|0031| deszcz-ognia.blogspot.com

Blog: deszcz-ognia

Autor:  Alpha Fearis

Oceniająca: Sentis

1.Pierwsze wrażenie:

Zacznę standardowo, od adresu. Deszcz ognia – wyrazy te są w stosunku do siebie antonimami, a dodać do tego wyrażenie, jakie powstało, tworzą naprawdę ciekawą całość. Nie wiem, jak ma się to do tematyki bloga, ponieważ nic a nic nie zdradza. Mogę jedynie snuć przypuszczenia – moja pierwsza myśli to opowiadanie fantasy. Link został zapisany prawidłowo, w sposób chwytliwy, a co najważniejsze – po polsku. Co jest naprawdę dobrą decyzją, gdyż po angielsku nie brzmiałby już tak interesująco. Jeśli chodzi o belkę, szczerze mówiąc zastanawia mnie, dlaczego w cytacie słowo ‘’tłumy’’ napisałaś wielką literą. Nie jest to początek zdania ani wyraz, który potrzebuje wyróżnienia, jak ja to mówię. Biorąc pod uwagę też to, że w oryginale jest po prostu napisane małą. Pomijając ten fakt, dziwnym dla mnie też jest, że jako autora wstawiłaś tytuł hymnu. Wiem, wiem o co Ci chodziło, jednak dla porządku dopisałabym, że stworzycielem tych słów jest Jan Kasprowicz. Cytat jest krótki, więc spokojnie zmieściłby się ten dopisek. A jeśli nie odpowiada Ci takie rozwiązanie, polecałabym dodać zakładkę z informacjami. Szablon jest odrobinę niedopracowany, ale o tym później. Niemniej jednak, jako czytelnik weszłabym na Twojego bloga, biorąc pod uwagę sam adres, po którym można się spodziewać dosłownie wszystkiego.

4/5 pkt.

2.Grafika:

Cóż, zacznę od góry, dobrze? To tak, pomijając, że wszystkie prace dziewczyn z Szablonownicy są niesamowite, więc ten, jako sam nagłówek, także jest. Jednak nie wiem, czy to wina mojej przeglądarki, czy może rozdzielczości, to nie podoba mi się to, że jest tak ‘’mały’’. Jeśli chodzi o kolory, to osobiście nie przepadam za pomarańczowym, jednak to moja własna opinia, która nie podlega ocenie. Kolory stonowane, za co dziękuję, bo nienawidzę jaskrawych. Mniej więcej na środku nagłówka znajduje się napis ‘’Automatic Lovetter’’. Pod nim widnieje zdanie dotyczące bezpośrednio miłości. Już pominę fakt, że napisany został bez znaków diakrytycznych. Hm, może wybrałaś ten szablon  dlatego, że jest na nim pomarańczowy, co byłoby adekwatne do ognia? Już co nieco mi świta, wiem, że będzie coś o miłości. Jestem genialna. Jak mówiłam, nagłówek jest ładny, jednak by nie przesłodzić, przejdę do tej gorszej strony szablonu.

Istna apokalipsa, chciałoby się rzec. Jednak tak nie powiem, bo … Bo nie. Już nie będę taką jędzą, więc zastosuję łagodniejszą wersję – nie jest dobrze. Tekst wyjechał Ci poza ramkę dla niego przeznaczoną, co wygląda nieestetycznie, i to bardzo. Polecałabym zajrzeć w miejsce, w którym  szablon pobrałaś i podpatrzeć szerokości lewego i prawego paska bocznego. Może coś się popsuło i zmieniło na inne parametry? Radzę także skopiować lub na własną rękę stworzyć kod css, który pomoże Ci ustawić odpowiednią wysokość nagłówka, gdyż to też u Ciebie kuleje. Jednak, skoro już jestem taka dobra, to ułatwię Ci zadanie, i po prostu go tu zamieszczę – .header {height: xxxpx}. W miejscu, gdzie znajdują się ‘’x’’, wpisz odpowiednią kombinację liczb, która najlepiej spełni swe zadanie i umieści nagłówek w dobrym miejscu.

Jeśli chodzi o czcionkę, to jest nią Georgia, co było bardzo dobrym wyborem. Jednak jest też druga strona medalu, jest ona za duża. Zmniejszyłabym ją o rozmiar lub nawet dwa.

9/15 pkt.

3.Treść

Fabuła

Na tę chwilę masz dwanaście rozdziałów. Trochę ich jest, dlatego postaram się ogólnie wypowiedzieć na temat fabuły.

Każdy, kto zaczyna pisać opowiadanie  ma czystą kartę, ma do dyspozycji każdą swoją myśl, może stworzyć w swej głowie wszystko, a następnie przelać to na papier. Nie ma żadnych ograniczeń, jest on i jego wyobraźnia. I teraz nasuwa się pytanie – czy będzie to historia według oklepanego schematu, czy też może coś wcześniej niestworzonego, oryginalnego, kreatywnego? Zaczynając od ekscytacji myślą zrobienia czegoś nowego, skończywszy na przyzwyczajeniu.

Zastanawiasz się pewnie, do czego zmierzam. Otóż już rozwiewam Twe wątpliwości. Czytając prolog, myślałam o nim tak, jak opisałam drugi punkt. Natomiast rozdział pierwszy – zaczęłam przypasowywać ją do tego pierwszego. Rozumiesz coś z tego? Nie? Bo ja też nie. Postaram się dokładniej to wytłumaczyć. Chodzi mi o to, że po prologu byłam bardzo zaciekawiona, wprost zauroczona. Naprawdę. Pomijam fakt, że wiele rzeczy było dla mnie niezrozumiałych. Pomijając też to, że  niezbyt przypominał prolog, bo był za długi, i gdzie powinno w moim mniemaniu roić się od sytuacji zmuszających do refleksji. Bo tam takowych nie było, dlatego mam wątpliwości nazwania tego rozdziału prologiem. Ale nie o tym. Następnie, zagłębiając się w rozdział pierwszy - szczerze powiedziawszy - przez moment byłam rozczarowana. Ale tylko przez moment. Widząc początek miałam wrażenie, że będzie to kolejne opowiadanie o dziewczynce, którą boli życie, o samotnej dziewoi,  która jest ogromną marzycielką, bla bla bla. Jednak kończąc czytać wszystkie rozdziały, które zostały opublikowane, te wszystkie myśli prysły  jak mydlana bańka.

Doszłam do wniosku, że swoje opowiadanie piszesz z pasją, masz na nie pomysł. I właśnie o to chodziło mi z tą ekscytacją. Nadal ją zauważam, mimo że jest opublikowanych już dwanaście rozdziałów. Wiem, że pisanie sprawia  Ci ogromną przyjemność i jak najbardziej, kontynuuj to, gdyż jesteś w tym całkiem dobra. Wiesz, co chcesz przedstawić i starasz się jak najlepiej potrafisz zobrazować swoje myśli. Pozwalasz czytelnikom przenieść się w inny świat, pozwalasz, by utożsamiali się z główną bohaterką, by widzieli wszystko jej oczyma. A może być jeszcze lepiej!

Wgłębiając się w samą fabułę, masz dopiero, a może aż  dwanaście rozdziałów, a wątków tyle, że spokojnie mogłabyś je przedstawić w o kilka razy większej liczbie postów. Większą uwagę poświęcasz akcji,  co nie jest najlepszym rozwiązaniem, gdyż wtedy zapominasz o opisach, a szczególnie tych ciekawszych. Ja na przykład chętnie poczytałabym, dajmy na to, o relacjach Asgerd z Melanią, życiu we Wrocławiu, czy o jej wspomnieniach.  Tego u Ciebie zabrakło, a wydaje mi się, że jeszcze bardziej urozmaiciło by to treść, a do tego dogłębniej moglibyśmy poznać główną bohaterkę.

Uważam, że dobrym pomysłem byłoby wprowadzenie narracji ze strony Rufina. Dowiedzielibyśmy się, co on sądzi o przebiegu danej sytuacji, o  jego spostrzeżeniach. Oczywiście nie musisz wnikać w odmęty jego mózgu i wyjawiać wszystkie tajemnice fabuły, jednak myślę, że to ciekawa propozycja. Stop, nie każę Ci tego wprowadzać, broń Boże. Zrobisz, jak zechcesz.

W pewnych momentach nie wiedziałam, gdzie rozgrywa się historia. Raz Asgerd znajdowała się w  jednym miejscu, by następnie jakimś dziwnym trafem przemieścić się w drugie.  I to za sprawą opisów, ponieważ nie było ich wiele, przez co takie kwiatki się pojawiały. Druga sprawa. Zastanawiającym i odrobinę absurdalnym jest fakt, że po poznaniu w dziwnych okolicznościach Rufina, bohaterka tak po prostu decyduje się udać z nim na spotkanie. Z obcym chłopakiem? W dodatku nie wiedząc gdzie? Kawałek od domu? I co, nie bała się? Przecież to mógłby być, no nie wiem, zły człowiek. Nic o nim nie wiedziała, jedynie tyle, jak się nazywa, i że jest synem iluzjonisty. Być może dziewczyna była na tyle odważna lub po prostu głupia i nieodpowiedzialna. A może była tak oczarowana jego postacią, że przestała racjonalnie myśleć? Nie mam pojęcia, więc nie wnikam.

Oryginalności poskąpić Ci nie można. W tych czasach naprawdę ciężko natknąć się na blog z opowiadaniem opartym na twórczym pomyśle.

Na szczęście ten twór ma więcej zalet, niżeli wad. Wiesz, co najbardziej mi się spodobało? Ano to, że dziewczyna jest zwykłą śmiertelniczką. Nic nie wiedzącą istotą ludzką. Denerwującym dla mnie jest, gdy czytam opowiadanie fantasy, gdzie główna bohaterka sobie żyje w swym ponurym, totalnie niesprawiedliwym i brutalnym świecie, a tu ni z gruszki, ni z pietruszki okazuje się, że wymieniona jest zaginioną córką króla, który władał podziemnym światem, ale miał brata, i on był zły, a na nią spada cała odpowiedzialność, i że to ona ma uratować świat. Po prostu nie dobrze mi się robi od takich sytuacji. Dlatego jestem bardzo Ci wdzięczna, ze postanowiłaś wyrwać się z tego schematu, i stworzyć coś nowego. Chwała Ci za to, o pani.

Teraz trochę od strony technicznej. Rozdziały są za krótkie. Są niewiele dłuższe od prologu, a tak nie powinno być. Co prawda, te ostatnie posty są już bardzie przyzwoitej długości, jednak dalej nie do końca zadowalającej. Dodajesz je często, co dowodzi, że osobowość o wdzięcznym imieniu ‘’Wena’’ Cię nie opuszcza. Zazdroszczę.

Świat przedstawiony

Zacznijmy może od czasu. Czas… Cóż, nawet go szczegółowo nie znamy. Nigdzie nie podałaś dnia ani roku, w którym rozgrywa się akcja. Co prawda, raz użyłaś wyrażenia ‘’wakacyjny wyjazd’’, czyli są to wakacje. Jesteśmy coraz bliżej. Mamy lata współczesne, zapewne kilka lat po wydaniu ostatniej części Harry’ego Pottera. Wspominałaś w którymś rozdziale o siedmiotomowej kolekcji książek autorstwa J.K.Rowling, więc stąd ta dedukcja. Szkoda, że nie podałaś konkretnej daty rozpoczęcia historii, tak musimy się domyślać, co jest odrobinę kłopotliwe.

Zajmijmy się miejscem akcji. Tu, co prawda jest odrobinę lepiej, gdyż przynajmniej wiemy, gdzie rzecz się rozgrywa. Więc powiadasz, że to wszystko dzieje się w Polsce? Nie zdajesz sobie sprawy, jak zdziwiłam się, zobaczywszy nazwę naszego kraju. W większości tworów  opowiadanie rozgrywa się w Stanach lub innych zagranicznych krajach, ale w Polsce? Nie zaprzeczam, zyskałaś u mnie duży plus, gdyż znowu wyłamałaś się z schematu.

Następny  punkt leci do Ciebie, ponieważ Em Roukle wymyśliłaś sama. I to nie byle gdzie się znajduje, bo nad morzem Bałtyckim! Choć ja nie uważam go za ‘’najnudniejsze morze na świecie’’, ale to moja opinia.

Jeśli chodzi o opisy pomieszczeń to są, a zarówno ich nie ma. Wiemy, jak wygląda pokój w domku bohaterki, wiemy, jak wygląda miejsce zamieszkania Rufina. Znamy też wygląd innych, tych mniej ważnych rzeczy. I to właśnie wydaje mi się błędem, bo te istotniejsze przedmioty jakbyś pominęła. Nie opisałaś na przykład budynku,  w którym mieszkała Asgerd. Z chęcią poczytałabym trochę o tej miejscowości, którą stworzyłaś. Jednak jak wyżej, ograniczyłaś się tylko do kilku przymiotników, a szkoda, bo miałaś tu naprawdę duże pole do popisu z racji, iż jest zupełnie Twoje.

Podsumowując, czułam niedosyt ilością opisów. Były, ale nie obraziłabym się, gdyby było ich więcej.

Bohaterowie

Asgerd odebrałam jako osobę z poczuciem humoru, niekiedy ironiczną, a nawet ciekawską, a już na pewno odważną. Momentami jej odzywki powalają na kolana, naprawdę. W pozytywnym znaczeniu tych słów. Jednak, ja nie widziałam jej jako postaci wiecznie zamyślonej, żyjącej we własnym świecie tak, jak opisałaś ją na początku rozdziału pierwszego. Nie wiem dlaczego, po prostu ja sobie -  przyznaję -  inaczej wyobrażałam marzycielkę, być może błędnie i może dlatego inaczej to widzę.

Trochę nie w kolejności, ale co tam. Asgerd… Jak? Jak ona ma na nazwisko? Zgaduję, że z pochodzenia jest Polką, to dlaczego tak się nazywa? Przecież takie imię nie istnieje w języku polskim, bądźmy poważni, ludzie. Choć po drobnych przemyśleniach, Róża nierozjaśnienia też nie istnieje, więc to Ci mogę darować. Znaj mą litość! O jej przeszłości też nic nie wiemy, a szkoda. A wygląd? Nie zaprzeczam, napisałaś, że jest niska, ma rude włosy i oczy koloru lodu. I co? To wszystko? A może ma jakieś znaki szczególne? Może ma zeza? O, albo krzywe zęby?  Nie podałaś nawet jej konkretnego wieku – wszystkiego musiałam się domyślać, czytać pomiędzy wierszami. Napomknęłaś w pewnym momencie na to, że po wakacjach idzie do pierwszej liceum, to prawda. Jednak skoro już przedstawiałaś ją na początku, mogłaś dopisać te wydaje się, istotniejsze rzeczy.

Rufin jest postacią stworzoną na dość otartym schemacie – przystojny, z początku niedostępny mężczyzna mający swoje tajemnice, niezależny, skrywający jakiś mroczny sekret. Naprawdę, wiele razy pojawia się taka osobowość. Choć nic dziwnego. Ludzie po prostu chcą to czytać. Bo przecież nie może być na odwrót. Facet nie może być tym niewiedzącym, zagubionym, ale co tam.

Zgaduję, że ma siedemnaście lat? Nie jest pełnoletni, jak i jest starszy od Asgerd. U Ciebie to wszystkiego trzeba się domyślać.

Z wyglądu bardzo przypominał mi Edwarda Cullena  ze ‘’Zmierzchu’’. Wzięłaś sobie jego postać za wzór? 

Plus za imię. Sugerowałaś się nazwą klaczy – Ruffian? Nieważne, podoba mi się i tak, i moim zdaniem, pasuje do iluzjonisty, jak i Jutrzennego. Aczkolwiek bardziej widzę to imię jako ‘’Ruffin’’, pisane przez dwa ‘’r’’. Mimo to, i tak je kupuję.

O reszcie bohaterów się nie wypowiem, gdyż za słabo ich rozrysowałaś, i tak naprawdę na ich ocenę mogłabym wykorzystać kilka zdań, co mija się z celem.

Opisy

Tak jak napisałam w świecie przedstawionym – są, jednak wolałabym widzieć ich więcej, o dużo więcej. W końcu, to właśnie one są materiałem budulcowym opowiadania i to ich właśnie powinno znajdować się najwięcej. Bo co mi z akcji, skoro nie wiem nic o świecie otaczającym bohaterów? No nic.  A jeśli już ich używasz, to są ładne, nie powiem, że nie.

Oczywiście nie twierdzę, że mają zajmować całą przestrzeń, bo dialogi są równie ważne. Eh, masło maślane, choć mam nadzieję, że zrozumiesz.

Ucieszyłabym się, gdybyś opisała  takie małe rzeczy, takie jak np. ubiór Asgerd w danym dniu. Takie pozornie maleństwa, a jak pomogą pobudzić wyobraźnię?

Dialogi

Jeśli chodzi o dialogi pod względem technicznym, to mam kilka zastrzeżeń. Niektóre rozmowy są źle zapisane. Po pierwsze, gdy piszesz wypowiedź, i nie nawiązuje ona do sposobu mówienia, didaskalia  po myślniku zaczynamy z dużej litery i dostawiamy kropkę na końcu myśli, na przykład – ‘’Zawstydziła się’’. Natomiast jeśli nawiązuje - z małej, typu: ‘’rzekł’. Więcej nieścisłości nie znalazłam. Dialogi pasują do wieku bohaterów, są płynne, a co najważniejsze, z łatwością możemy rozróżnić mówcę. Jest dobrze.

Styl

Masz przyjemny styl, przebrnęłam przez to opowiadanie bez trudu, szczególnie dzięki opisom. Ale. Zauważyłam, że zawsze mam jakieś ale, no cóż. Za sprawą błędów nie czytało mi się tego płynnie, gdyż samoistnie je poprawiałam, przez co zapoznawałam się z nim, jak na mnie, bardzo długo. Za długo. Gdyby dało by się je popoprawiać, co na pewno Ci się uda, będzie jeszcze lepiej. Tam na dole postaram pokazać Tobie błędy, które dotychczas popełniłaś.

43/60 pkt.

4.Poprawność

Prolog

Gdy patrzył na swoją uroczą towarzyszkę, w jego oczach płonęła iskra nadziei.

Seleme jednak wcale nie martwiła się,  ani ciemnością, ani księżycem w pełni, który świecił na niebie (…) – przed spójnikiem ‘’ani’’ nie stawiamy przecinka, chyba że jest on powtórzony.

Gdy Seleme miała już wbiec po schodach do swojego domu, tuż przed jej drzwiami stanął na czterech, silnych łapach wilkołak.

Rozległ się ponownie stuk obcasów, tworzący rytm, dla przestraszonego serca Seleme.

Oczy błyszczały mu, jak czarne diamenty. – gdy stosujesz porównanie, nie dodajesz przecinka przed ‘’jak’’. Chyba, że on ma rolę spójnika, wtedy tak.

- Heron Mind. – Skrzyżowała ręce na piersi (…) – właśnie o tym pisałam przy ‘’dialogach’’.

Poczekałeś, aż wszyscy o tobie zapomną? Brawo! Brawo! Jesteś geniuszem. – przed ‘’aż’’ następuje przecinek.

Stał się, jakby na chwilę bardziej spokojny, porzucił wyniosłość.

– Oboje wiemy, czego chcę.

Czekała, aż się pojawi.

Heron zawsze był ciekaw, dlaczego ktoś nazwał ją w tak beznadziejny i bezsensowny sposób.

Rozdział pierwszy

Czasami czuła się, jak wypchany okaz białego kruka. – ta sama sytuacja, co wcześniej.

Figurki na regale podskoczyły gwałtownie, a teraz leżały porozbijane na podłodze lub półce.

Asgerd nie wiedziała dlaczego, ale po tych słowach jeszcze bardziej chciała zostać.

Rozdział drugi

- Nic z tego. Powiedz, o co chodzi -

Przez jego twarz przemknęło coś ciemnego, czego Asgerd nie potrafiła zobaczyć, ponieważ szybko znikło, jak tylko się pokazało. – ‘’czego Asgerd nie potrafiła zobaczyć’’? Jak dla mnie sens tego zdania jest pokręcony, bo skoro nie potrafiła, to jak ujrzała? Masło maślane. Już lepiej brzmiałoby:

Przez jego twarz przemknęło coś ciemnego, czemu Asgerd nie zdążyła się przyjrzeć, ponieważ  zniknęło tak szybko,  jak się pojawiło.

O dziwo, Rufin dokładnie wiedział, dokąd ma iść.

Tak, czy owak, morze przyciągało komary. – zła kolejność postawienia przecinków.

Pomachała do Rufina palcami, stając w drzwiach. – ‘’palcami’’? Wiem, o co Ci chodziło, jednak myślę, że bardziej będzie pasować tu ‘’ręką’’.

Wątpiła, czy Rufin w ogóle  przyjedzie, ale stwierdziła, że stać ją na kogoś lepszego niż osmolony piroman.

Dostrzegała tę przemianę.- ‘’tą’’ używamy tylko z połączeniem z narzędnikiem.

Rozdział trzeci

Oczu, Asgerd, nie widziała, bo zakryte były ciemnymi okularami. – przekreślone przecinki są zbędne.

Księżyca ubywało, więc akurat był odpływ. – albo to ja nie umiem czytać ze zrozumieniem, albo sens tego zdania jest nieprawidłowy. Bo co księżyc ma do odpływu morza?

W górze szybowały białe, puszyste chmury i czarne ptaki. – czarne ptaki? Nad morzem? Nad morzem są przede wszystkim mewy, a one są białe. Choć może takie jest taki gatunek, a ja ich nie znam, więc oświeć mnie, jeśli możesz.

- Kiedy byłem znudzony w domu, mama otwierała okno i pytała, co słyszę.

Teraz był lekko skonsternowany, a wzrok miał matowy i nieobecny.

Chłopak podniósł koc, a ich oczom ukazał się dół piasku, który jeszcze się powiększał.

Rozdział czwarty

Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego tak się stało.

Czarny dym zatrzymał się w powietrzu, a potem opadł, w postaci pary.

Rufin powoli się odwrócił, przekładając z jednej dłoni do drugiej jakiś mały, kulkowaty przedmiot (…) – ‘’kulkowaty’’? Ja bym napisała po prostu ‘’kulisty’’.

- Cholera! To jakiś żart. –Próbowała się uspokoić, co w rezultacie wpędziło ją w jeszcze gorszy nastrój.

Przełknęła łzy. – zapomniałaś o kropce na końcu zdania.

- Tak sądziłem. – Poruszył się nieznacznie we wszystkie możliwe strony, tylko nie do niej. – to skoro poruszył się we wszystkie strony, to do niej chyba też, nie?

- Aha. – Odwrócił się gwałtownie i stanął.

– Dobra, więc wychodzę na barana. –Odczekał chwilę, aż słowa do niej dotrą wystarczająco dobrze.

- Masz dziewczynę. –Myślała, że zgadła, ale to jeszcze nie było to.

- Nie. Jezu, Asgerd, dlaczego ty jeszcze tu jesteś? –Bawił się czymś w kieszeni.

Rozdział piąty

Usiadła powoli, ale i wtedy nadgarstek dał się we znaki.

Rozdział szósty

Nadgarstek nadal ją bolał, ale już mniej.

Pchnęła drzwi, a one skrzypnęły cicho.

Asgerd widziała jego ostre rysy i gniewne spojrzenie oczu, patrzące na nią. – spojrzenie oczu nie może patrzeć. Może spróbuj to zdanie  poprawić tak:

Asgerd widziała ostre rysy Rufina, który przyglądał jej się gniewnie.

Nie czekał wprawdzie na odpowiedź, ale Asgerd zrobiło się milej.

Wyglądem nie przypominały róży wiatrów, a to jedyny symbol, jaki jej się trochę z tym kojarzył.

Rozdział siódmy

Ale poza tym, Rufin też patrzył w jego stronę i to z niemniejszą gorliwością. – ‘’poza tym’’ piszemy oddzielnie.

Mój drogi, mógłbyś spojrzeć, którą mamy godzinę?

Oczy miał nieco szerzej otwarte, a minę niespokojną.

Właściwie potrzeba całego słownika synonimów, żeby określić, kim on jest.

Rufin wzruszył ramionami, ale nie uśmiechnął się przy tym.

Potem zaprowadził ją do łazienki i pokazał, gdzie co leży.

Brudne ubrania złożyła i postawiła na podłodze. – ubrań nie da się raczej ‘’postawić’’ na podłodze. Zamiast tego:

Brudne ubrania złożyła i położyła na podłodze.

Rozdział ósmy

Miał bardzo lekki głos. – ‘'lekki’’ głos? Nie można mieć takiego, co najwyżej delikatny, cichy.

Gwiazdy świeciły im jasno na głowy. – gwiazdy świeciły na głowy? Świeciły na niebie.

Rozdział dziewiąty

Wściekł się, bo chciał dobrze, a mu nie wyszło.

Rozdział dziesiąty

Szczękę miał już tak ściśniętą, że wyrazy układał, jakby w ustach miał kamienie o ostrych brzegach. – zapomniałaś o ‘’ę’’.

Rozdział jedenasty

Znam tę minę. – ‘’tę’’.

Rozdział dwunasty

- Czegoś w stylu tiary, albo Różowej Pantery? – jeśli ‘’albo’’ jest spójnikiem, nie dodajemy przecinka.

Oczywiście nie myśl, że jeśli od rozdziału czwartego nie poprawiałam błędów już tak bardzo jak na początku, to że już ich nie ma. Bynajmniej. Było ich wiele, ale nie wypisywałam, bo zajęłoby mi to dodatkowe dwie strony, co mijałoby się z celem. Od właśnie wymienionego wyżej postu, te błędy powtarzały się cały czas. Nie dostawiałaś przecinków w podstawowych miejscach, takich jak – ‘’ale’’, ‘’aż’’. Albo nadużywałaś ich, przez co sens zdania robił się zagmatwany, przez co ciężko było zrozumieć to, co miałaś na myśli. Z dialogami też masz problem, o czym wspominałam w odpowiednim podpunkcie. Niby wiesz, o co mniej więcej chodzi, bo kropki wstawiasz, jednak nie do końca. Zjadasz też  literki. Ortografów na szczęście nie robisz, co stawia Cię w dość pozytywnym świetle. Jak widzisz, te błędy są banalne. Ja rozumiem, że ktoś  może nie zauważyć, że to właśnie w tym miejscu ma postawić przecinek, ale żeby cały czas? Interpunkcja sama w sobie nie jest trudna, trzeba jej się po prostu nauczyć. Masz też problem z powtórzeniami. A czasem nawet pojawia się zły szyk zdania lub błąd logiczny. Polecam, abyś albo zatrudniła betę, albo po prostu bardziej skupiała się na treści, wyłapując te wszystkie ‘’kwiatki’’. Za pierwszym razem tego nie zobaczysz, jednak przeczytaj tekst dwa, trzy razy przed opublikowaniem. Najlepiej w odstępie czasowym, dobrze? Na dole podam Ci wartościowe strony, na których znajdują się zasady:

• ·   Przecinki – to, to lub to– oczywiście nie ma pewności, że ta druga zawsze w poprawnym miejscu postawi Ci przecinek, ale raczej tak.

• ·      Dialogi – to i to

10/20 pkt.

5.Ramki

Podstron masz niewiele, bo tylko trzy. Odhaczając stronę główną, dwie. Suma summarum, nawet nie jestem pewna, po co Ci ona, skoro nagłówek automatycznie odnosi na początek. Strasznie mało ich, nie sądzisz? Brakuje mi tu zakładek spamu, informacji o blogu jak i bohaterów. Tak na marginesie, to ten początkowy, czarny kolor nie bardzo pasuje i się zlewa. Oczywiście po kliknięciu zmienia się na pomarańczowy, ale jednak zmieniłabym go dla świętego spokoju. Jeśli chodzi o poprawność, to wyłapałam kilka błędów:

Bo wszyscy zazwyczaj chcą mnie poznawać, kiedy tylko dowiadują się, w jaki sposób jestem uzdolniona...

Obie marzymy o bezkresnej, namiętnej, a prawdziwej miłości. – ta samogłoska jakoś nie bardzo tu pasuje, użyłabym raczej – ‘’acz’’.

Jeśli chodzi o linki to zauważyłam, że podzieliłaś ich na tych ‘’bardziej godnych polecenia, jak i tych ‘’mniej’’. Dodałaś emotikony, które właśnie to mają symbolizować. A czy działają? Sprawdzimy.

Link drugi od dołu nie działa, a mimo to nadal jest.

Więcej do dodania nie mam.

3/5 pkt.

6.Statystyka

Spamu nie doszukałam się pod rozdziałami, gdyż zapewne go usuwasz. Porządek musi być. Jednak ja i tak bym stworzyła do tego osobną zakładkę, ponieważ trzeba dać każdemu szanse na wybicie się. Oczywiście w granicy zdrowego rozsądku.

Prowadzisz rozmowy z czytelnikami, co dobrze o Tobie świadczy. Co prawda, nie zawsze, ale przeważnie tak. Natomiast komentarzy z konstruktywną krytyką nie zobaczyłam, jedynie z pochwałami. Co jest złe, bo nie wiesz, co robisz źle i nie wiesz, co powinnaś poprawić.

Prawie dwa tysiące wyświetleń strony, a przy tym trzynastu obserwatorów? Nieźle.

4/5 pkt.

7.Inne

Punkt za ciekawe rozwiązania fabuły i punkt za oryginalne imię bohaterki.

2/5 pkt.

Podsumowując, uzyskałaś 75 punktów na 115 możliwych, co daje ocenę dobrą.

Boże, nareszcie skończyłam tę ocenę. Przepraszam za zwłokę, jednak przez kilka dni byłam chora (już czwarty raz w roku), dlatego byłam do niczego. Mam nadzieję, że choć trochę Ci pomogłam. Życzę, aby wena nadal Cię nie opuszczała i sukcesów w dalszym pisaniu.

Zdaję sobie sprawę, że ta ocena nie jest pierwszej jakości, i dlatego z chęcią przyjmę wszelką krytykę, oczywiście uzasadnioną. Jestem otwarta na Wasze sugestie.