|0033| utracony-cel.blogspot.com

Blog: utracony-cel
Autorka: Elle
Oceniająca: Akira

Pierwsze wrażenie jest jak najbardziej pozytywne: przyciągający adres (który, notabene, idealnie odnosi się do treści — zrozumie ten, kto przeczyta/ł), na belce tytuł powieści i ja jestem niezmiernie zainteresowana. Grafika dosyć ciemna, nawet bardzo, co strasznie różni się od poprzedniego szablonu (gdy pierwszy raz zmianę zobaczyłam lekkiego szoku doznałam). Niemniej mi się podoba. Nagłówek nie jest ani za prosty, ani zbyt wydumany, taki w sam raz, a w tle widzę chyba Nowy Jork. Albo się mylę, bo trochę ślepa jestem.  Czcionka jest czytelna, a wszędzie panuje estetyka. Akapity obecne, tekst wyjustowany i nie mam nic do zarzucenia. Ach, i nie wiesz jak bardzo się ucieszyłam, że muzyka nie włącza się automatycznie po wejściu na bloga.  Wszystkie ramki masz uporządkowane, tekst w nich jest poprawny, a linki działają. Statystykę masz pokaźną, SPAM-u się nie doszukałam pod rozdziałami, rozmawiasz z czytelnikami, a ja jestem zadowolona.

Ilość treści na początku mnie przerażała, ale gdy wzięłam się za czytanie, to skończyłam nawet nie wiem kiedy. Z góry uprzedzam, że niżej mogą pojawić się treści o zabarwieniu słodko-kwikaśnym. Jeżeli, Elle, nie zrozumiałabyś czegoś z poniższego bełkotu, to pytaj, a ja postaram się wszystko lepiej wyjaśnić.

Kryminały w wersji papierowej czytam dosyć często, ale z takimi blogami mam bardzo, bardzo rzadko do czynienia. Ciężko mi więc stwierdzić, czy Twoja powieść jest oryginalna w świecie blogowym, ale jeżeli chodzi o wydania książkowe, to nie pamiętam, czy z takim motywem się gdzieś spotkałam. Pomysł jest interesujący, wykonanie naprawdę dobre, więc i – w moim mniemaniu – pewna oryginalność występuje. Jeżeli o fabułę chodzi, to wiele do powiedzenia raczej nie mam. Akcję powieści prowadzisz w idealnym tempie: ani za wolno – co by było dosyć nużące i pozbawione emocji, o których powiem niżej – ani za szybko, co powodowałoby ogólne niezrozumienie, o co tu chodzi i skąd coś się wzięło. Dokładnie pokazujesz wydarzenia, utrzymując czasami czytelnika w niepewności, a czasami wyjaśniasz pewne sprawy, wprawiając go w zdumienie, że tak się sytuacja potoczyła. Przez cały czas trzymasz się głównego wątku, dokładając do niego coraz to nowych sytuacji, tajemnic, zagadek, które to rozwiązujesz w albo bliższej, albo dalszej przyszłości, co jeszcze bardziej potęguje zaciekawienie. Jedna sytuacja nie dają mi spokoju, jeżeli chodzi prowadzenie fabuły, gdyż w tym przypadku pomogłaś bohaterce do czegoś dojść, co powinno zostać ukazane w tekście i jasno wytłumaczone. Już spieszę z wyjaśnieniami: w rozdziale szesnastym piszesz: Wyszarpnęłam z torby ciuchy na przebranie i zaczęłam zdejmować sukienkę jeszcze podczas jazdy. Krótkie dżinsowe szorty wciągnęłam na siebie bez problemu, musiałam tylko zrzucić szpilki; gorzej było z górą, musiałam na chwilę zostać w samym biustonoszu. […]Nie bez problemów, z uwagi na zranione ramię, wciągnęłam na siebie niebieski T–shirt, po czym włożyłam na nogi tenisówki, a sukienkę i szpilki upchnęłam w torbie. Gdy zatrzymaliśmy się za zakrętem, wyjęłam z kieszeni szortów gumkę do włosów, którą pospiesznie uformowałam kucyk z tyłu głowy. Powiedz mi, skąd Amanda wiedziała, że będzie go śledzić i żeby wziąć ze sobą ubrania na zmianę? Rozdział wcześniej piszesz, że schowała jakieś rzeczy do torby, ale nie wyjawiłaś, co to jest. Doznałam lekkiej konsternacji, gdy przeczytałam, że wyjmuje spodenki i tenisówki z torby, jakby cały czas je tam trzymała. Nie ma żadnych wątpliwości, że jest to kryminał z lekko buszującym romansem w tle. A propo kryminału: mogłabyś zdradzić mi, co to za pododmiana? Myślę i myślę, porównuję tę sensacyjno-awanturniczą z detektywistyczną, ale żadna z nich nie pasuje w stu procentach. Jestem po prostu ciekawa, jak Ty to widzisz. Element obyczajowości również można u Ciebie znaleźć, ale przede wszystkim skupiasz się kryminale. Mogłabym tutaj „ochać” i „achać”, ale wydaje mi się, że wolałabyś bardziej merytoryczne zdania, prawda? I tak za bardzo się rozgaduję. Podsumowując, masz świetny pomysł, który doskonale realizujesz: i akcja prowadzona odpowiednio, i wątek pokazany dokładnie, i brak tutaj zapychaczy, i wszystko jest takie świetne, że nie mogę się doczekać kolejnego rozdziału, o.

Bohaterowie są tacy… ludzcy. I cholernie realni, wyrażający emocje, mający wady, bojący się czegoś, dający się lubić albo nienawidzić. Są świetni, naprawdę. Po raz pierwszy od dawna darzę sympatią główną bohaterkę literacką, przez co jestem w lekkim szoku. Tak skonstruowałaś Amandę, że bardzo łatwo jest wczuć się w jej sytuację i dzięki temu zrozumieć dziewczynę, motywy, którymi się kieruje, jej uczucia i emocje. I cieszę się bardzo, że jest inteligentną bohaterką. Przyznam się, że  Amanda na początku trochę mi nie pasowała – z każdym rozdziałem dowiadywaliśmy się czego to ona nie umie: i języki, i strzelanie, i wtapianie się w tłum, i jeszcze coś, i jeszcze. Gdy wyjaśniłaś, kim jest, to wtedy przekonanie o jej marysuewatości zniknęło. Wiedziałam, że przecież ktoś, kto pisze tak wspaniale, nie może schrzanić pod tym kątem bohatera, ale nie mogłam się wyzbyć takiej oceny względem niej. Nie wiem, czy to było zamierzone, czy tylko ja to tylko tak odbieram, ale strasznie mi jest szkoda Josha, naprawdę. I szczerze nie cierpię Ryana. Zastanawia mnie, dlaczego tak mało u Ciebie jest Zoey i Scarlett (o tej to prawie zapomniałam). Rozumiem, że to postacie raczej bardzo drugoplanowe i znaczącej roli w powieści nie mają? A tak ogólnie to wszyscy bohaterowie mi się podobają, każdy jest inny, na swój sposób wyjątkowy. Dobrze eksponujesz ich charaktery w danych sytuacjach, widać, mimo prowadzenia narracji pierwszoosobowej, kto w jaki sposób widzi innego bohatera. Tylko pogratulować, bo przyczepić się nie ma do czego.

Świat przedstawiony jest elementem, który wyszedł Ci najsłabiej ze wszystkich (słabiej, ale nie źle; o ile inne są po prostu wspaniałe i cudowne, o tyle ta kreacja jest prawie bardzo dobra – i tu uwaga: to jest tylko mój odbiór, jestem na tym punkcie lekko przewrażliwiona i zawsze mi coś nie pasuje). Rozumiem, że w kryminałach najważniejsza jest akcja, a świat, w którym żyją bohaterowie, schodzi na dalszy plan. Ważne jest jednak, by o nim pamiętać i w pewnym stopniu pokazać. Ty pokazujesz nam świat, ale tylko na początku i jedynie w późniejszych rozdziałach można kilku wzmianek się dopatrzeć. O ile ja bym bardziej chciała poznać Nowy Jork, Manhattan, o tyle wiem, że nie ten gatunek służy długim opisom kreacji świata. Ogólnie pokazałaś, gdzie Amanda się obraca, ale ja tego nie czuję. Znaczy się, klimatu nie czuję. W ogóle. Wspominałaś jedynie o tłumach na ulicach i pięknej pogodzie, ale nic poza tym. I tak, wiem (znowu), że to kryminał, jednak wyraziłam swoje subiektywne zdanie na ten temat i podzieliłam się ze wszystkimi, czego mi brakuje. No i o!

Opisy wielbię. Wygląd postaci jest tak bogaty, tak dokładny, że jestem wniebowzięta, ponieważ nigdy się z takim czymś nie spotkałam. Pokazujesz sytuacje, które mają miejsce, wszystkie wydarzenia, nawet opisy pomieszczeń przedstawiasz w takim stopniu, by nie zanudzić, ale by zaprezentować w umyśle człowieka, co jak wygląda. Tak, opisy są bardzo obrazowe, plastyczne, idealnie wymierzone. Ach, a emocje i uczucia Amandy, które stanowią większość, są tak skonstruowane, że chce się czytać  i czytać, coraz bardziej dziewczynę poznawać, coraz bardziej zagłębiać się w jej świadomość. Wszystkie razem tworzą niepowtarzalny klimat tajemnicy. Po prostu wielbię.

I dialogi też. Nie dość, że każdy bohater mówi inaczej, ma charakterystyczne zwroty czy ton (najbardziej podoba mi się „księżniczka” Zacha i Alexa), to w dodatku dialogi nie są sztywne ani nie zieją zbytnim patosem i przesadą. Popychają akcję do przodu, słowa mają odzwierciedlenie w czynach i późniejszych wydarzeniach. Niektóre wypowiedzi rozśmieszają, inne zastanawiają, kolejne wprawiają w osłupienie. Z takim zróżnicowaniem nie miałam dawno do czynienia i pewnie stąd ten słodki bełkot…

Styl jest mistrzowski. To dzięki niemu całość jest taka wspaniała. Piszesz z zadziwiającą lekkością, płynnie przechodzisz z jednej sytuacji na drugą, z dialogu na dialog, z myśli na myśl. To przez styl opisy są tak świetnie ukształtowane, a dialogi takie naturalne. Widać, że to nie jest ani pierwszy, ani trzeci blog. Mimo że można mieć talent, to i tak szlif jest potrzebny. Ty sobie go już wyrobiłaś i dlatego czytanie tworów spod Twojego pióra (klawiatury?) jest wielką przyjemnością. Do tego dochodzi także poprawność, o której zaraz wspomnę. I mogłabym zachwalać tak w nieskończoność, bo jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak piszesz.

Skoro mowa o poprawności, to stoi ona na bardzo wysokim poziomie. Pozwolisz, że nie wypiszę tu literówek, gdyż oceniająca z Ocen Legilimens pokazała Ci je ostatnio, a ja nic więcej nie zauważyłam (bardziej skupiłam się na czytaniu, a nie szukaniu błędów). Znalazłam jedynie parę drobiazgów, które pokażę.

– Zaraz, czy moje zdanie w ogóle się tutaj nie liczy? – przerwałam im spokojnie, uprzejmie, gdy wdali się w rozmowę między sobą, zupełnie mnie ignorując. Brązowe spojrzenie lekarza i zielone mojego podobno narzeczonego zwróciły się w moją stronę z lekkim zdziwieniem. – A może jednak mam coś do powiedzenia w kwestii mojego zdrowia i życia? (r. 1) – nawet jakbyś chciała zrobić z tych powtórzeń środek stylistyczny, to i tak za ciężko się czyta;

Zapomniałam o sobie wszystko, włącznie z tym, jak wyglądałam. (r. 1) – przyznaję, że mogę się tu mylić, ale to „wszystko” w moim przekonaniu brzmi gramatycznie niepoprawnie; myślałam o zastąpieniu tego słowem „wszystkiego”, ale nie brzmi to jakoś lepiej, wymawiając na głos;

Który był synem przyjaciół moich rodziców, praktycznie wychowywając się ze mną? (r. 16) – wychowując;

Płynęłam z prądem, zupełnie nie wiedząc, dokąd właściwie szłam, skupiona tylko i wyłącznie na facecie w jasnym garniturze za mną. (r. 24) – pleonazm; albo tylko, albo wyłącznie.

Podsumowując, mam wielką przyjemność wystawić ocenę celującą. Za co? Przede wszystkim za niesamowitą fabułę, która wciąga i nie pozwala oderwać się wcześniej od lektury. Za wielowymiarowych bohaterów, którzy swoimi postawami nadają powieści realności. Za opisy, które idealnie obrazują to, co się dzieje, co jak wygląda; które pokazują w dobitny sposób, co Amanda czuje i myśli, dzięki czemu czytelnik nie ma problemów, by ją zrozumieć; dzięki którym zachowany jest odpowiedni nastrój, przez co człowiek drży z podekscytowania i nie może się doczekać ciągu dalszego.  Za dialogi, które są świetnym odzwierciedleniem bohaterów, które potrafią rozśmieszyć albo wzbudzić ekscytację, które popychają akcję do przodu i są bardzo dobrze skonstruowane. W końcu, za cudowny styl, bo to właśnie dzięki niemu powieść czyta się lekko i szybko. Sprawia, że wszystko nabiera realnych kształtów, że to, co nam pokazujesz jest takie prawdziwe. I mam dziwne wrażenie, że znam skądś ten styl, że gdzieś kiedyś zetknęłam się z czymś, co było bardzo do niego podobne.

Droga Elle, mam nadzieję, że wybaczysz mi tę niezbyt pomocną i merytoryczną ocenę, ale tak to już jest, gdy człowiekowi wszystko się podoba i nie ma do czego się przyczepić. Czytanie Utraconego celu było wielką przyjemnością i dla takich blogów, powieści ocenia się kilka lat i czeka na taką perełkę, z którą na pewno przyjdzie się zmierzyć. Wiesz, chciałabym kiedyś postawić książkę Twojego autorstwa na półce i wracać do niej tak często, jak by to było możliwe. Życzę Ci wszystkiego dobrego i z ogromną niecierpliwością czekam na kolejny rozdział.

***

Yay, cudowna powieść, naprawdę polecam. :) Kolejny blog oceniony (by the way – strasznie krótka ta ocena, nie?) i tak się zastanawiam, co zrobić ze Łzami Niewiernego – rozdziały przeczytałam i w sumie mogłabym się zabrać za niego i ewentualnie skończyć podczas urlopu. Hm, Deneve, spodziewaj się więc jeszcze w kwietniu rozłożenia na czynniki pierwsze Twojego bloga.

Rav i Ov są na urlopie, ale co się dzieje z wami, Gloomy i Sentis? O ile dobrze pamiętam, jest tutaj ktoś na stażu, który kończy się za tydzień, a ocenić trzeba jeszcze dwa blogi.

Trzymajcie się ciepło w te piękne, słoneczne dni!