziwacznego słowa.)

·         brązowowłosy chłopak zakończył swój dialog - brązowowłosy chłopak zakończył swój monolog

·         na ganku domu było jeszcze z siedem innych mieszkańców - na ganku domu było jeszcze z siedmiu innych mieszkańców 

·         Załamana cierpliwie słuchałam ich współczuć co do mnie(…) - Załamana cierpliwie słuchałam ich wyrazów współczucia wobec mnie (…)

·          Słuchajcie Dina jest zmęczona dajcie jej odpocząć.

Słuchajcie, Dina jest zmęczona dajcie jej odpocząć.

·         "Wara, wam od mojej pani!" – „Wara (zbędny przecinek) wam od mojej pani!"

·         A co chcesz mieć inny pokój? - A co, chcesz mieć inny pokój?

ROZDZIAŁ 12

·         Wokół mnie była niczym niezmącona cisza. - Wokół mnie panowała niczym niezmącona cisza.

·         Byłam tylko ja i... Wózek inwalidzki? Tak. Naprzeciwko mnie był pusty wózek inwalidzki. Dziwnie to wyglądało zwłaszcza, że był oświetlonym światłem dochodzącym znikąd. 

(Błąd powtórzeniowy.)

Byłam tylko ja i... wózek inwalidzki? Tak. Stał naprzeciwko mnie. Dziwnie to wyglądało zwłaszcza, że oświetlało go światło dochodzące znikąd. 

·         Schreiß, schreiß, schreiß

(Przykro mi, ale takie słowo nie istnieje w języku niemieckim. Prawdopodobnie chodziło Tobie o „Scheiße”. Zresztą, dlaczego używasz niemieckiego przekleństwa skoro cała narracja i wypowiedzi bohaterów są w języku polskim? Bądź konsekwentna. Dobrze wiemy, że Dina i jej rodzina są Niemcami i że mówią po niemiecku.)

·         nadal uspokajał mnie tym samym ciepłym głos - nadal uspokajał mnie ten sam ciepły głos

·         - Zapamiętam to sobie, Zobaczysz.

(A skąd ta duża litera po przecinku?)

·         Nie, nie po prostu przypomniałam sobie jak masz na imię.

Nie, nie - po prostu przypomniałam sobie, jak masz na imię. 

·         nie wiedziałam, ze to on był - nie wiedziałam, że to był on

·         zawołałam za nim (…) chyba mnie nie usłyszała - zawołałam za nim (…) chyba mnie nie usłyszał

·         Uniósł ręce w geście obronnym i pogłaskał mnie po głowie. Strzepnęłam ją i zrobiłam jeszcze bardziej naburmuszoną minę.

Uniósł ręce w geście obronnym i pogłaskał mnie po głowie. Strzepnęłam jego dłoń i zrobiłam jeszcze bardziej naburmuszoną minę. 

·         Co nie smakuje Ci? – Co, nie smakuje ci?

·         W trakcie rozmowy zaczęłam dość... Widocznie ziewać. - W trakcie rozmowy zaczęłam dość widocznie ziewać.

·         tłumiąc w sobie kolejny potężne ziewnięcie - tłumiąc w sobie kolejne potężne ziewnięcie

·         nic nie mówić wstał - nic nie mówiąc wstał

ROZDZIAŁ 13

·         Dobra do odważnych świat należy. – Dobra, do odważnych świat należy.

·         No ładnie teraz krzyczę na zwykłe krzesło... No dobra ma koła, więc jest szpanerskim krzesłem.

No ładnie, teraz krzyczę na zwykłe krzesło... No dobra - ma koła, więc jest szpanerskim krzesłem.

·         Cóż mnie tam było całkiem sporo.  Jak siedziałam na huśtawce.

Cóż, mnie tam było całkiem sporo.  Na jednym ze zdjęć siedziałam na huśtawce.

·         Patrick miał wiele tatuażów - Patrick miał wiele tatuaży

·         Co tak myślisz? – O czym tak rozmyślasz?

·         - To co zbieramy się? - zagadnął mnie Patrick... Znowu chciałabym zaznaczyć.

- To co, zbieramy się? - zagadnął mnie Patrick... (Co do dalszej części zdania to nie mam pojęcia, co miało oznaczać.)

·         I to samo wziął mnie na ręce.

I znowu to samo - wziął mnie na ręce.

·         do 6 drzwi po lewo - do 6 drzwi na lewo

·         Więc jak się panienka czyje? - Więc jak się panienka czuje?

·         Gdy wyszliśmy z gabinety doktorka zapytałam

Gdy wyszliśmy z gabinetu doktorka, zapytałam taty

·         Przedstawiam państwo rozmowy rodzinne u Kaulitzów! - Przedstawiam państwu rozmowy rodzinne u Kaulitzów!

ROZDZIAŁ 14

·         Podczas całych tych przygotowywań cała nasza trójka milczała jak zaklęta. - Podczas tych przygotowań cała nasza trójka milczała jak zaklęta.

ROZDZIAŁ 15

·         Sebastian nie chciał ze mną gadać, dziadek i tata byli tak jakoś... Markotni.

Sebastian nie chciał ze mną gadać, dziadek i tata byli tak jakoś markotni.

·         Tym razem i ja zagłębiłam się w własnych myślach. - Tym razem i ja zagłębiłam się we własnych myślach.

·         Byłam cholernie ciekawa co przede mną ukrywają.  - Byłam cholernie ciekawa, co przede mną ukrywają. 

·         Wiem to wydaje się być bezsensu – Wiem, że to wydaje się być bez sensu/ Tak, wiem – to wydaje się być bezsensowne

·         nie fajne – niefajne

·         Dziadek siedział cicho, no fakt utrata żony nie mogła na niego korzystnie wpłynąć. - Dziadek siedział cicho. No cóż, utrata żony nie mogła na niego korzystnie wpłynąć.

·         A własnie przypomniało mi się muszę przeprosić Sebastiana! - A właśnie, przypomniało mi się - muszę przeprosić Sebastiana!

·         Tym razem zwrócił na mnie uwagę. Spojrzał się na mnie smutnym, pytającym wzrokiem.

Tym razem zwrócił na mnie uwagę. Obdarzył mnie smutnym, pytającym spojrzeniem.

·         Spojrzał na mnie niechętnym wzrokiem, a po chwili na nowo wlepił wzrok w sufit. 

- No proszę, nie gniewaj się na mnie! - poprosiłam. –

Spojrzał na mnie niechętnym wzrokiem, a po chwili na nowo wlepił wzrok w sufit. 

- No proszę, nie gniewaj się! - poprosiłam.

„Dina Kaulitz” to, jak się można domyślić, historia życia tytułowej bohaterki. Pomysł nie jest oryginalny. Istnieje mnóstwo tego typu blogowych opowiadań, w których prym wiedzie życie bohatera/bohaterki, jego/jej perypetie, miłostki, wzloty i upadki, otoczone przeważnie wydarzeniami niesamowitymi, nagłymi zwrotami akcji i przeróżnymi życiowymi problemami. Nie mam nic przeciwko tego typu tworom, ale miło by było, gdyby nie zostały one zamykane w schemacie. Przydałoby się trochę oryginalności, ciekawego pomysłu, czy wyrazistych bohaterów. Tego niestety u Ciebie nie ma. Mamy za to do czynienia z historią, w której spróbowałaś upchnąć jak najwięcej problemów, które dotykają Dinę. Zawsze uważałam, że robienie z głównej bohaterki pokrzywdzonej ofiary życia i zwalanie na nią co chwila lawiny nieszczęść, nie jest niczym dobrym. Jeżeli chcesz poruszyć tematykę jakiegoś problemu jak np. przemoc w rodzinie, samotność, niezrozumienie itp., to stwórz kilka odrębnych opowiadań i skup się na jednym zagadnieniu. Oczywiście możesz w jednej historii wszystko zgrabnie umieścić, ale Ty tego niestety nie potrafisz. Wydaje mi się, że chciałaś jak najszybciej pokazać, że Dina nie ma wcale łatwego życia. Przez to ma się wrażenie, że opowiadanie jest odrealnione, sztuczne i nieprzystępne.

Czytelnik lubi utożsamiać się z bohaterami, przeżywać ich perypetie i odczuwać wobec nich emocje – Ty to utrudniasz, stwarzając albo bohaterów przezroczystych, pozbawionych jakichkolwiek mocno zarysowanych cech, albo bohaterów, w których ich przerost jest nie do zniesienia. Od razu szufladkujesz całą rodzinę i otoczenie Diny, przez co czytelnik nie może sam określić swojego stanowiska wobec bohatera. Jednych pozwalasz lubić, a innych nie. Tak nie powinno być. Człowiek to mimo wszystko istota o bardzo złożonej osobowości i przeważnie nie jest albo czarny, albo biały, lecz szary – pośrodku dobra i zła.

 Jedynym wyjątkiem jest chyba główna bohaterka. Odniosłam wrażenie, że za bardzo się z nią utożsamiasz – jakbyś kreowała kogoś, kim chciałabyś być. Duży nacisk położyłaś na jej gust muzyczny i styl, a także podkreśliłaś, że inne gusta i style są gorsze – takie odniosłam wrażenie. Dina bardzo mnie irytowała przez cały czas trwania akcji opowiadania. Dziesięcioletnie, pyskate, zarozumiałe i złośliwe dziecko – zrobiłaś z niej małego potworka. Według Ciebie miało to jej dodać „fajności”, nadać charakterowi zadziorności i buntowniczości, a wyszło na odwrót – stworzyłaś głupiutkie dziecko, którego nie da się lubić. Nie widzę w niej nic pozytywnego. Można tworzyć bohaterów negatywnych, którzy drażniliby czytelnika, wzbudzaliby niechęć – nawet ucieszyłabym się, gdybym na taką postać natrafiła w twoim opowiadaniu! Jednak u Ciebie albo jest to tylko czysty przypadek, że postać stała się negatywną, bo w głównym zamyśle miała być cool, albo wychodzi to Tobie zupełnie słabo (mama Diny). „Chcąc nacieszyć się widokiem jej szczurzej mordy” – powiedziała dziesięciolatka. Brawo. Wulgarne, małe dziecko. Taki sposób mówienia kojarzy mi się z gimnazjum/późną podstawówką, ale nie z dziesięcioletnim dzieckiem. Nasza mała nie odnosi się z szacunkiem do taty, co jak widać w ogóle mu nie przeszkadza –on sam wzorem cnót nie jest, ale cała ta relacja między ojcem, a córką wydaje się być sztuczna i zbudowana na nie wiadomo jak bardzo naciąganej rodzicielskiej miłości. Dina jest rozpieszczona i nieodpowiedzialna – nasyła wilka (do tego nieszczęsnego zwierzęcia jeszcze wrócę) na kuzynkę, przez co po raz kolejny pokazujesz jej głupotę i nienaturalność. Wątpię, żeby bite przez matkę dziecko było aż tak okrutne wobec innych. Do tego dochodzi jeszcze sprawa wyglądu Diny – „Spojrzałam w swoje odbicie: długie blond włosy związane w koński ogon z grzywką zakrywającą lewe oko i wygolony tuż nad uchem prawy bok” – dziesięciolatka z taką młodzieżową fryzurą? No nie wiem, może ja się nie znam, ale w wieku dziesięciu lat to dzieci przeważnie chodzą w kucykach, warkoczach,  itp., ale nie zwracają zbyt dużej uwagi na modną fryzurę taką jak np. wygalanie sobie włosów – takie cuda to dopiero w gimnazjum, liceum, o ile nie po ukończeniu szkoły. Na siłę wciągasz swoją bohaterkę, która ma dopiero dziesięć lat, w schemat nastolatki. To nie jest dobre. Jeżeli piszesz o dziecku to bądź konsekwentna i weź pod uwagę, że to tylko dziecko. Będziesz jeszcze miała czas, żeby opisać jej życie jako kilkunastolatki, chyba że zamierzasz szybko zakończyć to opowiadanie. Rozumiem, że chciałaś podkreślić odmienność Diny, jej oryginalność wobec rówieśników, ale bez przesady - dziesięciolatka lubiąca Bon Jovi, Nirvanę, Kiss, Queen, Guns ‘N Roses (w tym momencie chciałoby się poklepać to dziecko z dumą po ramieniu) i Evanescence – okej, nie mówię że to jest niemożliwe, ale wygląda wręcz komicznie w tym opowiadaniu. Jest przesadzone. Zdecydowanie przesadzone. Mam wrażenie, że utożsamiasz się z tą małą bohaterką, a przynajmniej kreujesz ją na dziewczynę według ciebie idealną. Masz do tego prawo, ale to aż za bardzo razi w oczy.

„- Dziękuje - odpowiedziałam nonszalanckim tonem, chwiejąc się jak pijak.

 - Co ty, Dina, pijana jesteś czy jak? - spytał Seba, który właśnie wparował do kuchni.

 - Ja to po prostu lubię.”

Chciałaś z niej zrobić dziwną, oryginalną dziewczynkę, a wyszło tobie nie wiadomo co.

„Tę cholerna sukę zwaną Angelą. Jest starsza ode mnie o 4 lata i twierdzi, że jest "metalówą". Tak, ona jest metalem, a ja baletnicą! Bujdy jakich mało!!! Fakt, ubiera się na czarno (i różowo też!!!) ma "glany" (to zwykłe trapery) i wciąż mocno maluje oczy, przez co wygląda jak panda. Ale to nic w porównaniu z tym, czego słucha. Jej ulubiony zespół to Jonas Brothers, wciąż słucha Miley Cyrus i (ku mojej największej zgrozie) Justina Biebera! Przecież ona nawet porządnego rocka nie zna, to co dopiero metal...” – mam nadzieję (chociaż mocno naciąganą), że to jednak jest specjalnie tworzona narracja na poziomie dziesięciolatki. Jeżeli jest inaczej i pisałaś ten tekst zupełnie na poważnie, tym samym dając ujście swoim irytacjom, to jestem załamana. Bardzo załamana. Dina jeszcze bardziej straciła w moich oczach.  „Nagle zza krzaków wyskoczyła Wolfie napadając na szaraka. Przez chwilę patrzyłam jak rozdziera go ostrymi kłami (…)Z oczu zaczęły mi lecieć łzy. Zając za bardzo przypominał mnie. Kiedy patrzyłam na tę scenę, przypomniałam sobie wszystkie kłótnie z matką, które kończyły się na rękoczynach (…) Mimowolnie pogładziłam swoje plecy ręką, pręgi nadal tam były, można było nawet odczuć gładka powierzchnie wszystkich blizn” – przepraszam bardzo, ale to nie brzmi wiarygodnie. Rozumiem, że zrobiłaś z niej ofiarę przemocy domowej (och, ta okropna Katie, ta kobieta potwór!), ale czy ty przypadkiem już nie przesadzasz? Próbujesz zarysować portret psychologiczny bohaterki, nadać jej cechy osoby, która doświadczyła agresji ze strony matki, ale wychodzi to Tobie bardzo nieudolnie. Zamiast rozciągnąć akcję, przemyśleć porządnie, jaka powinna być Dina biorąc pod uwagę wszystkie czynniki mające wpływ na ukształtowanie się jej charakteru i osobowości (kochający ojciec, liczna gromadka braci, agresywna mama, częste kłótnie w domu i przemoc) i konsekwentnie się tego trzymać, Ty wolałaś pójść na łatwiznę i zlepić to w krótkie fragmenty, w których nie ma nic wartościowego, a jedynie suche fakty i zero psychologii, przez co czytelnik nie odczuwa żadnej więzi emocjonalnej z bohaterką. Skup się na emocjach Diny – ukazywanie wspomnień jest jak najbardziej dobre, ale nie rób z niej zlepka wszystkich cech, którymi chciałabyś ją obdarzyć.

Okropnie nie podoba mi się rola jaką obarczyłaś mamę Diny – Katie. Od razu widać, że potrzebowałaś bohaterki, która byłaby „tą złą, najgorszą, najokropniejszą, czarnym charakterem” – i tutaj przynajmniej konsekwentnie się tego trzymałaś. Mając taką bohaterkę skupiłabym się na rozwinięciu jej wątku, skupieniu się na emocjach. Dlaczego zrobiłaś z niej potwora? Czy uważasz, że ludzie ot tak sobie biją swoje dzieci, handlują narkotykami, itp.? Wszystko ma jakiś powód, przeważnie w przeszłości danej osoby. W przypadku Katie wiemy jedynie, że jest okropna, bije córkę i w ogóle jest be. Nie powinnaś tworzyć jednokolorowych postaci , tak jak już wcześniej wspomniałam, jedynie białych lub czarnych. Trzymaj czytelnika w niepewności, pozwól mu samemu wybrać stosunek wobec Katie – negatywny lub pozytywny. Ja osobiście najbardziej się z nią związałam i nie mogłam zdzierżyć tego, jak źle kreujesz tę postać! Odniosłam nawet wrażenie, iż fakt, że Patrick ją bije, jest dla Ciebie czymś naturalnym, nie wartym głębszego opisu. No tak, przecież bił ją, bo była złą kobietą, prawda? I nie warto w ogóle się w to zagłębiać - kto by się przejmował tym, że tego potwora w ludzkiej skórze ktoś notorycznie leje. Nie, to wcale nie miało związku z zachowaniem Katie wobec Diny. Skądże. Mam nadzieję, że wyczułaś ironię. Jeżeli już tworzysz bohaterów to zastanów się porządnie nad ich cechami, bo wychodzą Tobie postacie zachowujące się nienaturalnie, dziwnie i po prostu nie tak, jak powinny się zachować. Wiesz, co napisałam o Katie w notatkach? Wydaje mi się, że to zdanie najtrafniej podsumowuje tę nieszczęsną bohaterkę – „szkoda jej, bo oni sobie jeżdżą śmieją się, a ją mają w dupie, bo ty chciałaś żeby ktoś był zły, a psychologia leży i zdycha”.

Patrick, czyli ojciec Diny to dla mnie wielki niewypał. Spodobał mi się pomysł, że zrobiłaś z niego wrażliwego, opiekuńczego twardziela z typu tzw. „karków”, który ogromnie kocha swoje dzieci. Nie przypadło mi do gustu za to zupełnie jego młodzieżowe, wręcz nastolatkowe, usposobienie. Jest dziecinny, nieodpowiedzialny. „Oj tam, oj tam, nieważne”, „Bo nie ma dżemu” – Dorosły mężczyzna ze skłonnościami do bicia żony mówi slangiem młodzieżowym? Niczym nastolatka w wieku gimnazjalnym? Nie, to nie przejdzie. Nie ma żadnych wyrazistych cech, przez co staje się nijaki, nieciekawy. W ogóle, skąd Ty wzięłaś pomysł na jego przeszłość (pobicie polskiej prostytutki)? Dla mnie jest to zbyt absurdalne i niepotrzebne. Gdybyś przynajmniej rozwinęła ten wątek, jakoś uzasadniła go – wtedy nie miałabym zastrzeżeń. A tak to tylko rzuciłaś czytelnikom, niczym ochłap mięsa, jedno zdanie i niech się teraz zastanawiają, o co mogło chodzić. Nie czuję w ogóle do niego sympatii - Patrick najpierw leje Katie, a potem chce z nią normalnie rozmawiać - nie ma w nim żadnej skruchy. Nie wiem, czy po prostu zapomniałaś o psychologii (nadużywam tego słowa, wiem), czy uznałaś, że taki bohater nie jest wcale negatywny i można mu wybaczyć agresję i przemoc? To nie jest dobrze wykreowana postać.

Kolejnymi bohaterami są bracia Diny – cała czwórka. Tutaj nie mam zastrzeżeń – ich zachowanie, sposób wysławiania się – wszystko to pasuje do ich wieku. Kolejna jest „ta suka Angela”  - ten sam problem, co z Katie. Wystrzegaj się szufladkowania bohaterów – poprzez niedomówienia, manipulowanie ich zachowaniem i dawaniem szansy czytelnikowi do wyboru swojego stosunku wobec bohatera, nadaje się opowiadaniu wartości, sprawia, że jest ono ciekawe, a bohaterowie nie będą dzięki temu nudni. Najbardziej spodobał mi się dziadek Diny – to twoja najlepsza postać, najbardziej naturalna. Jest go malutko w opowiadaniu, ale to dobrze, bo gdybyś bardziej rozwinęła jego rolę w „Dinie Kaulitz” nie wyszłoby to na dobre ani Tobie, ani jemu.

Fabuła, jak już wspomniałam, składa się z perypetii Diny oraz jej rodziny. Perypetii bardzo mocno podkoloryzowanych, często wymuszonych i przez to nienaturalnych. Dosyć często wprowadzasz wątki wręcz głupie, jak na przykład śnieżnobiały wilk z krwistoczerwonymi oczami –wierny towarzysz, a właściwie towarzyszka, Diny (dziesięcioletniej dziewczynki). Wilka nie da się oswoić, a jeżeli już nawet to raczej nie można go wytresować na potulnego psiaka. To absurdalne – w opowiadaniu fantasy do zniesienia, ale w opowiadaniu obyczajowym? Nie, zdecydowanie nie. Oczywiście wyczuć można idealizację Diny z twojej strony – tylko jej słucha wilczyca – co według mnie zahacza o legendarną Mary Sue (wyidealizowana postać literacka, która posiada niemalże wyłącznie same zalety i odnosi nieustanne sukcesy). A tak na marginesie - bardzo mnie rozbawiła wypowiedź Patricka: „Nie dawaj jedzenia wilkowi!” Nawet nie wiesz jaki miałam z tego ubaw! To już apogeum absurdu.

Kolejnym błędem fabuły jest nienaturalne zachowanie bohaterów i niedociągnięcia. Na dziecko spada rozgrzane żelazko, co kończy się tylko zimnym okładem. Skóra dziecka jest wrażliwa, powinno się je zawieźć na pogotowie! Ale nie, malutka Dina ma chyba zdolności regeneracji. Takie błędy aż rażą w oczy – jeżeli już opisujesz jakieś wydarzenie to je porządnie przemyśl. Spróbuj utożsamić się z bohaterami w danym momencie i zastanów się, jak byś zachowała się na ich miejscu.

Następna niedorzeczność  - sprawa marihuany i jej związku z Katie. „Półkilogramowe paczki z napisem "Marihuana"” – i mama Diny je sobie tak trzymała w tej szafce, żeby mąż mógł je zobaczyć? I w dodatku były podpisane? Owszem, stworzyłaś z niej głupią bohaterkę, ale chyba nie aż tak, prawda? Gdyby przynajmniej te woreczki nie były podpisane, a czytelnik dostał tylko skąpą informację, co mogło się w nich znajdować – byłabym zadowolona. „Przemycanie narkotyków przez Katie było jedyną deską ratunku” – przemycanie? Jak ona niby przemycała narkotyki? I skąd? To bez sensu. Bardziej logiczne byłoby zrobienie z niej dealera, kogoś w tym guście, ale nie przemytnika. Czy Patrick nazwał Katie ćpunką tylko dlatego, że pali marihuanę? Nie no, bez jaj. Gdyby ona brała jakieś twardsze narkotyki – nie wiem, kokainę, heroinę, amfetaminę, ale ona tylko paliła marihuanę! Chociaż nawet nie było wzmianki o tym, że pali, więc czym zasłużyła sobie na miano ćpunki? Samym handlem miękkich narkotyków? Stworzyłaś same absurdy, wyolbrzymiłaś problem. Zresztą, nie tylko ten. Odnoszę wrażenie, że nie zdajesz sobie sprawy, że przewinienia twoich bohaterów są czasami po prostu śmieszne, a nie tragiczne - Bill i Tom to tacy źli chłopcy, bo pyskowali nauczycielowi - istni buntownicy, których nikt nie przyjmie do żadnej szkoły w calutkim Berlinie. Po raz kolejny przesadzasz. Gdyby oni chociaż zdemolowali klasę, pobili nauczyciela, czy coś w tym guście, ale oni tylko pyskowali. Masz słabe wyczucie w określeniu wagi danego przewinienia. Jeżeli już tworzyć bohaterów obciążonych takimi wadami to z pompą, a nie tak leciutko.

Teraz przejdę do największego błędu fabuły, który wywołał u mnie irytację. Jestem wyczulona na punkcie niepełnosprawności, miałam do czynienia z osobami cierpiącymi na tetraplegię i paraplegię (tak, sprawdź sobie w Google – naucz się szukać informacji, bo jeszcze wiele razy się to Tobie przyda przy pisaniu opowiadań). Nie można pisać nie mając pojęcia, o czym się pisze. Jeżeli czegoś nie wiesz to nie próbuj stworzyć na siłę i zgrabnie omiń wątek albo nie wchodź w szczegóły, żeby nie popełnić głupoty, tak jak w przypadku, który za chwilę omówię. Zacznijmy jednak od złego, okropnego szpitala (moja mama pracuje jako pielęgniarka, przez co wiem trochę o szpitalach i ich pracownikach, więc również podchodzę do tego bardzo osobiście). No tak – wredna, okropna pielęgniarka i biedna, pokrzywdzona Dina – zły, brzydki szpital i jedzenie, którym można się zatruć. Znowu popadasz w skrajności. Za dużo wszystkiego naraz – albo zła pielęgniarka, albo złe jedzenie. Nie upychaj wszystkiego w opowiadaniach, zachowaj umiar.  

„- Masz uszkodzony kręgosłup i unieruchomione dolne kończyny, dlatego też musimy to... że tak ujmę... "naprostować". - zrobił w powietrzu znak cudzysłowu.

      Dopiero teraz zorientowałam się, że nie mogę poruszać nogami.

- Aha... a tak w ogóle to co mi jest? - spytałam zaciekawiona.

      - Już momencik - zerknął na moją tabliczkę przy łóżku. -Tak... Lekkie wstrząśnienie mózgu, jesteś też pozbawiona czucia w nogach, uszkodzony kręgosłup, ale to już wiesz - spojrzała na mnie i uśmiechnął się dobrodusznie, odwzajemniłam gest. - Tymczasowa amnezja - zakończył swoją wyliczankę.”

To nie jest naturalne – Dina dowiaduje się, że nie ma czucia w nogach, a jej kręgosłup jest uszkodzony. Nie zauważa oczywiście wcześniej, że coś jest nie tak. To wszystko pozbawione jest emocji, sensu, co daje tylko chaotyczny efekt. Poza tym wydaje mi się, że jej schorzenia nie można tak od razu wyleczyć. Wymaga to rehabilitacji i zaangażowania z jej strony. A tymczasem w twoim opowiadaniu rehabilitacja trwa tylko miesiąc. Nie jestem znawczynią, ale jak dla mnie to zdecydowanie za krótko. Poza tym podejście bohaterów do całego zajścia jest wręcz niewiarygodnie bierne. Ojciec nie przejmuje się, że jego córka straciła pamięć oraz czucie w nogach – ona również się tym nie przejmuje (bo przecież nie ma zagrożenia dożywotniego paraliżu, skądże znowu). Życie toczy im się dalej, a ty skupiasz się, za przeproszeniem, na pierdołach. Dochodzą do tego kolejne niedorzeczności jak wilk w szpitalu (niemiecka służba zdrowia musi być cholernie wyrozumiała, skoro pozwala na takie cuda). „Wielkie, kudłate cielsko poczłapało w moją stronę i ułożył mi się na tułowiu.” – tak, przy urazie miednicy i paraliżu dolnych kończyn to bardzo dobra terapia!  „- Jest tylko jeden warunek, będziesz jeździć na wózku inwalidzkim, dopóki nie zrośnie Ci się miednica.” – i oni wypisują ją ze szpitala z niezrośniętą miednicą?! To absurdalne. Tak jak już pisałam – staraj się wybrnąć ze swojej niewiedzy nie wchodząc w szczegóły. Cały ten wątek można opisać w sposób ogólny, omijając medycynę, na której się nie znasz. Mogę pochwalić Ciebie za świetny zabieg psychologiczny - rozmyślania Diny przykutej do wózka inwalidzkiego. Powinnaś częściej pisać w tym stylu, skupiać się na uczuciach, przemyśleniach, nie zapominając oczywiście o innych aspektach opowiadania.

Kolejna sprawa to rodzina Diny. Powinnam to podpiąć pod bohaterów, o których pisałam wyżej, ale według mnie zalicza się również do fabuły. Stworzyłaś rodzinę okropną i niestabilną. Jak dla mnie to zlepek cech, żadnych konkretnych.

„ - A gdzie ta suka? - spytałam towarzystwa.

  - Dina nie nazywaj jej tak - skarcił mnie ojciec, monotonnym głosem.

 - Skoro ja nie mogę jej nazywać suką, ty nie będziesz  nazywać swojej matki - tu wskazałam na babcię- od starej, zawszonej krowy.

  - Słucham?! - babcia nie ukrywała swojego oburzenia.

   Dziadek tylko zachichotał po czym dodał:

 - Och, Margo, daj spokój, przecież ty też go wyzywasz od bezrobotnego skurwysyna.”

Czy to miało być śmieszne? Jak dla mnie jest to żałosne, chociaż nie cierpię tego określenia. Stosunki panujące w tej rodzinie nie przedstawiają się dobrze, nawet jeżeli miałaś zamiar uczynić z tego żart. Relacje między rodzeństwem wbiły mnie w krzesło – „Idąc w stronę wybiegu dla koni, zdążyliśmy się po wyzywać od: szmat, zdzir, mopów, kujonów, i dzieci Neo” – nie, to nie śmieszy, a przynajmniej nie mnie. Wychodzą w ten sposób wpływy środowiska, w jakim przebywasz. Nie wszystkie twoje doświadczenia muszą koniecznie znaleźć się w niemieckiej rzeczywistości, w której żyje bohaterka opowiadania.

Tak już prawie na koniec muszę Ciebie pochwalić – zaczynasz trochę lepiej pisać (ale do naprawdę dobrego pisania jeszcze daleko). W początku rozdziału 12 mamy nareszcie porządny opis emocji – wprowadziłaś fajny, refleksyjny styl, który mi się podoba. W rozdziale 13 bardzo sympatyczna rozmowa między Diną, a ojcem – takich ich lubię!

Twój styl w ogóle nie przypadł mi do gustu. Jest prosty, pozbawiony tego czegoś, co przyciągnęłoby bardziej ambitnego i wymagającego czytelnika. Rozdziały są krótkie, ale nie wychodzi to Tobie na dobre, ponieważ przeważają dialogi, które – tak szczerze – są mierne. Nie umiesz pisać wypowiedzi dorosłych bohaterów – widać, że lepiej czujesz się tworząc wypowiedzi młodszych bohaterów. Popracuj jednak nad tym – dorośli nie powinni mówić slangiem młodzieżowym. To, że Ty lub twoi rówieśnicy w dany sposób reagujecie na jakieś wydarzenie, nie znaczy, że ktoś starszy zareaguje podobnie. Spróbuj nadać trochę indywidualności sposobom wysławiania się bohaterów.

Dlaczego tak zmieniasz narracje? Raz trzecio-osobowa, a potem nagle z perspektywy bohaterów. Przeskok o dziewięć lat (rozdział 9) – przyspieszyłaś akcję, w dodatku nie kończąc porządnie pierwszego etapu, kiedy Dina miała roczek. Wygląda na to, że po prostu znudziło się tobie opisywanie jej dzieciństwa. Nie powinnaś tak robić. Albo konsekwentnie trzymasz się chronologii, albo w ładny sposób podsumowujesz pierwszy etap i zaczynasz kolejny – i wówczas zmiana narracji jest w porządku.

Gdybym pisała ocenę szablonową to w podpunkcie „Inne” przyznałabym Tobie dodatkowe punkty za zdanie „Czy mogę kochać ją nadal, chociaż jest trupem?” – bardzo ładne.

Podsumowując, już bardzo króciutko: twoje opowiadanie jest słabe. Bardzo słabe. Niczym się nie wyróżnia, ma dużo błędów zarówno gramatycznych (nie tłumacz się dysleksją) jak i rzeczowych. Styl jest nijaki, ale jeżeli się przyłożysz to może w końcu wypracujesz swój własny i niepowtarzalny. Bohaterowie tworzeni są na odwal, bez większego zastanowienia. Ich portrety psychologiczne nie istnieją, a dialogi irytują dziecinnością. Nagłe zwroty akcji i jej przyspieszanie tylko szkodzi opowiadaniu. Musisz m.in. skupić się na refleksjach i przemyśleniach bohaterów, ograniczeniu ilości problemów które zwalają się na Dinę oraz wyeliminowaniu błędów rzeczowych. Masz jeszcze sporo czasu, żeby nauczyć się porządnie pisać. Poczytaj blogi autorów, którzy piszą naprawdę dobrze (poszperaj w kolejce Akiry, bo widziałam tam kilka kwiatków) albo zacznij czytać więcej książek (najlepiej na początek klasyki literatury).

Mam nadzieję, że nikt nie zasnął podczas czytania. Mam również nadzieję, że Ty, droga autorko, nie zrazisz się oceną. Ja również nie tak dawno byłam wielokrotnie krytykowana przez oceniające, co powodowało tylko załamanie, niewiarę w moje możliwości i natychmiastowe kasowanie blogów. Ja chcę tylko Tobie pomóc, jakoś nakierować Ciebie na odpowiednie tory. Chociaż mam przeczucie ( dzięki własnemu doświadczeniu), że i tak zostaniesz przy swoim.

Według mnie zasługujesz na ocenę dopuszczającą +.