|0045| martwi-shinigami.blogspot.com

Blog: martwi-shinigami
Autorka: Niofomune
Oceniająca: Akira

Pierwsze wrażenie jest bardzo dobre. Adres, a zwłaszcza „shinigami”, nastawia na fanfik anime, co bardzo mnie cieszy. Belka oznajmia praktycznie to samo, ale to nic – brzmi interesująco i tak powinno być. Widząc adres i/lub belkę, z wielką ochotą na bloga bym weszła. Szata graficzna zmieniła się od mojego ostatniego wejścia i muszę przyznać, że wcześniejszy brąz bardziej mi się podobał (a może po prostu nie jestem przyzwyczajona do masy zieleni, który serwujesz?), ale nagłówek i tym razem jest boski, a gdy zobaczyłam go po raz pierwszy, wydałam z siebie niezrozumiałe słodko-pierdzące dźwięki. Cieszę się, że zmieniłaś tło zewnętrzne z trawiastego na ten obecny. Porządek panuje, czcionka jest czytelna, wszędzie estetyka. Ramki również masz uporządkowane, błędów w nich nie znalazłam, a wszystkie linki działają. Statystyka, jeśli chodzi o Małpę, nie jest wysoka, ale, na szczęście, żadnego SPAM-u nie ma.

Treść jest dosyć pokaźna (sto dwadzieścia siedem stron) i przyznam się, że długo całość czytałam (bynajmniej nie oznacza to, że opowiadanie jest złe). Ten powolny rytm pozwolił mi jednak na wyłapanie nieścisłości, błędów i na dokładnym porównaniu tekstu z anime (chodzi głównie o bohaterów). Co z tego wszystkiego wyszło? Przekonajmy się.

Fabuła zgrzytów większych nie posiada, tych mniejszych również nie (mam jedynie trzy pytanio-uwagi, które znajdziesz trochę niżej). Widać, że wszystko dokładnie sobie ułożyłaś, że każde działanie, zdarzenie, każda sytuacja ma swoją przyczynę i skutek, nawet ta najmniej istotna. Nie zauważyłam żadnego wątku, motywu, który nie zostałby zakończony, który byłby chaotyczny lub niepotrzebny. Wszystko, co zawarłaś w tekście, ma swoje odbicie w charakterze postaci czy kreacji świata. Nie wiem dlaczego, ale najbardziej podobał mi się motyw rzucenia w kota zapalniczką, o którym cały czas się pamięta, a gdy później Saruhiko kupował nową, byłam zaskoczona, że do tego wróciłaś. Wtedy wiedziałam, że do czynienia będę mieć z porządnym opowiadaniem. Jak już wspomniałam wcześniej: żadnej sytuacji nie pozostawiasz bez rozwiązania, pomału podajesz elementy układanki, ukazując wszystko tak, by można było samemu całość dopasować, a na końcu to wyjaśniasz. Przyznaję, że niektórymi rozwiązaniami byłam zaskoczona, pozytywnie oczywiście.

Tempo akcji jest odpowiednie. Nie spieszysz się z wydarzeniami, ale i nie przeciągasz niczego w nieskończoność. Wszystkie wydarzenia ujmujesz w przeciągu kilkunastu miesięcy, jednakże dobrze całość ukazałaś, zatrzymując się jedynie na tych ważniejszych momentach. Czytając opowiadanie rozdziałami, czekając na kolejne, a nie jako całość, można odnieść wrażenie, że mało się dzieje, że skupiasz się jedynie na myślach i emocjach, ale gdy pochłania się wszystko za jednym razem, widać, że w historii jest bardzo dużo dynamiki – jak na opowiadanie psychologiczne, oczywiście. To jest zdecydowany plus, gdyż wartka akcja dostarcza trochę więcej wrażeń niż opisy emocji i myśli, nawet tych bardzo dobrych.

Pochwalę Cię jeszcze za pomysł. Fanfików anime jest naprawdę dużo, ale dotyczą one przede wszystkim (czy zazwyczaj) tasiemców, produkcji bardziej popularnych. O K nie wiedziałabym do tej pory, gdyby nie Ty. Co prawda trzeba trochę znać anime, by rozumieć niektóre sprawy w Twoim opowiadaniu, niemniej jednak wyszedł Ci oryginalny fanfik.

Pierwszą pytanio-uwagą jest sytuacja, gdy Saruhiko postanawia uciec z Homry, do której jednak później wraca. Nie wiem, czy to ze mną jest coś nie tak, czy to ja nie rozumiem najprostszych rzeczy, ale o co tam chodziło? Znaczy, rozumiem ideę, przesłanie, działanie, jednakże to, co tam przedstawiłaś, jest trochę dla mnie niezrozumiałe. Niby jedzie pociągiem, ale nagle to karton. Niby jest gdzieś indziej, ale jednak blisko „kwatery” Homry. Naprawdę nie rozumiem, mimo że czytałam ten fragment kilka razy. Gdybyś mogła mi to jakoś wytłumaczyć, byłabym wdzięczna. Drugą pytanio-uwagą jest kwestia pozycji Saruhiko w niebieskim klanie. Jakim cudem ktoś, kto dopiero dołączył do Scepter 4, objął dowództwo nad pewną grupą ludzi? Czy niebieski król ma aż tak duże zaufanie do obcych ludzi – nawet tych, którzy dopiero co byli członkami czerwonego klanu, że pozwala im dowodzić ilomaś ludźmi? Saruhiko nie dowiódł swoich umiejętności, nie wykazał się niczym i tak po prostu pozwolono mu mieć osoby pod sobą? Trzecią pytanio-uwagą jest wypowiedź Megumi-san z rozdziału drugiego: – Saruhiko-chan, lepiej się czujesz? – Megumi-san płynnie przeszła do kolejnych kwestii. – O ciebie też wszyscy się martwili. Ale jak już jesteś na nogach, to poszedłbyś mi kupić parę rzeczy. Saruhiko był nieprzytomny przez trzy dni, choroba go wycieńczyła, Megumi-san zabroniła zabierać ich do Homry, ale mimo tego wszystkiego wysyła go od tak na zakupy kilka chwil po wybudzeniu się? Trochę to do niej niepodobne, prawda?

Mimo wszystko opowiadanie mnie trochę nudziło. Nie miałam czegoś takiego, by z podekscytowaniem czytać rozdział za rozdziałem, by chcieć jak najszybciej dowiedzieć się, co będzie dalej. Historia nie jest zła, jednakże mnie osobiście nie porwała. Może to przez gatunek (zdecydowanie robię sobie przerwę od psychologicznych tworów), może to przez głównego bohatera, może coś innego na to wpłynęło, nie wiem. Przyznaję się, że to przede wszystkim dlatego tak długo pisałam tę ocenę. Zaznaczam, że to tylko moje subiektywne odczucie, innych ta historia mogła, oczywiście, bardzo zainteresować, gdyż, powtarzam kolejny raz, opowiadanie jest naprawdę dobre.

Bohaterowie są dobrze skonstruowani, to trzeba Ci przyznać. Ich podobieństwo z postaciami z anime jest naprawdę duże; szczególnie dobrze oddałaś charakter Saruhiko i Misakiego. Fushimiego nie trawiłam ani w anime, ani u Ciebie. Od razu piszę, że nie oznacza to źle skonstruowanego bohatera – wręcz przeciwnie, dobrze oddałaś jego charakter, tylko ja po prostu go nie lubię. To również jest plusem, gdyż – jakby nie patrzeć – wzbudza jakieś emocje, a to jest bardzo ważne. Yata-chan jest za to moim ulubieńcem i z radością zauważyłam, że nie zmieniłaś jego nastawienia i do Homry, i do Mikoto, i do samego Saruhiko. Naprawdę się cieszę, że lubisz kanon – zmiana charakteru tych dwóch postaci byłaby zbrodnią.

Mam mieszane uczucia co do czarnego króla. Nie wiem, czy to miał być element komediowy, czy jego tolkienowskie porównania miały odzwierciedlać Twoje zainteresowania, ale nazwanie go Grzegorzem Brzęczyszczykiewiczem – przypominam, że to moje subiektywne odczucia – i ogólnie jego postać nie przypadły mi do gustu. Jeśli miało to być zabawne, to ja się nie śmiałam (mam spaczone poczucie humoru, więc wiesz), a jeśli miało być poważnie, to też nie do końca Ci to wyszło.

Zdarza Ci się, że nie przedstawiasz postaci, gdy je wprowadzasz. Idealnym przykładem będzie tutaj Megumi-san. Gdy Saruhiko się budzi po trzech dniach, nie wiemy, gdzie on jest, kim jest ta kobieta. Dopiero po jakimś dłuższym czasie ujawniłaś, o co chodzi. Jeżeli ukrywanie pewnych faktów nie jest ważne, znaczące dla fabuły, pokaż je. Nie ma sensu trzymanie dla siebie informacji o postaciach, które dla opowiadania nie są istotne. Na początku myślałam, że to ja omijam fragmenty, w których kobietę przedstawiasz, jednakże później się okazało, że to jednak Ty coś pominęłaś.

Saruhiko ma psychologiczny konflikt z Mikoto i właśnie relacji między nimi mi tutaj zabrakło. Nie pokazałaś, jak wyglądają ich stosunki na co dzień. Wiadomo jedynie tyle, że czerwony król jest taki zły, że ach, że Misaki się nim zachwyca, ale bez bezpośredniej konfrontacji Fushimiego z Suoh jest trudniej ocenić postępowanie i zachowanie Saruhiko.

Każda postać ma inny charakter, sposób mówienia, zachowania. Różnią się od siebie, mają i wady, i zalety. Jest naprawdę dobrze.

Świat przedstawiony jest, jak na powieść psychologiczną, dobrze wykreowany. Pokazujesz miejsca, gdzie toczy się akcja, pokazujesz czas, jaki mija. A propos czasu: w którym roku dzieje się Twoja opowieść? Nie pamiętam, czy w anime była o tym mowa, ale u Ciebie też takiej informacji nie zauważyłam. Na pewno trzeba zacząć od 2015 r., ale nie iść zbyt daleko, gdyż postacie pamiętają Tolkiena, „Kości” i Poirota (dlaczego amerykańskie seriale? przecież japońskie kryminały też istnieją). Brakuje mi jedynie klimatu opowiadania, dowodów, że to na pewno Japonia (imiona i nazwy dzielnic się nie liczą), zapachów, odgłosów, trybu życia, czegokolwiek, co by potwierdzało, że to jest ten kraj. Na koniec jedna uwaga: „wyskoczyć jak filip z konopi” to zwyczajowe polskie powiedzenie i prawdopodobieństwo, że Japończyk będzie je znał, jest bardzo, bardzo małe.

Opisy to przede wszystkim emocje, myśli i uczucia Saruhiko. Są one naprawdę dobre i dokładne, pokazujesz, co się z nim dzieje w każdej chwili, podczas różnych sytuacji, rozmów. Nie pomijasz niczego. Wiesz, w jakim momencie mi ich brakowało? Gdy stał się niebieskim. Opisałaś, jak odchodził, gdy przyszedł do nowego klanu, ale po pomieszaniu się aur już nic nie było. Czy nie myślał wtedy o tym? Nie czuł nic w związku z nową przynależnością? Prawdziwy popis dałaś w rozdziale dwudziestym pierwszym, który notabene jest moim ulubionym, gdzie emocje i uczucia Saruhiko są wręcz namacalne. Stworzyłaś tam klimat, pokazałaś, na co Cię stać i wyszło naprawdę świetnie.

Jestem mile zaskoczona ilością i dokładnością opisów świata, pomieszczeń, miejsc. Nie zajmujesz się każdym miejscem, co mogłoby się wydawać lekką niekonsekwencją, ale te, które napisałaś, są bardzo obrazowe. Przechodzisz płynnie z jednej kwestii w drugą, jak chociażby na początku rozdziału siódmego.

Natomiast szczerze poskąpiłaś opisów bohaterów, nie licząc czarnego króla i stroju Saruhiko, gdy wstąpił do niebieskiego klanu. Postąpiłaś tak, ponieważ to fanfik (mimo tego postacie i tak powinny zostać pokazane) czy opowiadanie psychologiczne (nie mówię tu o wielkich charakterystykach, ale o drobnych, podstawowych wzmiankach)?

Dialogi bardzo mi się podobają. Świetnie odwzorowałaś wypowiedzi Saruhiko i Misakiego, ale reszta postaci również posiada swój własny, indywidualny sposób mówienia, dzięki czemu z łatwością można ich rozróżnić. Dialogów nie jest ani za dużo, ani za mało. Są adekwatne do charakteru postaci, na przykład energiczny Misaki krzyczy, opanowany Saruhiko mówi ze spokojem i sarkazmem, a z uprzejmym czarnym królem zawsze można się wdać w miłą pogawędkę. Oddanie charakteru postaci ich wypowiedziami nie jest łatwą sztuką, więc tym bardziej zarobiłaś tutaj dużego plusa. W dodatku dialogi są poprawnie zapisane. Przyczepię się jedynie to rozmowy o małpach z rozdziału czwartego. Akcent bardziej komediowy, jednakże rezygnując z komentarzy narratorskich, bardzo ciężko jest połapać się, kiedy kto co mówi. Chyba zgodzisz się ze mną, że nie jest dobrze, jeśli czytelnik nie wie, kto się w danej chwili wypowiada, prawda? Mimo że są dobre i mi się podobają, to żaden dialog nie rzucił mnie na podłogę, pokiwałam jedynie głową z aprobatą.  Nie oznacza to jednak, że masz coś do poprawy. Rzadko się trafia w tworze psychologicznym, by jakaś wypowiedź czy rozmowa nie dawała spać po nocach. I to chyba dobrze, opisy powinny być tutaj dominujące. Pisz tak dalej.

Styl posiadasz dosyć dobry. Nie wiem, czy to jest pierwszy czy kolejny dłuższy twór w Twoim wykonaniu, ale wiem, że jakichkolwiek tekstów napisałaś zdecydowanie więcej. To się widzi, czytając Małpę. Nie jest on jednak idealny, co nie jest niczym złym, ale zawsze może być lepiej, prawda?

Po pierwsze. Tworzysz niebotycznie długie zdania, które spokojnie mogłabyś podzielić na dwa, czasami trzy. Zdarza się to przede wszystkim wtedy, gdy coś tłumaczysz: zaczynasz stosować masę przecinków, myślników, średników, choć czasami wystarczyłaby zwykła kropka, by wziąć większy wdech i spokojnie czytać dalej.

„Zaraz po pobudce dowiedział się kolejno kilku nader istotnych nowin: najpierw, że był nieprzytomny przez trzy dni i chociaż jego stan nie był na tyle poważny, żeby miała grozić mu śmierć – od jakichś nędznych zielonych? bez żartów! – to jednak na tyle niepewny, żeby Megumi-san wpadła w histerię i narobiła rwetesu; następnie został poinformowany, że Megumi-san kategorycznie zabroniła zabierać obu pacjentów z powrotem do Homry, co najprawdopodobniej było skutkiem wcześniejszej histerii; a na sam koniec, że na stoliku obok leży porcja makunouchi, które ma zjeść, żeby dojść do siebie – i nie doprowadzać już więcej Megumi-san do histerii, ale to było w domyśle.” (r. 2)

„W pierwszej chwili Saruhiko popukał się w czoło, słysząc ten pomysł – tak, świetna myśl, bo w Yuukaku wcale nie przewalają się hordy złotych, prawda, ani nie ma tam żadnego nie-wiedzieć-skąd-wiziętego niebieskiego króla, wyskakującego niespodziewanie jak pajac z pudełka – jednak Totsuka tak długo przytaczał argumenty i wizje Misakiego usychającego z tęsknoty – „niczym księżniczka zamknięta w wieży” Saruhiko nie mógł się powstrzymać przed komentarzem – że w końcu dał się przekonać.” (r. 3)

„Raz, że czuł się w obecności tego człowieka skrępowany i najchętniej zmyłby się jak najdalej, dwa, że wydawał się on wiedzieć coś, czego Saruhiko nie wiedział – a to było niedopuszczalne, w końcu jakie można mieć pojęcie o świecie, siedząc sobie w swoim gabinecie i pijąc herbatę, a po południu spotykając się na obiedzie z rodzicami i wyprowadzając na spacer pasa? – po trzecie, kapitan miał sposób bycia, którzy doprowadzał do szału i sprawiał, że człowiek nie wiedział, jak ma się zachowywać.” (r. 15)

Dygresje rozwlekają zdanie, burząc rytm czytania, mącą, sprawiając, że zdanie trzeba przeczytać dwa razy, by wszystko zrozumieć. W najnowszych rozdziałach takich zdań nie widać, ale w kilkunastu trochę się ich znajdzie.

Po drugie. Szalejesz ze słowotwórstwem. Co rusz można spotkać różne, utworzone przez Ciebie wyrazy, które czasami są przesadzone.

„– Co masz na myśli? – Totsuka zwrócił się do Misakiego ze swoją zwyczajową tosukowatością.” (r. 1)

„Może to kwestia tego, że Saruhiko widział już zbyt dużą liczbę królów w swoim życiu, ale też, przecież, nikt nie wyznaczał żadnej miary królowatości i taki król mógł wyglądać, jak mu się żywnie podobało.” (r. 11)

„To najgorsze, obudzić się w środku nocy, w ciemności, kiedy cały świat składa się z niewyraźnych cieni, pomarańczowiejących w sztucznym świetle latarni.” (r. 12)

Niofomune, powiedz mi, skąd wzięłaś słowo „zabardażył”? W całym Internecie, we wszystkich moich encyklopediach i słownikach takie słowo nie istnieje. W kontekście zdania, gdzie zostało ono użyte, rozumiem znaczenie, ale wolałabym się upewnić.

Po trzecie. Różne słowa mają wiele synonimów i mnie zastanawia, dlaczego używasz tych, jakby to dobrze ująć, mniej popularnych, o. Nie jest to błąd, jednakże zdania brzmiałyby lepiej, gdybyś użyła powszechniejszych zwrotów. Dodatkowo bardziej by pasowały one do Twojego stylu w tym opowiadaniu.

„Nawet kubek herbaty patrzył na niego z pogardą i obelżywie.” (r. 1)

„Jak już wrócę, wszystko nadawało się będzie do solidnego prania, pomyślał niezwykle pragmatycznie […]” (r. 1)

„[…] to jednak na tyle niepewny, żeby Megumi-san wpadła w histerię i narobiła rwetesu […]” (r. 2)

„Skutkiem tych dywagacji Saruhiko skręcił w boczną uliczkę, niemal równoległą do głównej, a prowadzącą pomiędzy dwoma wysokimi szeregowcami, od góry ograniczoną przez poszarzałe od upływu czasu sznurki na pranie.” (r. 2)

Poprawność

Rozdział 1:

– Co masz na myśli? – Totsuka zwrócił się do Misakiego ze swoją zwyczajową tosukowatością (totsukowatością). 

Saruhiko oparł się o ścianę magazynu, na którego tyłach uskuteczniał swój szeroko pojęty wywiad, następnie wyprostował przed siebie nogi, przesuwając butem głowę swoje (swojej) ofiary.

Natomiast dwóch innych zagrodziło drogę po przeciwnej stronie, niedaleko zamkniętej i załkódkowanej (zakłódkowanej) bramy, za która piętrzyły się stosy potrzaskanych skrzyń. 

– A może powiesz (przecinek) ilu on załatwił waszych? – zapytał zamiast, opierając się niby nonszalancko o zbitą z niemal luźnych desek ścianę za sobą. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629774

– Małpiszonie… – Skejtbrodzista (skejtbordzista) chciał podnieść się chociaż do siadu, ale zaraz syknął przez żeby (zęby) i opadł z powrotem na ziemię. – Mów (przecinek) czego chcesz i zjeżdżaj. 

Przejechał dłońmi po barkach i ramionach, szukając rany i niemal natychmiast ją znalazł – niezbyt głębokie (przecinek) ale dość długie rozcięcie zaczynające się tuż nad łokciem […] – http://www.prosteprzecinki.pl/przecinek-przed-ale

Rozdział 2:

[…] no i oczywiście wszczynanie bójki pod samym nosem Megumi-san wyglądało naprawdę na głupi pomysł.

– Siedział byś (Siedziałbyś) przez chwilę cicho, Misaki.

– Przestań mówić do mnie po imieniu! I nie rób ze mnie tej miny! – prędzej: nie rób do mnie tej miny.

– Gdyby niebieski król skumał się ze złotym, mielibyśmy problem – stwierdził Rikio (przecinek) przysiadając się i podsuwając Saruhiko otwartą paczkę krakersów. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629779

Rozdział 3:

Nie to jednak stanowiło problemem: problemem (problem) stanowiło to, że bynajmniej nie dawał on o sobie zapomnieć i już następnego dnia odłożył na bok dozgonną nienawiści (nienawiść) z powodu haniebnej zdrady, kiedy zadzwonił, żeby zapytać, jak czuje się Mikoto-san, co teraz porabia i czy pytał o niego. 

Saruhiko rzucił klanowiczonwi (klanowiczowi) ponure spojrzenie, następnie opatulił się po czubek głowy.

Rozdział 5:

Ale widomo (wiadomo), czerwony i zielony gryzą się ze sobą.

– Cała to (ta) szopka też jest strasznie tandetna – kontynuował Saruhiko.

W tym rozdziale przekręcasz jeszcze „Morrison” na „Morriosn”.

Rozdział 6:

W obawie, że ugnie się przed tak niskim przecież i żałosnym pragnieniem powrotu, wsiadł w pierwszy zmierzający na północ pociąg, nawet nie zastanawiając się nawet nad celem podróży. – jedno „nawet” do wyrzucenia.

To znaczy oczywiście – na mniejsze potłuczki (potyczki) liczyć można było zawsze, ale na pewno nie na pełnowymiarową wojnę, która mogłaby zaprzątnąć umysły i zająć czymś ręce.

Po przodu (po prostu) zabrał.

Rozdział 8:

Koniec końców nie zasnął tej nocy, co najwyżej przysypiał na moment i zaraz (niepotrzebne „zaraz”) budził się zaraz.

Rozdział 9:

Oczywiście nie wyobrażał sobie (przecinek) w jaki sposób niebieskiemu oddziałowi miałoby przeszkodzić w pracy podrzucanie do kwatery głównej ryb, ale fakt faktem, że ewentualny zapach zielonej aury byłby idealnie zamaskowany.

Rozdział 10:

W zasadzie to był – ale i tak minął uliczkę (przecinek) nawet nie zerkając między odrapane ściany domów. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629779

– W tej chwili potrzebuję żywego świadka, potem możesz robić (przecinek) co chcesz. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629774

Gdyby Saruhiko był w lepszym nastroju (przecinek) pewnie wymyśliłby cały szereg epitetów opisujących Akiyamę, ale jako że czuł się wyjątkowo niewesoło, ograniczył się do samego „naiwny”. – http://www.prosteprzecinki.pl/przecinek-przed-gdy

Zazwyczaj wszystko przychodziło mu zaskakująco łatwo, a dodatkową motywacją było, że nie cierpiał mieć zrobionej pracy gorzej, (bez przecinka) niż ktokolwiek inny – z powodu jakiejś dziwnej, pokręconej ambicji. – http://www.prosteprzecinki.pl/przecinek-przed-niz

Kiedy wreszcie skończył, było jeszcze później, ale Saruhiko po drodze wszedł jeszcze do gabinetu na pierwszym piętrze.

Rozdział 12:

I to był dokładnie, idealnie ten moment, żeby uderzył (uderzyć) z łokcia na oślep za siebie, następnie ręką ciołka z pistoletem przejechać po chropowatej, kiepsko otynkowanej ścianie.

To musiał być sen w fazie REM, to by wyjaśniało, dlaczego wszystko jest takie realistyczne i dlaczego mięście (mięśnie) nie chcą się poruszyć.

Obiecywał sobie, że nigdy nie przyjdzie moment na żal za swoje czyny, bo wiedział, że to go zniszczy, ale teraz ta granicy (granica) pewności i samozaparcia topniała, w ciemności pewne kwestie zdawały się być aż nazbyt bliskie, zaglądając bladymi oczyma prosto w twarz.

 Nie da się zbudować czegoś na niczym i odrzucając wszystko (przecinek) przegrał – i nie było już powrotu. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629779

Bez okularów odczytanie etykiet na lekach w apteczce niemal graniczyło z cudem i musiał mrużyć oczy i podtykać sobie opakowania niemal od sam nos, ale widział (wiedział), że jeżeli teraz by się wrócił, nie byłby już w stanie dojść do łazienki ponownie.

Nie był w stanie powiedzieć (przecinek) ile czasu minęło, bo wszystko zdawało się dziwnie rozmyte, ale pamiętał jeszcze Takani-san, która wyglądała jakby dziwnie wypłowiale i odlegle, jak mówiła coś, ale słowa musiały ginąć gdzieś w tej odległości, bo ani jedno nie dotarło. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629774

Rozdział 13:

Pięć minut przeglądania bazy danych niebieskiego klanu – i naniesienie poprawek na to, kiedy ów klan ponownie się zorganizował – było idealnym dowodem na to, że nie powinien być to „Scepter 4”, tylko „Stalker 4” i Saruhiko tego dnia pierwszy raz poczuł, że działa dokładnie tak, jak powinien działać (przecinek) należąc do tej grupy. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629779

Po długiej chwili wyciągnął palmtopa i nadal wymownie nic nie mówiąc (przecinek) wybrał numer. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629779

Co się w ogóle z nim dało (działo), najpierw dał się podejść Sarutobiemu, a teraz jakiś czarny król myśli, że może sobie z nim pogrywać. 

Co to w ogóle za zwyczajne (zwyczaje), żeby przełożeni interesowali się – więcej, pamiętali! – czy i kiedy podwładni mają jakieś zwolnienia.

Poza tym na przestrzał korytarza widział identycznie urządzony salon, a na fotelach usadzone było elegancko ubrane małżeństwo w średnim wieku, które z powodu wyglądu nie mogłoby być niczym innym, jak rodzicami kapitana.

– Sformułowanie „źle coś odebrać” sugeruje, że istnieją dwie możliwości zrozumienia następującego po nim zdania: zła, która jest nieumyślna i dobra, o która (którą) chodzi.

Rozdział 14:

Zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że przez kłopoty ze snem jest byt zmęczony, żeby podejmować sensowne decyzje i wypowiadać się w sposób inny niż kompletny bełkot, ale zignorował te ostrzeżenia – w końcu skoro nikt inny nie wierzył mu w sprawie Sarutobiego, trzeba było się wziąć do działania (przecinek) angażując tylko własne siły, a nie liczyć, że wszystko wyjaśni się samo z wieczoru na ranek i pozostanie mu tylko wysłuchać powiadomienia. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629779

– Nie znam się specjalnie – kontynuował Lloyd – na tych waszych wewnątrz klanowych przepychankach, (bez przecinka) ani na polityce wobec innych, ale tak na moje oko lekarza nie lepiej by było dać sobie póki co na wstrzymanie? – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629785

Rozdział 15:

Ale gdyby pomyśleć głębiej, to zieloni byli Rohanem Gondoru, a więc czarnym nie należało ufać dokładnie na te (tej) samej zasadzie – chociaż na nich akurat można było spokojnie przymknąć oko, bo byli ostatnimi, którzy byliby w stanie jakoś bruździć.

A poza tym, nawet jakby (jakbym) spróbował was aresztować, to jesteście w pięciu, a ja w pojedynkę, więc mógłbym aresztować tylko jednego, a czterech pozostałych by uciekło.

W centrum miasta zapowiedzi lata mogłyby przejść niezauważone – bo w centrum jedyną zauważalną porą roku była zima, to przez śnieg – ale wystarczyło wyjść do paru zewnętrznych dzielnic i już zauważyć można było zmianę we florze i faucznie (faunie).

Podleciał do niego brązowy pies, wachlują (wachlując) uradowanie ogonem i wyglądając jakby chciał, żeby go pogłaskać.

Raz, że czuł się w obecności tego człowieka skrępowany i najchętniej zmyłby się jak najdalej, dwa, że wydawał się on wiedzieć coś, czego Saruhiko nie wiedział – a to było niedopuszczalne, w końcu jakie można mieć pojęcie o świecie, siedząc sobie w swoim gabinecie i pijąc herbatę, a po południu spotykając się na obiedzie z rodzicami i wyprowadzając na spacer pasa (psa)? – po trzecie, kapitan miał sposób bycia, którzy doprowadzał do szału i sprawiał, że człowiek nie wiedział, jak ma się zachowywać.

Rozdział 16:

Cykadzie odpadła noga, ale nie ma głupich, nogi poszuka rano. Położył się z powrotem, mając silne postanowienie zaśnięcia. Za pięć czwarta wstał znowu, zapalił światło i odsunął łóżko. Nie zaśnie teraz ze świadomością, że ta noga gdzieś tam leży – to nawet nie wchodziło w grę. Na poszukiwaniu nogi zeszła reszta nocy, w każdym razie do tego momentu, w którym nie było już sensu iść z powrotem spać. 

Właśnie był w trakcie dyskusji z mieszkańcami pewnej ulicy, którzy wpadli na pomysł, żeby wyciągnąć barykady na główną drogę i odciąć całe Yuukaku, kiedy Enomoto, pełniący funkcję czegoś pośredniego między sekretarką a łącznościowcem (przecinek, gdyż jest to wtrącenie) przybiegł z informacją, że czarny król chce się z nim widzieć.

Ta sytuacja też mu się z czymś kojarzyła, ale nie mogła to być w żadnym wypadku ksiązka (książka) historyczna. 

Saruhiko był pewny, że gdzieś tam siedzi Sarutobi Sasuke i pociąga za sznurki razem z zielonym królem, ale w danej chwili miał inny problem – okazało się, że kierowanie ogarniętym paniką motłochem (przecinek) aby osiągnąć ład i spokój (przecinek) jest wielekroć trudniejszym zdaniem. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629774

Rozdział 17:

Saruhiko nie czekał, aż przeciwnik odzyska równowagę, i otworzył mu długa (długą) ranę w pokrytej tatuażami ręce trzymającej pałkę, a potem jeszcze jedną, skośnie przez pierś.

Nawet ci, dla których strategia wojenna była tylko bardzo trudnym zestawieniem dwóch słow (słów), zdążyli już zauważyć, że teraz toczona jest walka na zmęczenie.

Już wiedział – tylko jedna na świecie osoba popełniłabym (popełniłaby) w tym miejscu ten błąd. 

Rozdział 18:

Doumyouji, który rzucał się na przeciwników (przecinek) ignorując rozkazy; Kamo, który gubił krótkofalówkę, tracąc zupełnie łączność z bazą. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629779

– Wiem (przecinek) co to jest. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629774

Rozdział 19:

Za szwędanie (szwendanie) się to tu, to tam i gadanie jakichś głupot?

Sarutobi czepiał się życia z zaskakującym uporem, o czym łatwo można było się przekonać (przecinek) tropiąc go przez te miesiące. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629779

– „Posąg człowieka na posągu świata” – powiedział ninja (przecinek) obracając się tak swobodnie, jakby nie groziło mu spadnięcie i stając twarzą do Saruhiko. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629779

Zaczynał zdawać sobie sprawę, że nie może się równać z Sarutobim ani pod względem utrzymywania równowagi na tym chwiejnym podłożu, aż (ani) desperacji i siły ataków.

Saruhiko zamachnął się na oślep, celując tam, gdzie powinna znajdować się głowa przecwnika (przeciwnika), rozległ się trzask pękających kości, jednocześnie jednak Sarutobi wypadł z wiszącego w powietrzu pyłu niczym demon, zgruchotana lewa ręka opadła mu luźno przy boku, jednak siłą impetu i ramienia dźgnął przed siebie kunaiem.

Rozdział 20:

Saruhiko niewiele się zastanawiając (przecinek) porwał palmtopa i wybrał numer. – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629779

Rozdział 21:

Wtedy wydawało się to rozsądne, tamte działania były takie pożądane i nawet przynosiły ulgę, przecież kiedy zostawił Homrę o ile poczuł się lepiej. – bez „o ile” zdanie nabierze większego sensu.

Większość błędów to przede wszystkim literówki i zawirowania z przecinkami. Nie ma tego dużo, co jest dla mnie błogosławieństwem, gdyż nie musiałam się z czytaniem i wypisywaniem niedoskonałości męczyć. Zapewne wszystkiego i tak nie wyłapałam, aczkolwiek starałam się nie rozpraszać niczym i znaleźć każdy, nawet najmniejszy, błąd.

Podsumowując, wychodzi na to, że otrzymujesz ocenę dobrą z dużym plusem.

Ach, jednak był poślizg. Zważając na fakt, że chodzi tu o sprawy osobiste, to nie będę się tłumaczyć. Rzeknę jedynie: dōmo sumimasen. Wyrażam nadzieję, że ocena okazała się w jakimś stopniu choć trochę pomocna, a długie czekanie nie było zbyt uciążliwe.

Życzę powodzenia w dalszym pisaniu i pozdrawiam serdecznie.

***

Podziękowania należą się Ichimaru, gdyż rozmowa z nią dodała mi weny do napisania tej oceny. <3

Robię sobie przerwę. Ruszam na urlop trochę wcześniej, niż zamierzałam, ale muszę skupić się na sprawach osobistych, praktykach i nauce, a ocenianie tylko mnie rozprasza. Kiedy wrócę? Na pewno nie przed 15 września, ciężko mi w tej chwili dokładniej określić. Ale! W trakcie urlopu będę czytać opowiadania i pomału je oceniać, a gdy skończę, to podzielą się nią ze światem. Czytanie Legendy Sennarille  trochę mi zajmie (około 400 stron), więc przy okazji zajmę się Czarną pełnią, która jest zdecydowanie krótsza i bardzo możliwe, że jej ocena zostanie pierwsza opublikowana. Mam nadzieję, że wrócę z nowymi siłami, które pozwolą mi szybko ocenić pozostałe blogi i wyczyścić kolejkę, która cały czas pozostaje zamknięta. Przez ten czas proszę nie kierować do mnie pytań w komentarzach, bo nie będę tu wchodzić (poza publikowaniem oceny). Jednakże śmiało piszczcie na pocztę, ewentualnie GG.

Wiecie co? Dzisiaj mija rok od opublikowania mojej pierwszej oceny na Weryfikatorze. Czas strasznie szybko leci, ucieka. Zdradzę wam w sekrecie coś, co planuję już od kilku miesięcy – w tym roku kończę z ocenianiem.

Trzymajcie się ciepło!

PS Mimo zamkniętej kolejki, jestem skłonna upchać tam kilka blogów, ale mam dwa warunki: 1) liczba rozdziałów nie może przekraczać dwunastu, 2) chciałabym wiedzieć, dlaczego to ja mam ocenić bloga, a nie inna oceniająca. Dla pewności lepiej napisać na maila – odpowiem w ciągu kilku godzin.