|0038| lzy-niewiernego.blogspot.com

Blog: lzy-niewiernego
Autorka: Deneve
Oceniająca: Akira

Nie wybrałaś rodzaju oceny, więc postawiłam na nieszablonową – nie lubię zastanawiać się, ile mam przyznać punkcików za dany element, poza tym nie widzę sensu wliczania do oceny szablonu, ramek czy czegoś innego i nieistotnego.

Pierwsze wrażenie jest bardzo pozytywne. Pamiętam, że adres od razu skojarzył mi się z fantastyką. Zaciekawia, nie zdradza wiele, no i jest poprawny. Belka zawiera Twoje słowa, gdyż Google na ten temat milczy, i – pisząc to po przeczytaniu dotychczasowych rozdziałów – pasują one idealnie do głównej bohaterki. Szata graficzna jest cudowna. Dziewczyna przypomina mi w pewnym sensie (przede wszystkim ze względu na oczy) Averyn i ten obraz jest niesamowity. Stonowana kolorystyka sprawia, że z wielką przyjemnością przesiaduję na Twoim blogu. Czcionka jest czytelna i odpowiedniej wielkości, a tekst wyjustowany i posiada akapity. Bardzo mi się całość podoba. Tekst w zakładkach i ramkach jest poprawny, wszystko uporządkowałaś, nie ma chaosu, a linki działają. Statystyka – jeżeli chodzi o komentarze – również ładna. Nie trzymasz SPAM-u pod rozdziałami, rozmawiasz z czytelnikami. Jest dobrze.

Treść zrobiła się dosyć pokaźna. I to jest jedyny plus mojego ociągania się (przynajmniej dla mnie) – mogę pracować z większą liczbą rozdziałów, przez co ocena może być bardziej rozbudowana, ale długość i tak nie będzie porażająca, gdyż to i tak dopiero dziesięć rozdziałów.

Z takim pomysłem na powieść fantasy się nie spotkałam, więc dla mnie oryginalność tutaj występuje. Po krótkim opisie, który masz na blogu, zapowiada się dosyć ciekawie i obiecująco. Jak jest naprawdę? Zapraszam do czytania.

Fabuła do zbyt skomplikowanych nie należy, aczkolwiek prosta też nie jest. Dużo tajemnic, nieodkryta przeszłość, niespodziewane działania – nigdy nie wiadomo, co Deneve umieści w kolejnym rozdziale. Powiem kilka słów o prowadzeniu akcji, napomknę o wątkach i paru sytuacjach i później pewnie przejdziemy do kolejnych kwestii. Akcję z reguły prowadzisz dobrym tempem, ale czasami zbyt przyspieszasz, omijasz pewne sytuacje, które – może nie tyle co powinny, bo Ty tutaj ustalasz, co się pojawi, a co nie – ale które mogłyby potrwać trochę dłużej, by wzbogacić całość, by pokazać oblicze Akademii i chodzi mi tutaj przede wszystkim o treningi Averyn. Napiszesz o nich trochę, przerywasz za chwilę i już do nich nie wracasz, tylko zajmujesz bohaterkę czymś innym. Wiadomo, że Averyn jest beznadziejna w walce, ale długi, dokładny, ciężki trening i tak by tego nie zmienił, natomiast dostarczyłabyś rozrywki czytelnikom, pokazałabyś, jak szkoli się superżołnierzy i w tych momentach całość by nie szła tak szybko do przodu. Takie sytuacje nie musiałyby zajmować dużo miejsca w tekście, a opóźniając wszystko o rozdział, chyba nic by się nie stało, prawda? To samo zrobiłaś, gdy Varren i Averyn wrócili z nieudanej misji – nie skoncentrowałaś się na torturach zadawanych przez Ilvana, a to na pewno wielu wrażeń by dostarczyło, przez co sytuacja szybko się zakończyło i po chwili leciałaś dalej. Nie dzielisz się z najsmakowitszymi kąskami, przez co tekst nie wzbudza aż tak dużych emocji, jakie mogłyby się pojawić (przypominam, że to tylko moja skromna opinia, propozycje, a nie błędy w ścisłym tego słowa znaczeniu).  Nie określasz też za bardzo czasu, jaki mija, przez co czasami ciężko się połapać, ile trwa pewna dłuższa sytuacja czy po prostu akcja od pierwszego rozdziału. Przez pierwsze siedem rozdziałów jest dobrze, ale dopiero od ósmego mnie zachwyciłaś. Wtedy troszeczkę zwolniłaś z akcją, zaczęłaś dokładniej pokazywać pewne sytuacje, przez co ciekawość, emocje były większe. Zawsze coś się działo i Ty zawsze to pokazywałaś. Tak trzymaj. Głównym wątkiem jest niewątpliwie pobyt Averyn w Akademii i jej chęć zemsty na rodzinie. O ile na zemstę przyjdzie jeszcze czas, o tyle samym pobytem dziewczyny możemy się zająć. Trzymałaś ją, jak na razie, w murach Akademii przez siedem rozdziałów, a jeden z nich i tak spędziła na wykonywaniu zlecenia z Varrenem. Przez te kilkadziesiąt stron niby trochę się wydarzyło (a nawet całkiem sporo), co IMO powinno być trochę bardziej rozpostarte w czasie. Averyn powinna przywyknąć do nowego życia, odbyć cholernie ciężkie treningi, o czym wspominałam wcześniej, odkrywać to, co starszy Arane przed nią zataił, popaść w konflikty z innymi osobami i tak dalej w trochę dłuższym czasie. Wiem, że zależy Ci na dynamice, ale pokazując odrobinę wolniej przejście na kolejne etapy nowego życia, nie sprawisz, że całość zatrzyma się w miejscu lub że będzie się ciągnąć w ślimaczym tempie. Piszesz fantasy, więc każdy element świata, życia głównego bohatera powinien być dokładnie pokazany, o ile oczywiście jest istotny dla fabuły. Przynajmniej ja mam takie doświadczenia w czytaniu i pisaniu tego gatunku. Masz także kilka wątków pobocznych, na przykład wspinaczka Varrena na kolejne szczebla kariery, co jest bardzo interesujące. Przyznam się, że jestem bardziej ciekawa, co planuje Ilvan, mianując go  na Indariego (dobrze odmieniam?), a nie tego, jak trenować będzie Averyn u Kairna. Cały czas trwa konflikt z Livią, którego również jestem ciekawa. Ciągle coś im przeszkadza i ostatnim razem nawet się zirytowałam, że nie dała rady pozbyć się głównej bohaterki… Na koniec powiem jeszcze kilka słów o dwóch sytuacjach. Pierwsza: zabójstwo Derena. Averyn w tamtym czasie była rekrutem, spędziła w Akademii kilka dni, a nasz niedoszły gwałciciel podoficerem, powiedz mi więc, jak to możliwe, że dał on się tak łatwo zabić? Jak to możliwe, że nie zareagował, gdy coś spadło ze stołu, dlaczego nie zrobił nic, gdy dziewczyna waliła w rzeczony stół głową? Czy naprawdę kawałek kobiecego ciała, myśl, co może z nią zrobić aż tak bardzo przyćmiły mu umysł? Nie jestem w stanie uwierzyć, że był aż tak głupi, nieinteligentny, by tak łatwo dać się załatwić. Tak samo jak tej sytuacji, nie rozumiem zachowania Ilvana: To twoja uczennica i twój problem, a Derena i tak chciałem się pozbyć. Za bardzo cię ograniczał. Tym samym właściwie mnie wyręczyła. Akademia wydaje pewnie duże pieniądze na kupno nowych rekrutów, których szkoli się na superżołnierzy, a Indare mówi, że chciał się pozbyć podoficera? Nie jest on może wysoki rangą, ale siłę i umiejętności w walce pewnie posiada, które podczas kolejnych zleceń na pewno by się przydały. Czy on nie mógł wymyślić czegoś lepszego? Druga: zabójstwo Eremtaira. Dlaczego Varren tak postąpił? Wcześniej pokazałaś, jak ten pierwszy jest zmuszany, by przyjść do pociągu, więc raczej winy w sobie nie miał, ale starszy Arane tak po prostu pociął go mieczem. Jaki miał w tym cel? Mimo tych drobnych uwag fabuła jest naprawdę dobra. Idziesz dosyć dobrym rytmem, a od trzech rozdziałów jest coraz lepiej i ciekawiej.

Bohaterów głównych dużo nie masz, więc każdemu z osobna poświęcę kilka zdań. Jeśli chodzi o Averyn, to bardzo się cieszę, że żadna z niej Mary Sue, a miałam na początku związane z tym pewne obawy. Jednakże jest i zdolna, i pozbawiona talentu w innych sprawach. O ile jest dla mnie trochę irytująca (zwłaszcza przez to, że nie zachowuje się jak normalny adept, który słucha i szanuje przełożonych), o tyle podoba mi się w pewnym stopniu jej charakter, bo to dzięki niemu udało się jej dotrzeć tam, gdzie jest obecnie. Dobrze pokazałaś emocje, obawy, strach dziewczyny i dopuszczanie do myśli faktu, że nie jest już wolna. Szybko jednak nie było po niej widać niepewności, może strachu przed nowym życiem, zagubienia. Zastanawia mnie też to, dlaczego tak szybko wybaczyła Varrenowi tortury – nie dość, że później jakoś rozmawiali, to w dodatku uratowała mu w pewnym sensie życie. Czyżby całkowicie o tym zapomniała? Podoba mi się jej nowe oblicze, tj. po wszczepieniu trzeciego kamienia, trochę jakby spokorniała. Nie wiem, ile planujesz rozdziałów, ale kilka jest już za nami i jestem ciekawa, dlaczego do tej pory Averyn nie myślała o swojej zemście? Mam rozumieć, że  coś się zmieniło w jej myśleniu, czy po prostu dopiero za dłuższy czas wprowadzisz ten moment, gdzie będzie się do niej przygotowywała?  Wyjaśnij mi jeszcze coś: w rozdziale pierwszym piszesz, że dziewczyna –zaraz za Varrenem – będzie najmniej lubianą osobą w Akademii i tu się pojawia moje pytanie: dlaczego? Może to ja jestem jakaś tępa albo czegoś nie doczytałam, ale dlaczego ludzie mają jej nie lubić? Przecież oprócz Averyn na szkolenie przyjęto pewnie dużo osób. Czy powodem jest to, że trafiła pod skrzydła starszego Arane? Chyba nie, gdyż nie ona pierwsza z nim przebywała. Więc dlaczego? Ogólnie bardziej dziewczyny nie lubię, niż lubię, ale od ósmego rozdziału mam do niej coraz więcej sympatii.  Varren za to jest moim ulubieńcem. Nie jest może pozytywnym bohaterem, ale z reguły czarne charaktery są ciekawsze. I on taki jest. Ma w sobie coś z komedianta – jego uwagi, spostrzeżenia rozbawiają, a nagminnie stosowane przekleństwa dodają mu ostrości. Właśnie, jestem zdziwiona, że do tej pory nie pokazałaś, na czym polega, jaka jest jego słynna siła i potęga, bo to, że wszyscy się go boją, to już wiemy; zademonstrowałaś to wiele razy i naprawdę robi wrażenie. Ciężko na razie odkryć, co nim kieruje w życiu, dlaczego jest taki w stosunku do Averyn (zachowuje się tak, jakby mu na niej, gdzieś bardzo głęboko w sercu, zależało – takie romantyczne odruchy nie pasują na razie do srogiego oblicza Varrena). Mało o nim wiemy i mogłoby być ciekawie, gdyby jakiś ułamek jego przeszłości został kiedyś pokazany – by wiedzieć, jaki był przed wstąpieniem do Akademii. Taka luźna propozycja. Dobrze zbudowana postać, jednak ma mało okazji, by się wykazać, pokazać prawdziwe oblicze, okrucieństwo (ach, żałuję, że nie pokazałaś torturowania Averyn) i siłę. Kairna też lubię (zwłaszcza gdy przestaje być miły dla Averyn). Jest niezwykle istotny dla rozwoju akcji i pełni naprawdę dużą rolę w opowiadaniu. Jego przeszłość ciekawi mnie tak samo bardzo, jak ta Varrena. Trochę wiadomo, co wcześniej robił, ale zostało to powiedziane raczej ogólnikowo, przez co chciałoby się wiedzieć więcej. W dodatku wspaniale zakończyłaś wypowiedzią Kairna dziesiąty rozdział. Bardzo możliwe, że na wątku z nim teraz bardziej się skupisz. Podobało mi się również jego zaangażowanie w trening Averyn, nieustępliwość, bezwzględność, czyli był taki, jaki trener Akademii być powinien. Mam nadzieję, że nie stanie się teraz, po rozmowie z dziewczyną, bardziej miły, bo to zdecydowanie by go zepsuło. Pozostali to przede wszystkim postacie epizodyczne, drugoplanowe lub dopiero wstępujące na scenę i nie można teraz zbyt dużo o nich powiedzieć. Bardzo interesuje mnie Ilvan i czekam, aż trochę na dłużej się przy nim zatrzymasz. Każda postać, czy to pierwszo-, czy drugoplanowa,  posiada dobrze wykształcony charakter, który nie jest podobny do żadnego innego. Każdy jest indywidualny, dąży w określonym kierunku i przez to historia jest ciekawa – właśnie przez działania i nietuzinkowość bohaterów tak dużo się dzieje. Masz naprawdę dobrze wykreowane postacie.

Co do kreacji świata przedstawionego to mam mieszane uczucia. Z jednej strony dosyć dokładnie zajęłaś się Akademią. Co pewien czas zdradzasz kolejne informacje o niej, pokazujesz, co jest tam istotne, jak wyglądają pokrótce szkolenia, jaka jest hierarchia. Bardzo mi się podoba, że nie wciskasz za jednym  zamachem wszystkich wiadomości czytelnikowi, tylko powoli do wszystkiego dochodzisz. Ale z drugiej jednak strony mam kilka zażaleń/pytań co do samej kreacji Akademii. Po pierwsze: czym ta agencja rządowa jest? Napisałaś w pierwszym rozdziale, że poszukuje młodych i silnych ludzi, by później mógł się ten człowiek stać superżołnierzem, ale tak na dobrą sprawę nie informujesz, czym Akademia jest w wąskim znaczeniu. Mam rozumieć, że jest to tylko ośrodek szkoleniowy, który znajduje się w Dairen? Nic poza tym? Ci, którzy przebywają w niej, budzą strach w zwykłych mieszkańcach. Dlaczego? Ponieważ zabierają młodych ludzi, by ich szkolić? Jakoś to wszystko mi się ładnie razem nie składa, czegoś brakuje. Po drugie: dlaczego Akademia szkoli ludzi na superżołnierzy? Domyślam się, że panuje gdzieś jakiś konflikt, aczkolwiek żołnierze dostają różne zlecenia w różnym czasie, więc wersja o konflikcie do końca się nie sprawdza. Ale skoro płaci za tych ludzi, to musi mieć w tym duży interes, a Ty pewnie poinformujesz o tym w odpowiednim momencie. Po trzecie (to nie jest żadna nieścisłość, po prostu męczy mnie ta sprawa od jakiegoś czasu i chciałabym znać odpowiedź): dlaczego treningi są prowadzone w ten sposób, znaczy: najpierw zabawa mieczem, a jeśli komuś się poszczęści i przeżyje, sprawdza się jego zdolności magiczne i lecznicze? O tym samym myślał Kairn w rozdziale szóstym. Jaki to ma sens? Przecież Akademia na tych wszystkich ludzi wydaje pewnie niemałe pieniądze, więc dlaczego tak bardzo nie starają się, by mieć jak najwięcej żołnierzy? Mam jeszcze pytanie odnoście klejnotu: jak duży on jest? Skoro przez Akademię przewija się masa ludzi i każdemu się go wszczepia (niektórzy to nawet trzy mają), to wielkość kamienia musi być monstrualnych rozmiarów, prawda? Natomiast z trzeciej strony (można tak powiedzieć?) bardzo słabo zajęłaś się samym Dairen. Zgadza się, pokazujesz trochę tego świata: zachowanie ludzi na widok członków Akademii, jak wygląda to miejsce (cztery opisy), ale to za mało. Nie wiadomo co to za świat, nie wiadomo, gdzie znajduje się to państwo/miasto/kraina, nie wiadomo, kiedy dzieje się akcja (o tym wspominałam odnośnie fabuły, ale powtórzę – nie pokazujesz czasu rozpoczęcia powieści, czasu trwania poszczególnych wątków/sytuacji, ciężko jest się dowiedzieć, ile dni minęło od rozdziału pierwszego, w Dairen nic się nie zmienia). Wydaje mi się, że długo to nie trwało, ale zawsze jest lepiej mieć taki dowód w tekście. Z czwartej strony: nie wiem, czy tylko ja tak miałam, czytając Łzy, ale czasami ciężko było odczuć klimat, który panuje w Akademii. Emocje Averyn, jej myśli były w tej kwestii bardzo przydatne, ale poza nimi nic nie dawało w sumie tych odczuć (ach, jeszcze treningi z bronią w tym trochę pomagały). Brakowało mi tutaj wizualnego przedstawienia Akademii, obserwacji innych adeptów czy En’ro, porządnego treningu Averyn (te, które odbyła, były bardzo krótkie i niezbyt dokładnie pokazane, aczkolwiek podobał mi się moment, gdy Kairn kazał jej biegać po piasku – to się nazywa trening: dziewczyna musi coś wykonać, nawet jeśli nie ma już siły, gdy nie daje rady).  Brakuje mi po prostu pokazania tego świata, a nie przedstawienia jedynie Akademii (choć tutaj naprawdę dokładnie sobie to wszystko przemyślałaś).

Opisy są dobre, niektóre bardziej wyczerpujące, innej mniej, jedne dokładniej coś obrazują, drugie już niekoniecznie. Omówię każdy rodzaj opisów z osobna, byś miała łatwiejszy dostęp do pochwał/uwag. Najlepiej wychodzi Ci opisywanie uczuć, myśli, emocji bohaterów, zwłaszcza Averyn. I bardzo mi się te opisy podobają. Łączysz to, co przeżywają postacie, z bodźcami pochodzącymi z zewnątrz, co sprawia, że czytelnik nie ma problemów ze zrozumieniem danego bohatera, może dokładnie zrozumieć, jakie targają nim emocje. Tych opisów jest najwięcej, są najbardziej rozbudowane i najdokładniejsze. Starasz się je dawać w miejscach, gdzie są naprawdę potrzebne, ale w jednej scenie wyjątkowo mi ich zabrakło. Chodzi mi tutaj o moment, gdy Varren jest torturowany przez Ilvana. Indari pokazuje powoli, na co go stać i jest to dosyć kluczowa scena, zważając na fakt, że zaraz znajdzie się przy nich Averyn. To takie moje osobiste odczucie. Dalej, opisy postaci. O każdej kilka słów/zdań napisałaś, zdarzało się, że strój pokazywałaś dokładniej niż samego bohatera, ale ogólnie wiadomo, jak ci ludzie wyglądają. No właśnie, ogólnie. Skupiasz się przede wszystkim na włosach i oczach, czasami dodajesz wzrost/budowę ciała i to wszystko. Imho potrzeba tutaj czegoś więcej, czegoś, co będzie wyróżniało tych bohaterów, jakiś znak szczególny, coś nietypowego (tutaj właśnie bardzo podobają mi się białe oczy i włosy Averyn). Nie licząc dużej postury Varrena i łysej dziewczyny, nie potrafię zapamiętać wyglądu pozostałych postaci, a wszystkie rozdziały czytałam i przeglądałam wiele razy. Skupiasz się na podstawach, ale to jest nudne, niewyróżniające. Na pewno każdy z bohaterów ma w sobie coś, co może się stać jego znakiem rozpoznawczym, coś, po czym będzie go łatwo zapamiętać. W dodatku o wyglądzie wspominasz na początku i potem długo, długo nic. Nie chcę, broń Boże, byś określała postaci po kolorze oczu czy włosów, to byłoby coś strasznego, ale trochę częściej wspominała o niektórych częściach ich ciała (przykładem mogą być ciemne tęczówki Varrena). Ach, jest jedna rzecz, która nie daje mi spokoju: przewertowałam rozdziały wiele razy, ale nie mogę się doszukać opisu Ilvana. Czy to ja jestem aż tak ślepa, czy może Ty nie pokazałaś, jak on wygląda? Następnie opisy świata, miejsc. W dziesięciu rozdziałach zawarłaś jeden przystępny opis dotyczący wyglądu Akademii (pokój Averyn plus widok z okna) oraz cztery pokazujące Dairen, gdzie jeden jest dosyć rozbudowany i pokazuje pewną dzielnicę, a pozostałe oscylują między jednym a siedmioma zdaniami. To naprawdę niewiele (jeżeli bym się pomyliła przy liczbie opisów, to krzycz – mogło się zawsze zdarzyć, że jakiegoś nie zaznaczyłam). Najbardziej razi w oczy brak zaprezentowania Akademii – Averyn odwiedziła do tej pory kilka miejsc, prawda? Przecież była na dworze, więc miała idealny widok na nią i sposobność, by przekazać nam, jak ten budynek wygląda, bo na razie nic nie wiemy. I nie chodzi mi tutaj o dokładne referaty na temat krzeseł i stolików na stołówce czy liczbę mieczy w jakiejś zbiorowi, ale o pokazanie istotnych elementów, przedmiotów, pomieszczeń, które w Akademii są. Jestem przyzwyczajona do tego, że czytając opowiadanie/powieść fantastyczną, mam dokładnie opisany świat i pewnie dlatego się czepiam. Ostatnią kwestią są opisy różnych sytuacji. Zacznę od treningów: przedstawiasz je krótko i niedokładnie – i przy broni białej, i przy magii. Te urywki, które są, w pewien sposób ułatwiają odczucie klimatu panującego w powieści, aczkolwiek dużo im brakuje. Ledwo co Averyn trening zacznie, po chwili się on kończy, bo albo coś się jej nie udaje, albo nie ma siły, albo coś jeszcze. Wydaje mi się, że w tym miejscu, gdzie szkoli się ludzi na superżołnierzy, powinna być większa dyscyplina, wyżsi rangą powinni bardziej… no nie wiem… naciskać, męczyć adeptów (nie tylko psychicznie, jak jest właśnie u Ciebie), powinni być bardziej wymagający, nawet gdy lubią (w przypadku Kairna) danego rekruta. Na koniec dodam, że trochę żałuję, iż nie pokazałaś całej sytuacji, gdy Ilvan torturował Varrena albo gdy Varren torturował Averyn. Miałam ochotę na trochę krwi. Cóż, może w przyszłości się coś takiego pojawi.

Dialogi są tym elementem treści, który u Ciebie po prostu uwielbiam. Trzeba zacząć od tego, że są poprawnie zapisane. To mnie niezmiernie cieszy, gdyż coraz częściej na swojej drodze spotykam blogi, gdzie autorzy nie mają najmniejszego pojęcia, jak dialog pod względem technicznym musi wyglądać. Przez dziesięć rozdziałów nie natrafiłam ani razu na jakąś sztuczną rozmowę, pisaną na siłę, nic nie wnoszącą do powieści. Każdym dialogiem przekazujesz istotną informację albo na temat bohaterów, albo świata. I to jest wspaniałe, bo właśnie do tego one służą. W dodatku nie są nudne, niektóre rozśmieszają (głównie wypowiedzi Varrena), inne trzymają w napięciu (głównie groźby… Varrena), ale za każdym razem oddają charakter postaci. Akurat przy tym elemencie nie mam do czego się przyczepić, więc i ta wypowiedź nie jest zbytnio rozbudowana.

Styl jest naprawdę dobry. Rozdziały czyta się szybko i przyjemnie, co jest także zasługą poprawności, o której przeczytasz niżej. Opisy uczuć, przeżyć głównej bohaterki nadają całości lekkiego klimatu, a świetne dialogi sprawiają, że tekst czyta się z dużym zainteresowaniem. Jak wspomniałam wcześniej, brakuje trochę bardziej dogłębnego przedstawienia świata, przez co całość nie powala – akurat mnie – na kolana, ale jest dobrze. Na początku miałaś straszne problemy z nadzaimkozą, na przykład w rozdziale drugim: Drżącą dłonią sięgnęła do szyi, gdzie miała kołnierz zapięty na dwa guziki miedzianego koloru. Rozpięła czarną kurtkę i rozchyliła jej poły; pod nią znajdowała się koszulka o tej samej barwie. Złapała za jej brzeg i odsłoniła górną część klatki piersiowej. Tuż nad jej piersiami znajdowała się podłużna rana zaszyta szwami chirurgicznymi. Na rozcięciu znajdowało się trochę zaschniętej, niemal czarnej krwi. Szereg naczynek krwionośnych prześwitywał przez jej skórę wokół zranionego miejsca, a dalej zanikały, wnikając w głąb jej ciała. Przez chwilę miała wrażenie, że to, co zostało umieszczone pod jej skórą, pulsuje lekko. Wyobraziła sobie nawet, że to drugie serce, bez którego nie może już teraz żyć. Jej egzystencja została na stałe powiązana z kamieniem, który odebrał wszystko, na czym wcześniej jej zależało. Trochę za dużo tego „jej”, nie uważasz? Czasami warto zastąpić zaimek imieniem lub po prostu „dziewczyną”, a czasami należy w ogóle z nich zrezygnować, by niepotrzebnie niedookreślać – pisząc „tuż nad piersiami” czy „szereg naczynek krwionośnych przez skórę”, nie sprawisz, że czytelnicy nie będą wiedzieć, o kim mowa, zwłaszcza, że bohaterką tej sceny była wyłącznie Averyn. W ostatnich rozdziałach jest o niebo lepiej, nie nadużywasz tak często zaimków i płynność w czytaniu jest większa niż wcześniej. Cóż mogę jeszcze rzec? Masz swój sposób na pokazanie historii, który dużej liczbie osób przypadł do gustu, dobrze Ci to wychodzi, robi się coraz ciekawiej, utrzymujesz pewien stopień tajemniczości i po prostu chce się to czytać.

Z poprawnością jest dobrze. Kilka błędów jednak znalazłam i zaraz je wypiszę, ale najpierw Cię o czymś uprzedzę: tekst został skopiowany do Worda jakoś na początku czerwca i zmiany, które później zawarłaś w tekście (poprawy błędów), nie zostały u mnie zaktualizowane. Przejrzałam później pobieżnie rozdziały i mniej więcej wiem, jakich błędów nie wytykać, aczkolwiek nie sprawdzałam ani przecinków, ani literówek, więc jeśli teraz je wypiszę i okaże się, że Ty masz już to poprawione, to wybacz i nie zawracaj sobie tym punktem głowy.

Powiedz, że cię przysyłam. Będzie wiedział, o co chodzi. (r. 1)

W końcu nie spodziewała się po nim idealnego porządku, dlatego porozrzucane wszędzie ubrania, niektóre porozrywane, inne zakrwawione lub zwyczajnie brudne, walały się po całym salonie. (r. 3) – ubrania były porozrzucane, dlatego że Averyn nie spodziewała się po nim porządku? Chyba nie o to Ci chodziło. „Dlatego” jest spójnikiem wynikowym i akurat w tym zdaniu nie pasuje.

Co tak śmierdzi? — zapytał i usiadł pomiędzy Eremtairem, a Livią. (r. 3) – bez przecinka, gdyż tutaj łączysz spójnikiem wyrazy, a nie oddzielasz nim zdań złożonych, nie wprowadzasz dopowiedzeń.

Averyn w odpowiedzi kiwnęła głową i przeszła wzdłuż wagonu. Wyglądała przez wszystkie okna znajdujące się w tej części wagonu […] (r. 6) – powtórzenie.

I poprawność logiczna:

Samo to, że nadal siedziała, stawiało ją na przegranej pozycji, w końcu nie mogła wyprowadzić żadnego ataku. Pochylił się nad nią, chcąc sięgnąć zapinek bluzy adeptki, ale odtrąciła jego rękę. Już po chwili dłonie mężczyzny zacisnęły się na nadgarstkach Averyn. Jedną rękę wykręcił jej tak, że upuściła ostrze, którym mogła się bronić. Po chwili agresywnie przycisnął jej ciało do podłogi, siadając nad nią okrakiem. (r. 3) – skoro Averyn siedziała, to jak po chwili mogła już leżeć na podłodze? Nie wspomniałaś, by Deren rzucił ją na podłogę. Chyba że dziewczyna właśnie na niej siedziała, wtedy zwracam honor.

Szarpnął za brzeg jej ubrania, które rozerwało się natychmiast. Mężczyzna uśmiechnął się kpiąco i dotknął rany na klatce piersiowej Averyn opuszkiem palca. Kiedy tylko nie krępował jej dłoni, po omacku szukała czegoś, czym mogłaby walczyć. […] Nie miał pojęcia, do czego zmierza. Poza tym pewnie próbowałaby stracić swoją broń ręką, gdyby nie ograniczone pole manewru. Uderzyła głową kolejny raz, kiedy mężczyzna nadal mocował się z jej bluzką. (r. 3) – Deren rozerwał jej ubranie, więc jak mógł później męczyć się z bluzką? Czy Averyn miała kilka warstw ciuchów na sobie?

Podsumowując, od początku można było się domyślić, że końcowa nota będzie wysoka, aczkolwiek nie najwyższa, gdyż do perfekcji trochę brakuje. Uważam, że najodpowiedniejsza ocena to dobry +.

Powieść jest naprawdę dobra i potrafi zaciekawić. Nie powaliła mnie może na kolana, ale jestem pełna podziwu, że taką historię udaje Ci się stworzyć. Widać, że przykładasz się do pisania i z każdym rozdziałem jest jeszcze lepiej. Przyczepiłam się najbardziej do kreacji świata, bo to ważny punkt, i do opisów, gdyż kilka braków się znalazło. Masz dobrze wykreowanych bohaterów, świetne dialogi, ciekawą fabułę (z kilkoma uwagami) i styl, który – nie licząc tych koszmarnych zaimków – sprawia, że całość czyta się lekko i przyjemnie.  W dodatku piszesz poprawnie i oryginalność występuje. Życzę Ci z całego serca, byś w jak najlepszy sposób zakończyła Łzy Niewiernego.

PS Deneve, masz prawo mnie zabić. Wiesz, z czego przede wszystkim wynikał ten poślizg, ale i tak mi jest głupio, że aż tyle musiałaś czekać. Wyrażam teraz jedynie nadzieję, że ocena w jakimś stopniu okazała się pomocna, a cały ten zastój pójdzie w niepamięć.

***

Według pierwotnego planu w aktualnym czasie powinnam zostać z dwoma lub trzema blogami w kolejce i pod koniec lipca wszystko skończyć, ale patrząc teraz na te siedem opowiadań, to myślę, że dopiero tuż przed początkiem roku akademickiego ze wszystkimi się uwinę. O ile, oczywiście, ponownie nie wydarzy się coś nieoczekiwanego. Ach, kolejkę odblokowałam, więc śmiało można się zgłaszać.

Córę Malcadicty już przeczytałam i sądzę, że w przyszłym tygodniu powinna pojawić się ocena. Poślizgu nie przewiduję, więc za kilka dni wszystko będzie pewnie gotowe. W dodatku zaczęłam oglądać K-Project, więc i z Małpą Niofomune nie będzie raczej opóźnień.

Chciałam jeszcze serdecznie pozdrowić właścicielki Weryfikatora, które zapomniały o pierwszych urodzinach ocenialni i dopiero po trzech tygodniach uświadomiły sobie o tym wydarzeniu. :D

Ach, i krzyczcie, jeśli znajdziecie błędy – jest możliwość, że coś przeoczyłam.

Teraz życzę Wam dobrej nocy i do zobaczenia już niedługo.