|0030| paradoks-hazardzisty.blogspot.com

Blog: paradoks-hazardzisty

Autorka: hei-chi

Oceniająca: Akira

Pierwsze wrażenie

Adres podoba mi się bardzo. Kojarzy się trochę z thrillerem, trochę z powieścią psychologiczną, jest chwytliwy, łatwy do zapamiętania. Ładnie brzmi i mnie osobiście zachęca do czytania.

Na belce cytat autorstwa Niccolò Machiavelliego, o czym wspomniałaś w zakładce. Umieszczony w cudzysłowie, poprawnie napisany.

Ogólne wrażenie jak najbardziej pozytywne. Po adresie oczekuję naprawdę ciekawej fabuły, co wyjaśni się poniżej.

5/5

Grafika

Jestem zachwycona szablonem, który, co warto wspomnieć, zrobiłaś własnoręcznie. Mnie – typowemu graficznemu beztalenciu – bardzo to imponuje.

Nagłówek jest prosty, nawiązuje do treści opowiadania. Jasna kolorystyka, która nie razi po oczach,  czytelna czcionka i wszędzie estetyka. Nie ma sensu się rozpisywać nad każdym elementem, jeżeli nie ma się żadnych zastrzeżeń, prawda?

15/15

Treść

Fabuła

Z fanfikami Death Note stykam się niezwykle rzadko, a jeśli już, to dotyczą one albo Raito, albo L’a, więc Twoje opowiadanie w moim odczuciu ma sporo oryginalności.

Z zakładki wyczytałam, że ma być to powieść psychologiczna, czyli odmiana powieści, której głównym tematem są przeżycia wewnętrzne bohatera, jego doznania, emocje, relacje z innymi ludźmi i sposób odbierania świata, plus yaoi, gdzie mamy do czynienia z miłością męsko-męską zarówno w sferze fizycznej, jak i psychicznej.  Skoro teraz wiemy, jak to powinno wyglądać, sprawdźmy, czy tak rzeczywiście jest.

Od czasu do czasu serwujesz czytelnikom porcję wspomnień Matta, z których można dowiedzieć się, jak ich przeszłość wyglądała, a także jakie relacje między bohaterami występują. I to właśnie tu pokazujesz, że głębokim uczuciem się darzą, gdyż w czasie teraźniejszym jest na to zdecydowanie za wcześnie. Ten zabieg jest bardzo dobry: Matt i Mello spotkali się po kilku latach i na nowo muszą odkryć siebie nawzajem, musi ich znowu coś połączyć, a z drugiej strony mamy to, co już minęło, dzięki czemu możemy porównać zachowania bohaterów na przestrzeni tych kilku lat, a jak również sami domyślać się – biorąc pod uwagę przeszłość – co mogłoby się teraz stać. Mam nadzieję, że tych fragmentów z minionych lat nie poskąpisz w kolejnych rozdziałach, a ich ilość będzie równie zadowalająca.

Aspekt psychologiczny pojawia się od początku i jest cały czas obecny. Fabułę opierasz głównie na tym, pewnie do chwili, gdy relacje między bohaterami bardziej się rozwiną. Pomału wprowadzasz do treści doznania i emocje bohaterów. Relacji międzyludzkich i sposobu odbierania świata jeszcze dokładnie nie przedstawiasz, co nie jest czymś złym, patrząc na liczbę rozdziałów. Pewnie wspomnę o tej kwestii jeszcze przy omawianiu opisów, więc niepotrzebnym jest pisać dwa razy to samo.

Akcję prowadzisz spokojnie, nie spieszysz się nigdzie, opisujesz i pokazujesz wszystko dokładnie, co jest dużym plusem. Na nudę nie można narzekać, gdyż zawsze przedstawiasz ciekawe wydarzenia, aczkolwiek mi osobiście brakowało przez te wszystkie rozdziały czegoś nieprzewidywalnego, wzbudzającego silne emocje, jakiegoś zachowania, sytuacji, która by była zaskoczeniem i dla bohaterów, i dla czytelników. I dostałam to na końcu rozdziału piątego: Matt był upartym stworzeniem, a najbardziej w świecie nie lubił ciągnącego się w nieskończoność niezręcznego milczenia, może dlatego po wpływem chwili działał całkowicie impulsywnie. Automatycznie wyciągnął pistolet, błyszczący w blasku nieśmiałych promieni słońca. Wymierzył lufę pistoletu w kark Mello. W mgnieniu oka zwolnił magazynek i  nacisnął na spust. Mello przełknął głośno ślinę. Matt nie pudłował. Nigdy. Mamy tu emocje, zaskoczenie i silną potrzebę dowiedzenia się, co będzie dalej. Dzięki takim sytuacjom, takim momentom fabuła się rozkręca i ciekawi. Nie zaprzestawaj tego.

Bohaterowie

Na chwilę obecną mamy ich dwóch i, jak sądzę, nie zanosi się na razie na to, by dołączył do chłopaków bohater, który pozostanie na dłużej. Mogę się jednak mylić. Skupiasz się jedynie na nich, co może powodować, iż postacie będą naprawdę dobrze skonstruowane, o czym za chwilę powiem. Jest to także plusem, jako że w powieści psychologicznej zwraca się szczególną uwagę na umysł, myśli bohatera, a Ty, mając Mello i Matta, możesz dokładnie przedstawić, co też u nich się dzieje. Czy tak jest? Zaraz zobaczymy.

Mello jest, jak dla mnie, równie irytujący co w Death Note – a za dobre odzwierciedlenie charakteru postaci jest oczywiście duży plus. Mało o nim wiemy, prawie nic, więc ciężko rozłożyć go na czynniki pierwsze. Wydaje mi się, że kreujesz go na postać nie tyle zamkniętą w sobie, co trzymającą uczucia i emocje na wodzy, co na razie dobrze Ci wychodzi. Z opisu dotychczasowego wyglądu wynika, iż to on może być uke, ale zobaczymy, co wymyślisz. Ciężko poznać teraz jego intencje, sposób odbierania świata, całokształt charakteru, zajęcia. Ciężko powiedzieć o nim cokolwiek, co by było istotne dla oceny, dla Ciebie.

Matt jest postacią bardziej pozytywnie odbieraną, przynajmniej w moim przypadku. Zbudowałaś tę postać na zasadzie: czuję to i to, ale nie dam po sobie niczego poznać, co – jak dla mnie – jest bardzo dobrym początkiem kreacji bohatera. Ciężko i tutaj jest określić dokładnie jego charakter, intencje, cokolwiek, aczkolwiek mam wrażenie, że będzie on ”tym dobrym”. Jeżeli chodzi o niego, to dwa zgrzyciki zwróciły moją uwagę. Po pierwsze: skąd Matt wiedział, gdzie znajduje się Mello, skoro od kilku lat się nie kontaktowali? Skąd wiedział, gdzie go szukać? Po drugie: gdy już sprowadził przyjaciela do siebie, napisałaś, że Nie miał nigdy wcześniej styczności z medycyną, nie wliczając kursu pierwszej pomocy, ale program nie obejmował takiej rany. Jednakże później coś się zmieniło. Mogę tutaj wyjść na głupią i nie zrozumieć przekazu, ale dlaczego i skąd nagle wziął się u Ciebie Holden Caulfield z „Buszującego w zbożu”, który znał się na swojej robocie i świadczył doskonałe usługi chirurgiczne? Nie wiem, czy Mello po prostu porównał Matta do niego, czy nastąpiło tu coś, czego ja nie ogarniam. Wracałam do tego fragmentu wiele razy, ale i tak nie rozumiem. Mogłabyś to wytłumaczyć? Bardzo mi na tym zależy.

Jak na razie ich relacje można określić mianem: nienawidzę cię, ale fajnie, że jesteś. Niby nie rusza ich to, że się w końcu widzą, że się spotkali po takim czasie, ale opisując ich myśli, pokazujesz, jak jest naprawdę. Takie kreacje bardzo mi się podobają.

Zgłosiłaś się do oceny, będąc na etapie, gdzie niewiele jestem w stanie powiedzieć i o bohaterach, i o innych aspektach. Przykro mi.

Świat przedstawiony

W rozdziale piątym wyjawiłaś w końcu miejsce akcji. Trochę późno. Starasz się pokazać świat, opisując kilka miejsc, o czym szerzej będzie przy omawianiu opisów, ale nie ma tego zbyt dużo – ot, pięć krótkich fragmentów, nic wielkiego. Gdybyś nie napisała, że nad Los Angeles unosiła się mlecznobiała mgła, nie miałabym pojęcia, gdzie akcja się dzieje (pomijam znajomość Death Note – wszystko powinno wynikać z tekstu). Poza tym nie ma nic. Pięć rozdziałów to wystarczająca ilość, by wprowadzić jako tako  czytelnika w świat powieści. Ciężko jest mi tutaj cokolwiek napisać, zważając na fakt, że wiele rzeczy może pojawić się dopiero w kolejnych.

Przy kreacji świata przedstawionego trzeba pamiętać, by – obok wydarzeń, bohaterów – dobrze oddać klimat miejsca powieści. Bohater powinien odbierać świat wszystkimi zmysłami: wzrokiem, smakiem, węchem, dotykiem, słuchem. Inaczej wygląda na przykład tło społeczne czy gospodarcze w Los Angeles, a inaczej w Tokio, gdzie masz zamiar również osadzić akcję. Każde miejsce jest inne, a zadaniem autora jest pokazanie go w taki sposób, by czytelnik nie miał co do tego żadnych wątpliwości i mógł poczuć, zobaczyć to samo, co bohater powieści. Możliwe, że to wszystko wiesz, ale przez obecną liczbę rozdziałów nie jestem w stanie tego poprawnie zweryfikować. To są jedynie uwagi (nie błędy!), które mogą Ci się przydać. Pamiętaj też, że Mello i Matt nie są jedynymi osobami na świecie, że oprócz nich żyją tam także inni ludzie, więc tło świata wykreowanego w Twojej powieści jest również warte pokazania.

Zdaję sobie sprawę, że w powieści psychologicznej nie zwraca się zbyt dużej uwagi na świat przedstawiony. Doskonale to rozumiem, aczkolwiek nie może go w niej w ogóle nie być, postacie nie mogą żyć w próżni.

Opisy

Opisy tworzysz naprawdę ładne. Są plastyczne, oddają emocje bohaterów, nastrój panujący w danej chwili. Nie wpychasz ich na chama w nieodpowiednia miejsca, odpowiednio opisy rozmieszczasz, więc pod względem technicznym jest bardzo dobrze.

Doświadczyć u Ciebie możemy prawie wyłącznie opisów myśli, uczuć Matta i Mello.  A te są naprawdę dobre. O ile pokazujesz dokładnie, co czuje i przeżywa bohater w danej chwili (świetnie tworzą klimat: czytelnik potrafi się w czuć w postać i przeżywa wszystko razem z nim), o tyle nie ukazujesz jeszcze sposobu odbierania świata przez któregoś z mężczyzn, a także – tutaj pomału to wdrażasz – relacji z innymi ludźmi. Trzeba wziąć pod uwagę (znowu!) fakt, że tak mała liczba rozdziałów uniemożliwia wyłapania dosadnych błędów, zgrzytów, nieścisłości.

Jak wspominałam wcześniej, nie poświęcasz czasu na kreację świata, co w dużej mierze jest tworzone przez opisy. Ja wiem, że w powieści psychologicznej nie zwraca się na to dużej uwagi, że są sprawy ważniejsze; wiem, że może za bardzo się tego czepiam, ale bohaterowie nie żyją w próżni, coś ich zawsze otacza, prawda? Miejsca, rzeczy, cokolwiek. Zwracam tutaj na to szczególną uwagę, ponieważ kilka fragmentów opisujących świat można u Ciebie znaleźć. Zaczęłaś kreować przestrzeń bohaterów, na przykład w rozdziale piątym: Nad Los Angeles unosiła się mlecznobiała mgła. Niewyraźne promienie słońca próbowały walczyć bezskutecznie z kłębiącymi się na niebie deszczowymi chmurami, które leniwie posuwały się do przodu w rytm tylko sobie znanych melodii. Był chłodny, jesienny poranek, siąpiło, a w radiu odżyła moda na piosenki lat siedemdziesiątych. Trzy zdania, ale klimat został wprowadzony, czytelnik wie co, gdzie, jak, a sam tekst jest bardziej urozmaicony.

Jeżeli chodzi o bohaterów, to jestem zadowolona. Nie serwujesz czytelnikom długiej, ciągłej charakterystyki postaci, a rozmieszczasz istotne informacje na temat ich wyglądu w dotychczasowych rozdziałach. I mogłoby się wydawać, że raczej nie pamięta się takich szczegółów włożonych między inne słowa, ale mamy tylko dwóch bohaterów, więc z tym problemów nie ma. Pamiętaj tylko, by na bieżąco przypominać i pogłębiać informacje o aparycji postaci.

Dialogi

Pod względem technicznym nie mam nic do zarzucenia, wszystko jest poprawnie zapisane. W sumie to w ogóle nie mam zastrzeżeń. Dialogi są płynne, naturalne, jest ich odpowiednia ilość, a czytanie jest przyjemnością. Dodatkowo – akurat w moim przypadku – nie ma problemów z odróżnieniem wypowiedzi bohaterów, co udaje się przede wszystkim dzięki ironicznej mowie Mello i spokojowi Matta. Nic więcej do dodania nie mam.

Styl

Całość czyta się naprawdę bardzo szybko i płynnie. Jest to zasługa przede wszystkim poprawnego pisania, o czym przeczytasz poniżej, jak i dobrze skonstruowanych dialogów czy opisów. Nie ma żadnych zgrzytów, czegoś, co by w jakimś stopniu utrudniało przyjmowanie treści. Potrafisz stworzyć klimat i utrzymać go przez odpowiedni czas. Same plusy, ale tak naprawdę nic szczególnego Twojego stylu (jeszcze) nie wyróżnia. Jest dobry, poprawny, ale nie charakteryzuje go nic szczególnego. Ale! Widać, że opisy są Twoją mocną stroną, że tak operujesz słowami, by jak najlepiej przekazać istotne informacje. Sądzę, że w tym aspekcie możesz zawojować. Jednym z najlepszych fragmentów, moim zdaniem, jest ten z rozdziału pierwszego: Przed jego oczyma malowała się bezgraniczna ciemność, tak jakby ktoś zawiązał mu na oczach opaskę. Szedł trochę na pamięć, trochę na oślep. Noc była bezgwiezdna, mlecznobiała poświata księżyca próbowała przedrzeć się przez deszczowe chmury, bezskutecznie. Zimny wiatr obejmował jego policzki, katując jeszcze większym nawałem ciężkich kropel deszczu. Przemoczone do suchej nitki ubranie ciążyło na nim. Z upadającej na oczy czerwonej grzywki lała się strużka lodowatej wody. Balansował pomiędzy ludźmi, ignorując ich wszelkie „ochy” i „achy” rzucane pod jego adresem, raz potrącając, raz będąc potrącanym. Zacisnął dłoń w pięść, starając się powstrzymać łzy, które mimowolnie cisnęły mu się do oczu. Dla innych może i zwykły fragment, może i nic niewnoszący, ale poprzez pokazanie świata i bohatera został stworzony klimat, który wprowadza do dalszej treści rozdziału. 

45/60

Poprawność

Piszesz poprawnie, na próżno doszukiwać się u Ciebie poważnych błędów językowych. Jednakże nad wyraz często popełniasz literówki (na przykład: Po kilki (kilku) minutach wrócił do „wyciskarki łez”. z rozdziału piątego lub Sam (Samo) to, że znał się na swojej robocie (…) z rozdziału czwartego czy też Niedługo później sam oddał się w objęcia Morfeusza, czując pod placami (palcami) rozgrzane ciało. z rozdziału trzeciego). W sumie naliczyłam piętnaście literówek. Jeśli chcesz, mogę wysłać Ci wszystkie na maila, byś mogła od razu poprawić.

Znalazłam też koło dziesięciu błędów interpunkcyjnych, na przykład: Gdyby istniała tak możliwość, w ogóle nie wychodziłby z domu. lub Matt kompletnie nie rozumiał heroicznych pobudek Mello, ale nie dociekał, na czym polegał (…) – oba z rozdziału piątego.

Nie nadużywasz zaimków, nie ma powtórzeń, jedynie taki rodzynek się znalazł w rozdziale piątym:  Matt kompletnie nie rozumiał heroicznych pobudek Mello, ale nie dociekał, na czym polegał jego system wartość (wartości). Jego optymistyczna część natury była na tyle naiwna, aby stworzyć sobie prosty szkic przedstawiający zarys zachowania jego przyjaciela. Drugie „jego” można by zamienić na coś innego.

Na koniec jeszcze jedno zdanie z rozdziału drugiego, które jest lekko niezrozumiałe: Nie licząc tych wszystkich bezdennych głupców, którzy nadal liczyli, że pojmą system mordercy, którzy bez Notatnika Śmierci, był wart tyle samo, co zmieszane z błotem buty L’a. Wydaje mi się, że końcówka powinna brzmieć: „byli warci tyle samo”, prawda?

Jeżeli chodzi o logikę, to poza wcześniej wymienionymi zgrzytami, nie rozumiem jednego fragmentu z rozdziału pierwszego: Wsparł się na łokciach, aby spojrzeć na spokojną, pogrążoną we śnie twarz Mello. […] Mello wymamrotał coś niezrozumiałego przez sen i obrócił się na drugi bok, odsłaniając prawy, wykwitły delikatnym różowym rumieńcem policzek. Matt, może z czystej nudy, a może kierowany dziwnym ojcowskim instynktem, zaczął nucić pod nosem pierwszą lepszą melodię, jaka błąkała się w jego myślach. – Przestańże wreszcie, strasznie fałszujesz – szepnął cicho Mello. Matt poczuł ciepły oddech na swojej szyi i pierwszy łapczywy pocałunek tego dnia. – Matt wsparł się na łokciach, więc znajdował się trochę wyżej niż Mello, więc jak mógł poczuć jego oddech na swojej szyi?

17/20

Ramki

Jeżeli chodzi o poprawność:

Gdybym miała najprostszymi słowami opisać, czym jest „paradoks hazardzisty”, powiedziałabym, że to historia, która może przytrafić się każdemu;  (Paradoks)

Jeden był rzeką – zabierał wszystko, co stanęło mu na drodze i patrzył na świat przez różowe okulary; (Paradoks)

Po uszy zakochana w Kraju Kwitnącej Wiśni – tę fascynacje (fascynację) nazywa pieszczotliwie: kumo no ito (w wolnym przekładzie oznacza pajęczą sieć); (Narrator)

Zagorzała fanka mangi i anime – do trójcy jej najukochańszych dzieł należąOne Piece, Durarara!!, (bez przecinka) i Death Note. (Narrator)

Obłożenie cierpi na chorobę przestrzenną i klaustrofobie (klaustrofobię) (…) (Narrator)

(…)albo coś lubi, albo czegoś nienawidzi, ot, rzadko ma mieszane uczucia. (Narrator)

(…) uśmiechać się, kiedy oni się uśmiechają; płakać, kiedy oni paczą (płaczą). I żyć, żyć, wiedząc, że nie są marionetkami z papieru, którym ktoś nagle kazał chodzić.

Panuje estetyka, wszystko jest uporządkowane, wszystkie linki działają i jest naprawdę dobrze.

4/5

Statystyki

Pilnujesz, by żaden SPAM się nie ostał pod rozdziałami. Jedna sztuka, jeżeli chodzi o powiadomienia i prowadzisz konwersacje z czytelnikami. Jestem zadowolona.

5/5

Inne

Yay! Po raz pierwszy przyznam punkty dodatkowe ( a w sumie to jeden). Za co? Za opisy tworzące klimat

1/5

Podsumowanie

Zdobyłaś 92 pkt na 115 możliwych, co daje ocenę bardzo dobrą.

Yay! Pierwsza moja piątka na Weryfikatorze. Hei-chi, bardzo Cię przepraszam za to opóźnienie, ale choruje mi się od piątku, a wtedy ocenianie nie przychodzi mi tak łatwo i szybko jak zazwyczaj. W ramach rekompensaty wyślę Ci koszyk truskawek albo pomarańczy.

Pięć rozdziałów to nie dużo, więc i ocena zbytnio rozbudowana ani długa nie jest, niemniej mam nadzieję, że jakiś sposób Ci pomoże, na coś Cię nakieruje. Najwięcej punktów straciłaś przy kreacji świata. Z resztą jest dobrze, aczkolwiek zawsze może być lepiej, prawda? Widać, że masz potencjał do pisania i wierzę, że z sukcesem ukończysz Paradoks, gdyż zapowiada to naprawdę dobrą powieść.

Życzę powodzenia w dalszym pisaniu i pozdrawiam serdecznie.

***

Znikam na pewien czas, by zająć się Klaudynkami. Trzymajcie za mnie kciuki, bym gdzieś za dwa tygodnie wróciła z piękną oceną. Kolejkę mam zablokowaną do momentu, gdy zostanie w niej siedem blogów, co powinno nastąpić w połowie maja. A, i krzyczcie, gdy znajdziecie błędy. Ja oślepłam.