|0055| nocte-avis.blogspot.com

Ocena bloga: Nocte Avis
Autor bloga: Brunette
Oceniająca: Malcadicta


1. Pierwsze wrażenie

Adres, przyznaję, wzbudził moją ciekawość. Między innymi dlatego, że „nocte avis” kojarzy mi się z ciemnością, z czymś bardziej… mrocznym. Lubię takie klimaty. Adres dodatkowo łatwy do zapamiętania i jakoś sam wchodzi do głowy.

Na belce taki cytat – „Jesteśmy i nie jesteśmy zarazem – życie jest ciągłą zmianą, ciągłym rodzeniem się i śmiercią”. Miałam ci powiedzieć, że brak autora, ale zauważyłam, że wypisałaś go w szablonie. Tylko bym to w cudzysłów wzięła. Nie wiem, co więcej napisać… Nie zaskoczył specjalnie, ale cytatem trudno „zaskoczyć”.

Na blogu wita mnie brąz i czerń, oraz wrażenie, że nagłówek nie jest w najlepszej jakości. Jednak ogólne wrażenie jest pozytywne.

4/5

2. Grafika

Trochę za wiele tego wszystkiego na nagłówku i zrobił Ci się chaos. Zwłaszcza, że jakość zdjęcia tej dziewczyny pozostawia trochę do życzenia – wygląda jak zdjęcie przerobione jakąś funkcją na rysunek. Zarówno rozmazanie jej, jak i tego chłopaka sprawia, zamiast wpasować ich w szablon, że wydają się być przesłonięci leśnym pejzażem. A fragment z psem nad jeziorem to już chyba zbyt wiele… Za to w „życie to ciągła zmiana” zjadło ci jedną kropkę. Lub dodało jedną. Są dwie, znaczy się, a nie powinny.

Czcionka w porządku, czytelna i przejrzysta, zarzut mam za to co do koloru zakładek – tam napisy są niemal nieczytelne. Linki u Ciebie mają zbyt wtapiający się w tło kolor.

Pasować do tematyki to i owszem, pasuje, ciemno, mroczno i tak dalej. Choć ten wilk jest mylący. Myślałam, że będzie chodziło o wilkołaki, nie anioły i demony.

11/15

3. Treść

No to ruszmy z właściwą częścią oceny!

Prolog

Prolog opisuje generalnie wydarzenia dość oklepane, ale wciąż będące początkiem do historii, który wcale nie jest zły – tajemniczy, silny, szybki i biegnący chłopak wpada sobie na jakąś dziewczynę. Nocą, ofkors. Problem jest innej natury.

Poetyckość w opisie nocy jest zrozumiała – chłopak sobie biegnie, rozmyśla, nikt mu nie zabrania monologować z patosem, choć może nieco zbyt podniośle się wyraża. O ile jednak tamto można zignorować, o tyle raczej nie powinien raczyć nas dokładnym opisem „zamglonych oczu” dziewczyny i „kaskady rudych włosów, które ułożyły się w pomarańczowy wachlarz”. On właśnie na kogoś wpadł i jeszcze niemal natychmiast biegnie dalej. Kiedy miał czas sobie ułożyć poetyczny opis jej piękna? Czasami takie wzniosłe słowa brzmią nie na miejscu i to jeden z takich momentów. Postawiłabym tutaj na większy realizm.

I nie powinnam wiedzieć po prologu, jaka będzie główna para opowiadania.

Rozdział 1

Rozdział pierwszy zaczyna się romantycznym zachodem słońca… w szpitalu, w którym nasz główna bohaterka leży. Podłączona do wszelakiej aparatury medycznej, z wenflonem w ręce. Nie pasuje jedynie fakt, że lekarz na jej życzenie wypisuje ją od tak do domu. Jeżeli to był lekki uraz, to by nie była podpięta do kroplówki i wszystkich tych urządzeń. Jeśli jest ciężki, to lekarz może stwierdzić, że po wypadku i urazie głowy wciąż nie odzyskała pełni władz umysłowych i zatrzymać ją siłą. Nie powinien jej wypuszczać, póki wciąż nie wróciła do zdrowia.

Potem mamy troszkę wyjaśnień. Pytanie mam do nich jedno – jak już zobaczyła tych rzygających ludzi i całą tę imprezę, brud, syf i narkotyki, to naprawdę pomyślała „a raz kozie śmierć, pójdę poszukać przyjaciółki, która namówiła mnie na to siłą?”. Bo to stawia jej rozsądek w niekorzystnym świetle.

Trochę zawiódł mnie fakt, że od razu usuwasz oboje niewygodnych opiekunów, którzy wolą pracę od córki i jeszcze, żeby dopełnić obrazu, tatuś pijany czeka na dziewczynę w jej mieszkaniu. Teoretycznie taka sytuacja jest możliwa, ale zwłaszcza pracoholizm rodziców jest jednym z najbardziej popularnych sposobów na wygodne usunięcie rodziny poza plan, żeby nikt już nie ograniczał bohaterki.

Cicho nucąc, mieszałam sos pomidorowy do spaghetti. Makaron już dawno ugotowany stał w misie i czekał.

To sugeruje, że makaron czekał tam cały jej pobyt w szpitalu, bo w domu tylko sprzątała. I tutaj mały zarzut do realizmu – czy naprawdę tak młoda dziewczyna musiała dostać trzypokojowe mieszkanie, ba, trzypokojowy domek? Może jej rodzice byli bogaci, może odziedziczyła po babci – to trzeba było wspomnieć. Za własne pieniądze by tego nie kupiła… A wystarczyłoby choć ograniczyć o ten jeden pokój i już byłoby o niebo lepiej. A że lokum i tak zaraz spłonie, to co Ci szkodzi?

Zerknęłam w okno, a tam, pomiędzy drzewami mignęła mi postać dużego zwierzęcia, które stanęło w cieniu i wpatrywało się we mnie... czarnymi jak noc, błyszczącymi, prześladującymi mnie oczami.

To zwierzę mignęło, czy stało i się na nią gapiło? Osobiście usunęłabym też ten trzykropek, bo wygląda tak, jakby zaskoczyło ją to, że patrzy na nią oczami.

Rozdział 2

Wiem, że bohaterka ma poczuć się przyciągnięta przez te tajemnicze oczy, ale czy naprawdę lezie do lasu za wielkim zwierzęciem? Są fragmenty, w których kwestionuje własne zdrowie psychiczne, ale ani słowem nie zająknęła się o bezpieczeństwie – a skoro dopuszcza myśl, że to jej jakaś choroba psychiczna każe jej iść do lasu, powinna się zastanowić, choć na chwilę, co tak wielkie zwierzę robi koło jej domu i jak się obronić.

Opis polanki wygląda ładnie, aczkolwiek może nieco… zbyt poetycznie.

Oczy otworzyły mi się i zobaczyłam świat taki jakim jest. W tym momencie przestałam być ślepa, a przejrzałam. […] Spod półprzymkniętych powiek widziałam całe piękno świata, które do tej pory przesłonięte było zasłoną bóli, przelanej krwi, cierpienia, wojen i innych katastrof, które wywołał człowiek. Przez głowę przeleciała mi pewna myśl " Człowiek zabija dla wyrównania rachunków lub przyjemności, a zwierzęta żeby przeżyć. Właśnie dlatego są one lepsze od nas." Naturalna eliminacja, a także umysł, jaki posiada człowiek, wyniosły nas na szczyt, ale zaniedbujemy to wyrządzając sobie nawzajem krzywdę.

Takie oto przemyślenia nachodzą dziewczynę, kiedy spaceruje po lesie. Ja wiem, że nastrój, że ładne miejsce, ale kojarzy mi się to z jednym z najbardziej zabawnych fragmentów książki – mówię tu o pewnie niewielu znanym (bo pewnie nie dotrzymali do ostatniej części, odpadając przy poprzednich wpadkach autora) wydarzeniu z Dziedzictwa, napisanego przez Paoliniego. Tam to główny bohater zauważa, że ziemia jest okrągła, po czym przez dobrych kilka stron monologuje o tym, że w związku z tym nie powinno być wojen, bo ziemia jest okrągła. Przy czym już tam jest to odrobinę lepiej uzasadnione, bo przeżył szok i tak dalej…

Ale to trochę dygresja. Krótko i zwięźle – czasem wystarczy powiedzieć, że las był tajemniczy i być może budził nieokreślone uczucie jedności z naturą.

Za to sam opis polanki jest zgrabny.

Reszta wygląda jak sen i tak jest trochę opisana. Spotykamy dwóch nieznajomych facetów w lesie, jeden emanuje dobrocią, ma blond włosy i jest idealny, drugi transmutował się z wilka i ma te piękne, czarne oczy. A bohaterka nie zadaje żadnych pytań typu „skąd, do jasnej cholery, się wziąłeś” czy nawet zwyczajnego „jak się nazywasz”.

Z jednej strony chciałam kąpać się w blasku skrzydeł tamtego, ale coś usilnie starało się przeciągnąć mnie na ciemną stronę.

Hę? Jakich skrzydeł? Wcześniej nic mu z pleców nie wyrastało!

Ja jestem Mateusz. Szukam ciebie- teraz spojrzałam w stronę drugiego z nich.

I ta odpowiedź nie wzbudziła w niej żadnego niepokoju? Jest sama w lesie, z obcymi mężczyznami, żadnej gwarancji, że nikt jej nie chce zgwałcić, zabić i zgwałcić raz jeszcze.

-Ja jestem Mateusz. Szukam ciebie- teraz spojrzałam w stronę drugiego z nich.
-Dawid, robię to samo co on- jego głos był taki seksowny. Lekko ochrypły i taki męski.

Widzę, że problem z dialogami jest. Krótkie streszczenie zasad.
- po pierwszej pauzie musi znaleźć się spacja
- druga pauza także musi być oddzielona spacjami
- jeżeli po wypowiedzi piszesz o czymś, co bohater zrobił, ale nie dotyczy to wypowiedzi (czyli np. spojrzał, kiwnął głową), to na końcu wypowiedzi musi znaleźć się kropka, pytajnik lub wykrzyknik, a zdanie po pauzie zaczynamy dużą literą
- powyższą dużą literę i kropkę (ale nie dotyczy to wykrzykników i pytajników) pomijamy wtedy, kiedy po wypowiedzi nawiązujesz do mówienia – spytał, krzyknął, wrzasnął, powiedział, odrzekł.

Nagle dostajemy też pożar domu i bohaterkę już przywiązaną do nowych chłopaków. Spalenie domu sugeruje, że pewnie z nimi zostanie. Nie powinna wrócić do rodziców, przyjaciółek, rodziny, kogokolwiek?

Mój chaotyczny tok myślenia przeraził nawet mnie. Gdzie jest ta spokojna, racjonalna osoba, jaką kiedyś byłam?

Powiedzmy, że brzmi to cokolwiek nienaturalnie biorąc pod uwagę fakt, że niesamowite zdarzenia zaczęły jej się przytrafiać… może trzydzieści minut temu, licząc spacer?

-Miło mi cię poznać, nie martw się domem, odbuduje się- puściła do mnie oko i zarzuciła mi ręce na ramiona. Przytuliłam się do niej, i nareszcie poczułam się jakbym miała przyjaciółkę, taką na śmierć i życie.

Bohaterka poznała tę Patrycję trzy sekundy temu! Nie możesz od razu robić z nich najlepszych przyjaciół. Tak się po prostu nie dzieje.

Za to bardzo interesującą nutą kończysz rozdział.

Rozdział 3

Dziewczyna otwarcie przyznaje, że ona się chce z nowo poznaną czwórką zaprzyjaźnić (mamy jeszcze Adama, o którym nie wspomniałam).

Zastanawiam się, jak ona chciała uciec przed problemem przenocowania matki w domu. Chciała udać się z tymi ludźmi i liczyć na to, że matka nie zanotuje zniknięcia córki i przekształcenia się domku w malownicze zgliszcza?

Teraz dopiero poznajemy też imię bohaterki – Anika. Przyznam, że dobrze Ci wyszło pisanie bez niego, a i lepszy efekt ma ujawnienie tego imienia już później.

Teraz dochodzimy do sceny, w której Anika powinna powiedzieć o wszystkim rodzicom. Zaczynam czytać i… gubię się. Jaki atak? Zza jakich drzwi? Czemu, na Wielkiego Boga Oma, nikt nie kwestionuje walki wręcz z obcym facetem? A rodzice? Siedzą sobie na kanapie, grzecznie czekając, aż wszystko się skończy?

Już najbardziej dobił mnie fakt, że zaraz po walce przyjaciele wychodzą – ot tak. Nie mówią nic rodzicom Aniki, nie, po prostu wychodzą. W tej scenie panuje chaos, a opisy są jednozdaniowe i mało obrazowe, przez co właściwie wciąż nie wiem, co się stało. Akcja leci przez chwilę na łeb, na szyję, a potem wraca do normalnego tempa zostawiając czytelnika w zupełnym osłupieniu.

A znów – końcówka całkiem ładna i intersująca. Zapowiada trochę więcej informacji o Aniołach i Demonach…

Rozdział 4

Dopiero teraz mówisz, że ci bandyci byli wcześniej w rodzicach Aniki, a dopiero potem z nich jakoś wyszli. To nieco rozjaśnia sytuację.

Bohaterce dom spłonął nie na długo – jej nowi przyjaciele wyczarowali jej chatkę jak z bajki. Czy to jakaś specjalna moc Anielska/Diabelska?

Jej, dziewczyna zna Dawida od jakiś dwudziestu czterech godzin i już go całuje. Nie będę zaskoczona, jeśli to on na nią wpadł w prologu. Nie miałabym nic przeciw ich związkowi – choć jest bardzo przewidywalny – gdyby nie fakt, że zaczyna się tak wcześnie. Zanim dziewczyna pocałuje obcą osobę powinna ją choć trochę poznać.

Sam pomysł jest ciekawy – przejmują ciała ludzi, którzy mają jakiś szczególny dar, wysyłając ich dusze do Eteru. Muszą przejść okres próbny i zostać Aniołem lub Demonem. Trochę mi tylko zgrzyta ten „brak zasad”. To co testuje ten okres próbny, jak mogą nic nie robić? A, przepraszam, człowieka nie wolno zabić, to jedyny zakaz.

Anika zaś dowiaduje się, że nie jest tylko kolejnym potencjalnym pojemnikiem – może być kolejnym wcieleniem żądnej zemsty wiedźmy. Na razie wygląda ciekawie.

O! Znalazłam mój własny komentarz na Twoim blogu. Tak mi się wydawał odrobinę znajomy (blog oczywiście, nie komentarz), ale z tego, co pamiętam, jakoś nie czytałam go dokładnie ani długo…

Rozdział 5

Próbuję sobie wyobrazić, jak rzucono bohaterkę pod drzewo przez popchnięcie w plecy. Wydaje się to fizycznie nieprawdopodobne, zwłaszcza, że rozmawiała z Dawidem, a zatem nie stała tuż przy drzewie.

Jakiś mężczyzna próbuje ją zabić i najwyraźniej, mimo umiejętności rzucania jakimiś magicznymi kulami, przejmuje jej groźbą łamania mu kości w sposób tradycyjny.

Jestem bardzo ciekawa, co też Anika mogła szeptać Dawidowi do ucha, skoro tak krótko go zna. Naprawdę, nie mam pomysłu jak miałaby go ona uspokajać.

-Macieju - odezwałam się władczo, tak jak nauczył mnie przemawiać do ludzi ojciec.- Chcę, abyś stąd poszedł i zapomniał o tym, że nas tu widziałeś.

A Maciej, który przybył tu żeby zabić dziewczynę, miał w jej mniemaniu posłuchać? Przecież taka głupota przez gardło jej nie powinna przejść! Za to blednie to przy następnej części dialogu, w której to Anika chce się od Maćka uczyć. Magii. Bo on właśnie jest magiem lecznictwa. Sądzę, że ona raczej powinna mieć opory przed oddawaniem się na naukę do niedoszłego mordercy.

Rozdział 6

I teraz próbujesz wmówić mi, że Maciej się zgodził? Ot tak odstępuje od zamiaru zabicia Aniki, postanawia ją wtajemniczyć w sekrety magów? Nie był chyba szczególnie mocno umotywowany…

z mojej dłoni trysnął mały strumyczek magii, która jednak opadła i znikła zanim dotknęła ziemi.

To nie było zaklęcie na ogień? I jak wygląda ta opadająca magia?

Anika ma dziwną huśtawkę nastrojów – w połowie lekcji dociera do wniosku, że „normalni ludzie nie czarują”, z czego, bez żadnych dodatkowych wytłumaczeń, wynika płacz. Bo zostawiła rodziców. I pędzi do nich już, natychmiast.

Tutaj nie ma bezpośredniego powiązania, przez co całość się nie trzyma. Nie ma też powodu, dla którego nagle, tryskając magią z dłoni, stwierdzała, że nie może.

Anika wreszcie rozmawia z Dawidem. Do którego żal próbujesz w nas wywołać. Tutaj rada – nie będziemy mogli żałować śmierci Joachima, jeżeli zielonego pojęcia nie mamy, kim o w ogóle był.

Córuś nie ogranicza się do przestawienia matce Dawida. Córuś walnęła z grubej rury, że jest czarownicą.

Jesteśmy w naszym świecie, tak? No, naszym, plus Anioły, Demony, magowie i czarownice. I Anika tak beztrosko chce mówić rodzicom, których nie lubi, że istnieje drugi, ukryty, fantastyczny świat?

Matka idzie wzywać psychiatrę, a ojczulek okazuje się być wtajemniczony w cały ten bałagan.

Rozdział 7

Przyznam szczerze, że sam pomysł na tę scenę był całkiem dobry – podziemia, skrzynia, a przede wszystkim chwiali Ci się fakt, że nie uczyniłaś bohaterki tą tajemniczą władczynią najpotężniejszego żywiołu, a zostawiłaś ją Pochodnią. Innymi słowy – Anika włada ogniem i figa z makiem, inne żywioły są poza jej zasięgiem. I to masz u mnie na plus.

Na minus policzę to, że Anika ani przez chwilę się nie dziwi. Ani przez moment. Tata wie o całym tym magicznym świecie? Ok. Jestem czarownicą? Świetnie. Nieważne, że nie mam bladego pojęcia, czym właściwie jest czarownica. Jestem „Pochodnią”? Też super. Tym bardziej nie wiem, co to oznacza, ale ogólnie to bardzo dobrze.

Wprowadzasz też nową sprawę – wybór Patrycji, która ma wybrać, czy będzie demonem, czy aniołem.

Nie powiem, ten pomysł z wyborem jest całkiem ciekawy. Ale ciągnie za sobą kilka poważnych niedopowiedzeń. Skoro wybierają, można powiedzieć, że są „neutralni”, tak? To skąd bierze się podział na te anioły i demony jeszcze w ziemskim życiu? Wiemy, że Dawid jest demonem – a przecież nie dokonał wyboru. To jak to z tym jest? Dość słabo to wyjaśniłaś, zwłaszcza, że miałaś doskonały pretekst – wystarczyłoby, żeby bohaterka poczuła naturalną ciekawość i zadawała pytania.

Rozdział 8

Podeszłam do niego, udając rozbawienie, a gdy byłam już przy nim przywołałam mój żywioł i zamachnęłam się nim na czarodzieja.

Znaczy jak wygląda ten żywioł? To pałka? Biorąc pod uwagę fakt, że jej żywiołem jest ogień… Chwyciła płomień i machnęła nim na niego?

Plazma. Za razem gorąca jak i zimna, dlatego ich ręce są tak pokaleczone.

Plazma to samorzutnie zjonizowana materia o stanie skupienia z grubsza przypominającym gaz. Przekładając na polski – gwiazdy, płomień, słońce, takie tam. Stanowi jakieś 99% wszechświata. Czy uważasz, że z tego da się zrobić barierę? I że jest ona zimna? Plazma zimna, która jest najchłodniejszą z nich, ma temperaturę ok. 1000 K, co daje ok. 727 stopni Celsjusza. Jak się obijają o plazmę od dłuższego czasu i żyją, to niezłe właściwości mają te ich ludzkie ciała…

Dawid właśnie ma się pojedynkować z Michałem, kiedy znów włączasz swoje tempo do akcji – pojawia się jakiś Semir, wzywa demony w imieniu Pierwszego Piekielnego, te znikają, anioły znikają, wszyscy znikają, zostaje Anika i niemagiczna feraina. A Michał okazuje się być jednak Joachimem. Musiałam to przeczytać trzy razy, żeby coś z ego wyciągnąć. Zwolnij trochę przy takich opisać, daj zobaczyć tę sytuację, zamiast przeskakiwać od jednego, do drugiego. I podpisuj dialogi, proszę. Bo trudno się czasem rozeznać w tym, co kto mówi.

Potem też nie zwalniamy – Joachim zbija ojca Aniki i to tak szybko, że prawie to przegapiłam, Anika ignoruje kulę ognia, która przetopiła jej się przez ubranie i uderzyła w brzuch i zabija Joachima na miejscu. Dostaje też tajemnicze wytyczne. Poszukiwania czas zacząć…

Rozdział 9

Czy naprawdę chcesz, żeby Twoja bohaterka narzekała, że jej matka po śmierci męża jakoś nie chce organizować pogrzebu i skupia się na własnym smutku? I że chyba nawet nie wpadło jej do głowy, że rodzicielkę można by… no nie wiem… jakoś pocieszyć? Chociaż spróbować? Nie chce jej podać leków uspokajających, bo zawierają chemię… No tak, wygląda logicznie. Gdzieżby matka miała przez chwilę spokojnie spać.

Patrycja też wydaje się być podobnego gatunku. Kiedy jej przyjaciółce, Anice, puszczają nerwy na cmentarzu i zupełnie się załamuje, ta posyła jej naganne spojrzenia, bo musi za nią rozmawiać z gośćmi.

Sztucznie wprowadzasz limity czasowe, nagle informując, że Władca Żywiołu (już nie czarownica) musi połączyć się z żywiołem przed osiemnastką, bo umrze. To ciekawe, że magia przyjmuje te same granice wiekowe, co większość Europy. Ani to dojrzałość psychiczna, ani biologiczna… Przystosowali tę magię do nowych czasów?

BMW z rocznika 98 w kolorze metalik

W kolorze metalicznym, metalu, jak sobie chcesz, ale nie „metalik”. Nie spolszczaj angielskich wyrazów jak „metalic”.

Przy okazji rozmowy o wyborze wychodzi na jaw, że anioły to jednak „te raczej złe”. Cóż. Miałam cichą nadzieję, że jednak nie będziesz twierdzić, że ta niedoceniana, oczerniana strona mocy jest jednak dobra, ale niech będzie, źle nie jest. Partycji też się coś wypsnęło o dawnej miłości, co skutkuje wypadkiem samochodowym. Akurat całkiem ładne zakończenie.

Rozdział 10

No… wait… Teraz jednak oni są pełnoprawnymi demonami? To co oni robią na ziemi? Czemu mają ograniczone moce? I czemu, do jasnej cholery, szwendają się z tymi „nieoznaczonymi” i nawet wytrzymują obecność aniołów, skoro powinni ich automatycznie nienawidzić i pragnąć ich zagłady?

Anikę nachodzi wygodne wspomnienie dotyczące leczenia – akurat na czas. Jestem przeciwniczką takiej aż wygody w zbiegach okoliczności.

Sama scena uzdrawiania jest bardzo sugestywnie, choć może nieco zbyt egzaltowanie w niektórych momentach, napisana. Część z Tomkiem też wypada dobrze.

Rozdział 11

Tu wreszcie mnie zaskoczyłaś, pokazując, że jednak, jednak demony są u Ciebie złe i złe będą. Mamy więc Anikę zamkniętą z Tomkiem w jakiejś dziurze i prawdziwe oblicze Dawida. Wiesz co? Masz u mnie plus za ten zwrot akcji. Bo się go nie spodziewałam w ogóle.

Szkoda mi tylko, że ich tak szybko wyciągnęli z tego lochu. Mam nadzieję, że będziesz trzymać się konwencji i w niebie też tako idealnie im nie będzie…

Podsumowując – sam pomysł wydaje się być ciekawy, ale… niedopracowany. Logika wydarzeń niestety leży, budowanie napięcia też nie bardzo wychodzi – nie możesz polegać jedynie na nagle wrzucanych scenach, które zaskoczą bohaterkę, trwających na dodatek tyle, co mgnienie oka. Nie wystarcza to do odczucia jakiegoś napięcia. Przyznaję, im dalej, tym lepiej i bardzo dobrze, że widać postęp. Fabuła przestaje być przewidywalna, jak na początku i staje się trochę mniej naiwna. Co prawda wciąż zbyt szybko usuwasz problemy z drogi bohaterów – spróbuj ich może potrzymać w takim loszku ze trzy rozdziały, lub chociaż dwa – niechże się zżyją ze sobą, pocierpną trochę, poknują… Żebym uwierzyła, że są w niebezpieczeństwie i załamał im się świat. Zbyt szybko gnasz tę akcję do przodu, czasem przydałoby się zwolnić odrobinę. To i logika to dwie rzeczy, nad którymi czeka Cię w tej kwestii najwięcej pracy.

Sam pomysł, zwłaszcza zwrot w ostatnich rozdziałach, jest bardzo dobry – no, może od połowy. Mam takie wrażenie, że przy pierwszych rozdziałach miałaś tylko ogólną koncepcję świata i Anikę jako dziedziczkę tej czarownicy. Władcy Żywiołów i reguły, które nimi rządzą, pojawiają się gwałtownie i znikąd, przez co sprawiają wrażenie przypadkowo wymyślonych – wystarczy je przedstawić nieco zgrabniej, w dłuższej rozmowie, częściami i ten problem zniknie. Z Dawidem też mam problem, związany ze związkami międzyludzkimi – zaserwowałaś przyjaźń instant, miłość gratis. Trudno jest odczuć, jak bohaterka może cierpieć, bo nie pokazałaś właściwie relacji między tymi dwojga. Tulą się, całują i tyle. Anika nic o nim nie wie, nie widać z tego tekstu, jak go kocha, przez co trudno jest nam zobaczyć, że naprawdę cierpi właśnie z tego powodu, a nie tylko dlatego, że ktoś ją zamknął w piwnicy.

Skoro już jestem przy związkach międzyludzkich – niestety, leżą. Wszystkie. Patrycja, najlepsza przyjaciółka, także nie jest nam, ani Anice, dobrze znana. Ludzie nie mogą się spotkać i zostać najlepszymi przyjaciółmi ot tak. Musiałyby się poznać, porozmawiać, zbudować relację. Można to przyspieszyć, jeśli przeżyły razem jakąś przygodę czy coś w tym rodzaju – ale proces poznawania wciąż istnieje, tylko trochę inny, bo już w trakcie znajomości. U Ciebie go nie ma. Anika z miejsca akceptuje grupę obcych ludzi jako przyjaciół, odcina się od wszystkich, których znała – a początkowo utrzymywałaś, że jednak jakiś znajomych ma. To za to niekonsekwencja w postaci Aniki.

Postaci… Tu też wielu komplementów nie będzie. Anika idzie oczywiście na pierwszy ogień.

Problemów z nią jest kilka, ale najpoważniejszym i najbardziej irytującym jest fakt, że ta dziewczyna wszystko łyka bez żadnych pytać. Człowiek-wilk, który mówi, że jest demonem? Żadnych pytań. W jej świecie pojawiają się rasy, których istnienia nawet nie podejrzewała, a nie zadaje żadnych pytań. Czasem coś o nich wspomni, ale grzecznie czeka przez te wszystkie wydarzenia, aż ktoś zechce jej opowiedzieć całą historię, a wszystkie rewelacje akceptuje bez mrugnięcia okiem. Nie mamy też pojęcia o jej osobowości – masz odniesienia do niektórych współczesnych dzieł, ale wciąż nie wiem, co ona lubi robić, jaka właściwie jest. Określa ją tylko kilka podstawowych wyznaczników. Kolejnym problemem jest nagłe zrobienie z niej „innej”. Na początku wcale nie wydaje się, żeby tak się różniła od rówieśników. Miała niedawno chłopaka, przyjaciółkę, nawet coś wspominałaś o jej znajomych – potem zaś piszesz, że nikt nie chciał się z nią przyjaźnić.

W przypadku Aniki nawet wiek nie jest pewny – skoro jest aż tak samodzielna i niezależna, muszę założyć, że ma za sobą szkołę. Przynajmniej liceum. Ale zachowanie pasuje raczej na przełom gimnazjum/liceum, coś w tym stylu.

Trudno mi cokolwiek powiedzieć o reszcie postaci… Są właściwie wszystkie lustrzanym odbiciem Aniki z dodaną jakąś cechą typu – jest demonem, jest zły, jest aniołem. Niewiele o nich wiadomo, pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że niemal nic. A biorąc pod uwagę fakt, że mamy tam wielką miłość bohaterki, to nie jest dobrze. Wiemy tylko, kto w towarzystwie ma jakie włosy, jaki głos i jak wygląda, oraz do jakiej rasy należy.

Tak naprawdę jedyną chyba osobą, która reaguje realistycznie na wszystkie te wydarzenia jest… matka Aniki. Ma swoje momenty złości, załamania, strachu, trzyma się kurczowo swojego światka i źle znosi dziwne walki w domu. Choć właściwie pomijana, zachowuje się najbardziej logicznie.

Świat przedstawiony istnieje w ogólnych zarysach, ale w niektórych miejscach ma potężne dziury logiczne. Jak mechanizm zmieniania się w anioły i demony. Tak naprawdę zrozumiałam go nieco lepiej dopiero po zajrzeniu do odpowiedniej zakładki, bo w tekście opisałaś go dość mętnie. Z tego mi wynika, że Dawid jest demonem w okresie próbnym – a tego w tekście chyba nie ma. W pewnym momencie pojawia się też wysłannik Dołu – w formie cielesnej. Nie miałabym nic przeciwko gdyby nie fakt, że piszesz w zakładce, że demon to istota bezcielesna. Myląca jest też ta „natychmiastowa nienawiść” do drugiej rasy. Nienawiść to potężne uczucie i nie jestem pewna, czy anioł i demon w okresie próbnym przebywaliby razem z własnej woli, tylko dla jakiejś dziewczyny.

Dodatkowo problem jest z domem Aniki. Mieszka najwyraźniej na kompletnym zadupiu, żadnych ludzi, las, natura. Nikt bowiem nie widział pożaru, a skoro palił się dom, to ogień powinien być dość widoczny i ludzie by się zaniepokoili. Chociażby dlatego, że płonęła chata w pobliżu lasu, co może skutkować poważną katastrofą. A jednak ma tam niedaleko przystanek autobusowy. Trochę to naciągane.

Dziury pojawiają się zazwyczaj na początku – tam, gdzie zaczynałaś kreować świat. Potem starasz się wyraźnie bardziej, dbasz o szczegóły – ale podstawy są wciąż trochę niejasne.

Z opisami także kiepsko, zwłaszcza wtedy, kiedy wprowadzasz akcję. Mam wrażenie, że chcesz doprowadzić do niektórych scen, a reszta tylko ma się pojawić i skończyć. Opisy uczuć jako tako istnieją, choć zazwyczaj są bardzo mocno wyolbrzymione, pełne patosu i wyszukanych fraz – zwłaszcza, kiedy piszesz o miłości. To nie jest złe, ale zbyt często i intensywnie stosowane nie wypada najlepiej. Opisy akcji wypadają stanowczo najsłabiej – są streszczone do minimum, a czasem chyba zapominasz uwzględnić jakąś oczywistą dla Ciebie informację, przez co czytelnik się gubi. Musisz trochę dokładniej pokazać, skąd właściwie wziął się napastnik i jak atakuje, przy tym uwzględnić reakcje innych.

Opisy postaci są trochę takie szablonowe – takie włosy, takie oczy, przystojny lub nie. I nagminnie potem używasz właśnie określeń „ciemnowłosy”, „jasnowłosy”, „niebieskooki”. Dwa pierwsze czasem powodują lekkie zagubienie, bo nie tylko jedna osoba w towarzystwie miała ciemne włosy, a drugie określenie jest trochę… bez sensu. Czy ty uznałabyś za najważniejszą i najbardziej widoczną cechę ludzką kolor oczu? Gdybyś miała napisać coś o swojej znajomej, napisałabyś o „zielonookiej”? To nie jest naturalne określenie, uzasadniać je może niezwykły kształt/kolor oczu – nie wiem, bohater ma oczy czerwone, ma trzecie oko w kształcie trójkąta…

Przy dialogach powtórzę część wcześniejszych zarzutów – są skrócone. Czytając je zazwyczaj ma się wrażenie, że chcesz dokończyć ekspozycję i przedstawić w jak najkrótszym czasie wszystkie informacje. Ludzie tak nie mówią – opisują, kluczą wokół tematu, prowadzą rozmowę, a nie jednostronny monolog, przerywany tylko popychającymi go w odpowiednim kierunku pytaniami. Pytania są wyraźnie pomyślane tak, żeby bohater uzyskał konkretne informacje, brakuje zaś w nich jakiegokolwiek zdziwienia, może zaprzeczenia nowym, niecodziennym informacjom. Nawet rozmowy między przyjaciółmi nie są tak naturalne, choć w ich przypadku jest trochę lepiej, bo nie ma tego natłoku wiadomości.

Twój styl jest całkiem przyjemny, choć masz skłonność do zbyt egzaltowanych opisów uczuć, kiedy do gry wchodzi Anika. Poetyckość nie sprawdza się wszędzie. Ale czyta się w miarę przyjemnie, masz bogaty zasób słownictwa. Piszesz tylko trochę zbyt urywanie, za mało uwagi poświęcasz fragmentom, których nie lubisz – i to widać bardzo wyraźnie. Jeśli dążysz do jakiegoś wydarzenia – okej, ale musisz też przyłożyć się do każdej sceny, która będzie występowała przed nim.

18/60

4. Poprawność

Poprawię zwyczajowo trzy części.

Prolog. Zew.

I po co te kropki, ja się pytam?

Mój słuch wyłapuje każdy szmer, krok, wzrok przebija się przez ciemność z łatwością, z jaką oddychamy. Poczucie władzy przepełniało całe moje ciało, mięśnie sprężały się przy jakimkolwiek szepcie.

Czasy się poplątały. Alebo przeszły, albo teraźniejszy.

Zakręt w prawo i, nagle, po oczach uderza mnie

Lepiej będzie bez przecinków.

w tym momencie daje mi wszystko(przecinek) czego można zapragnąć.

Upojenie chwilą zapomnienia, które zapoczątkowała się w lesie, szybko minęła.

Chwila się zapoczątkowała w lesie? I trwa? To już nie jest chwilą.

Pędziłem, (bez przecinka) ile sił w nogach

które ułożyły się w pomarańczowy wachlarz, (bez przecinka) na kamieniach chodnika, akurat w tym miejscu rzuconych jakby od niechcenia, na ziemię.

I w tym momencie wychodzi z tego, że kamienie chodnika były od niechcenia rzucone na ziemię.

Delikatnie musnąłem rudą czuprynę, a prąd temu towarzyszący, delikatnie mnie sparaliżował, a na moje spojrzenie podziałał jak katalizator, bo błysnęło energią.

Delikatnie sparaliżował… Czyli on mógł ruszać połową ciała, czy jak? A katalizator to, za encyklopedią PWN, to „substancja, która zwiększa szybkość reakcji chemicznej”. Ciekawa jestem, co przereagowało w spojrzeniu chłopaka tak, że dało światło.

Za nami rozległ się odgłos kroków, posyłając ostatnie zerknięcie na bezwładne ciało, oddaliłem się

Odgłos kroków posłał ostatnie zerknięcie.

6. Rodzice.

I znów – po Ci ta kropka po „rodzice”? To nie jest zdanie.

Z góry uprzedzam, że nie poprawiam zapisu każdego dialogu – już wytłumaczyłam, gdzie mają być spacje i duże litery, dalej nie miałoby to sensu.

Masz rację(przecinek) jeszcze głośniej się śmiej(przecinek) to pobudzisz połowę lasu.

pobiegłam za nauczycielem. Tempo to on miał. Już po chwili dostałam zadyszki

która jednak opadła i znikła(przecinek) zanim dotknęła ziemi.

mruknął pod nosem Maciej, zanosząc się chichotem z mojej osoby

Śmiejąc się z mojej osoby, albo coś. Ale nie zanosi się chichotem, to po pierwsze, po drugie, nie chichocze się z czegoś, a po trzecie – jak on jednocześnie do siebie mruczał i chichotał?

Nie rozumiałam(przecinek) o co mu chodzi

Nie wiem, jakie to uczucie stracić kogoś tak bliskiego, (bez przecinka) jak przyjaciel.

a odkąd dorosłam na tyle(przecinek) by poznać tematy ptaszków i pszczółek

Żółty, pomarańczowy... wszystko(przecinek) co kojarzy się z ciepłem.

Opadłam na pufę niczym dama

To mnie rozbawiło, przyznam się szczerze. Od kiedy damy „opadają” na pufy?

11. Demony.

. Leżałem tak już koło kilkunastu godzin, nie wiedziałem dosłownie ile

Nie wiedziałam dokładnie ile.

Przeżywają pierwsze klęski i wzloty.

Nie jest to błąd, ale lepiej wyglądałoby „wzloty i upadki”.

Dzieje się coś dziwnego, niby rozumiem(przecinek) co mówią

-Oh, zamknął byś się.

Zamknąłbyś się.

Zastanawiałem się(przecinek) o jaką tragedię chodziło.

Dziewczyna zwróciła uwagę na moje dziwna manewry

Dziwne manewry.

Nie potrafią grać fair play.

Grać fair. Bo „fair play” to już jest „uczciwa gra”.

Nie zawsze, ale niektóre słowa, które „wypowiadasz”, (bez przecinka) podczas działania bardzo silnych emocji, (bez przecinka) potrafię coś podsłuchać.


14/20

5. Ramki

Powiedz mi, po co Ci te kropki po nazwach ramek? To nieestetycznie wygląda.

Chyba nie do końca rozumiem powiązania między tytułem zakładki „Ptaszek” a odsyłaczem do strony głównej.

„Sowa” prowadzi nas do różnych informacji o opowiadaniu, znaczeniu adresu, opisów ras… Zaraz, zaraz – połowy tych informacji nie było! W tekście nie wspomniałaś, w jakiej formie występują demony, w czym specjalizują się magowie, ani że przebywają oni w Niebycie! Nie możesz umieszczać w zakładce informacji, których nie da się wyczytać z tekstu – to jest tylko pomoc dla tych zapominalskich lub nieuważnych, którzy czegoś nie dostrzegli czytając. Nie zastępuje opisów i wyjaśnień w fabule.

Błędy:

że jest jej godzien dostaje całą, przeznaczoną dla niego moc.

w drugim przypadku, jako lekka, powiewająca mgiełka

Bez pierwszeo przecinka. I mgiełka nie może powiewać.

„Award of Insanity” to zakładka z odpowiedziami na pytania i nominowanymi do tejże nagrody – jedyne zastrzeżenie mam do koloru linków, które są słabo widoczne na ciemnym tle.

zniszczyła wszelkie bronie

Zniszczyła wszelką broń.

Radziłabym też ujednolicić sposób odpowiedzi – co nominacja, to inny. Raz Twoje odpowiedzi poprzedzone są „odp:”, raz są ciemniejszą czcionką (której, notabene, nie widać), innym razem jak pytania.

„Płatek śniegu” to… zakładka o Tobie. Uważałabym bardziej z wybieraniem nazw, bo to jest często używane w blogsferze określenie (raczej po angielsku w wersji: „speshul snowflake”, błąd celowy, jakby coś) na bohaterkę wykreowaną na tę idealną, specjalną, najlepszą i wyjątkową pod każdym względem. Bynajmniej nie jest to określenie pozytywne.

siebie krótkie(nie aż tak, ale...)

Spacja po „krótkie”.

przyglądam się im chwilę, po czym zażenowana znów podwijam je pod siebie. Nie przyglądaj się za dobrze

Powtórzenie „przyglądam”.

Ktoś, właśnie dostaje kosza.

Po pierwsze, bez przecinka. Po drugie, ta myśl tylko luźno wiąże się z tekstem i sugeruje raczej, że autorka dostała kosza, nie czytelnik.

A teraz koniec gadania o mnie, jaka jestem.

O mnie, jaką jestem? O tym, jaka jestem? To dwie z propozycji, ale nie do końca wiem, jaki miał być sens tego zdania.

O nie mistrzu, błagam.

Przecinek przed „mistrzu”.

Nie jestem przekonana do samej formy, ale jak Tobie się podoba, to już Twoja sprawa. Zmniejszyłabym tylko ilość tych „haha”. W większości przypadków bez nich wyglądałoby to o wiele lepiej.

„Linki”

Blog „smak duszy” został usunięty, „krąg mroku”, „ucieczka z raju”, „tańczę w rytmie serca” i „diamentowa gwiazda” podobnież, a „siedem kręgów piekieł” nie istnieje.

I karygodny błąd w nazwie kategorii - fantasty. Pisze się fantasy, co oczywiście wiesz.

”Spam”, to spam, nie będę się o nim rozpisywać.

1/5

6. Statystyki

Spamu u Ciebie nie ma, prowadzisz z innymi konwersacje, czytelnicy są kulturalni… Czego wymagać więcej?

5/5

7. Inne

Jak już zapowiedziałam – masz ode mnie jeden punkt za zaskakujący zwrot akcji, którego naprawdę nie przewidziałam. Należy Ci się.

+1

8. Podsumowanie

Mam nadzieję, że już wiesz, co mniej więcej powinnaś poprawić. Przede wszystkim, rozpisuj się bardziej, opisuj i nieco zwolnij akcję. Musisz też popracować nad kreacją bohaterów, załatać trochę dziur logicznych w kreacji świata i zmienić reakcje Twoich bohaterów na nieco bardziej… ludzkie. W dziedzinie poprawności jeszcze dużo zostało do doskonałości, ale jest dobrze, nie robisz wielu błędów.

Z rozdziału na rozdział widać u Ciebie postęp, więc wszystko jest na dobrej drodze. Czeka Cię sporo pracy, nie ukrywam, ale sądzę, że z tego pomysłu da się wiele wyciągnąć.

Cóż, mam nadzieję, że ocena się jakoś przydała. Wychodzą Ci 54 punkty, co daje ocenę dostateczną. Życzę powodzenia.