|0058| czarna-pelnia.blogpsot.com

Ocena bloga: czarna-pelnia
Autorka: Lena_S
Oceniająca: Akira

Na początek słowo wyjaśnienia, dlaczego akurat oceniłam tego bloga, skoro nie był pierwszy w kolejce. Legenda Sennarille ma pięćset sześć stron tekstem znormalizowanym na chwilę obecną (wiem, to też moja wina, bo koszmarnie długo się ociągałam) a Czarna pełnia niecałe pięćdziesiąt, więc po prostu z tym blogiem zeszło mi szybciej. Droga Nearyh, nad Twoją powieścią cały czas pracuję, bez obaw.

Pierwsze wrażenie

Adres ładny, kojarzy mi się trochę z fantastyką, trochę z horrorem, co pozytywnie mnie nastawia na treść. Na belce mamy cytat, cytatem są słowa anonimowego człowieka, a czy słowa są zgodne z treścią? Po ośmiu rozdziałach tego zbyt dokładnie nie widać, ale można snuć przypuszczenia, że jakiś związek na pewno będzie. Pierwsze wrażenie jest jak najbardziej pozytywne.

5/5

Grafika

Nagłówek jest bardzo ładny. Oddaje klimat opowiadania, zdradza, z jakim gatunkiem mamy do czynienia i sądzę, że wiem, kim jest ta kobieta. Kolorystycznie jest również ładnie, całość ze sobą współgra, nic nie świeci ani nie razi po oczach. Czcionka jest czytelna i odpowiedniej wielkości, akapity masz, tekst wyjustowany i wszystko bardzo zachęca do pozostania na blogu.

15/15

Treść

Tekst skopiowałam jakoś na przełomie lipca i sierpnia, więc proszę o wybaczenie, jeżeli jakieś błędy będą nieaktualne lub minimalne odstępstwa od ewentualnego zmienionego tekstu nastąpią. O tym, by jeszcze raz skopiować rozdziały do Worda, pomyślałam pod koniec pisania oceny, a nie chciałam z nią zwlekać kolejnych dni.

Fabuła:

„Wiedźmina” nigdy nie czytałam, nie wiem zbyt dokładnie, o co tam chodzi, tak więc będę oceniać twór bez żadnego odwoływania się do pana Sapkowskiego. Rozdziałów jest mało, ale coś zawsze się z nich wygrzebie, prawda?

Najpoważniejszym zarzutem jest zbytnie spieszenie się z akcją. Nie przedstawiając dokładnie Revila i Shey, zabierasz ich do Aschnell, by za chwilę przydarzyła się tragedia, zaraz wiedźmin ponownie gdzieś wyrzucasz, tak samo Shey, i tak dalej. Masz jedynie osiem rozdziałów, a działo się już bardzo dużo. O ile ważne jest, by w powieści wydarzało się wiele, by było jak najwięcej akcji, o tyle niekiedy istotne jest również zatrzymanie się.  Największy przeskok można zobaczyć w rozdziale drugim w części pierwszej i drugiej. Nie dość, że Revil i Shey od tak poszli za tymi dwoma mężczyznami (naprawdę są tak ufni, w dodatku po tym, gdy wcześniej inny zaatakował wiedźmina?), to ucięłaś pewnie kilka dni pobytu w Aschnell. Dlaczego? Czy dojście do wioski, spędzenie tam pierwszego (chociaż!) dnia, dowiedzenie się, o co w ogóle chodzi jest aż tak nieistotne, że postanowiłaś to całkowicie ominąć? W obozie Revil spędził kilka dni, czego prawie w ogóle nie pokazałaś, tylko przyspieszyłaś akcję do ostatniej doby jego pobytu tam i sprawa załatwiona. Nie mówię, by opisywać każdy dzień ani by na siłę wymyślać jakieś sytuację, ale żeby takich przeskoków czasowych nie było, żeby pokazać życie w danym miejscu, skoro jest ono dosyć istotne dla danego bohatera i mieszka tam jakiś czas. Rozumiesz?

Wątki się dopiero rozwijają. Są to szkice, a ze szkicami ciężko cokolwiek zrobić. Wydaje mi się, że byłoby lepiej (ale to tylko moje subiektywne zdanie), gdybyś nie urywała i nie zapominała na długo o niektórych wątkach. Chodzi mi tutaj szczególnie o sytuacje z Mirigam – wtrąciłaś ją dwa razy i nie wiadomo, co to za jedna, dlaczego w historii się pojawia. W dodatku te dwie okoliczności są w ogóle od siebie różne, nie wiadomo, co zaszło pomiędzy jednym wydarzeniem a drugim, a w dziewczynie zaszła ogromna zmiana.

Zastanawia mnie też, dlaczego tak mało miejsca przeznaczyłaś dla Revila i Shey, ich związkowi, życiu – także tym po nieszczęsnym ataku  demona. Mówią o uczuciach, ale ciężko je potwierdzić jakimikolwiek wydarzeniami, sytuacjami, momentami. Możliwe, że zrobiłaś to celowo, dlatego nie uznawaj tego akapitu stricte za uwagę odnośnie fabuły.

Bohaterowie:

Aj, nie jestem fanką podstron o bohaterach, zwłaszcza gdy pojawiają się w nich informacje, których nie było jeszcze w tekście. U Ciebie jest pół na pół, więc jakoś to przełknę i jako dezaprobatę pozostawiam jedynie pierwsze zdanie.

Bohaterowie są na tyle dobrze wykreowani, na chwilę obecną, że nie ma problemu z ich wymienieniem, opisaniem pokrótce, co robią, gdzie mieszkają. Nie miałaś jeszcze okazji, by dokładniej, szerzej zająć się ich charakterami, dlatego ciężko coś do nich czuć prócz zwykłej obojętności; jedynie Revil swoim zachowaniem zyskał trochę mojej sympatii, gdyż to z nim miałam najczęściej do czynienia. Nic za bardzo nie zgrzyta (mam jedynie dwa pytania (uwagi?), ale o nich na końcu), nie można się do niczego przyczepić. Ciekawi mnie główny antagonista, który się jeszcze (chyba – czyżby Cailan IV?) w tekście nie pojawił, a także przeszłość-teraźniejszość-przyszłość pozostałych postaci, gdyż każdy jest inny, wyróżniający się i nic o nich nie wiadomo. To frustrujące.

Jeśli chodzi o te pytania, które mam: pierwsze tyczy się Revila i karczmarza. Czy wiedźmin jest aż tak łatwowierny, by uwierzyć na słowo, zaufać od tak obcemu człowiekowi? Sam nie zna do końca swojej przeszłości i nie wydało mu się podejrzane to, czego się dowiedział? W dodatku karczmarz nie chce mu zdradzić innych istotnych faktów. Takie ciężkie do zaakceptowania. Drugie pytanie dotyczy Shey: czy po tym jak straciła nogę i było jej przykro, słysząc i widząc, jak mieszkańcy miasta z niej szydzą, nie mogła po prostu założyć dłuższej sukienki, takiej do samej ziemi? Wtedy na pewno nie byłoby widać, że jest pozbawiona części ciała.

Świat przedstawiony:

Świat jest wykreowany naprawdę dobrze pod względem historii, religii czy ogólnej otoczki związanej chociażby z artefaktami. Tutaj wszystko się ładnie ze sobą łączy, ale co do reszty to mam kilka zastrzeżeń.

Po pierwsze, obozowisko. Revil spędził tam kilka dni, zajmował się kilkoma rzeczami, ale Ty ominęłaś to miejsce, tę społeczność prawie całkowicie. Jakby nie patrzeć, jest to jedna z ważniejszych lokalizacji (przynajmniej na razie), więc dlaczego nie pokazałaś, jakie jest to obozowisko, czym się ludzie tam zajmują na co dzień, jak wygląda ich życie? To, że masz na podstronie opisane w kilku zdaniach to obozowisko, nie jest istotne; wszystkie informacje mają pojawić się w tekście. Ty pobieżnie z daleka opisałaś to miejsce, dodałaś do tego karczmę i już, to wszystko. W rozdziale szóstym napisałaś: „Ciepłe promyczki przyjemnie łaskotały twarze kobiet, które już o brzasku wychodziły przed chatki, dopełniając swe obowiązki.” Jakie to były obowiązki? Czym zajmowały się kobiety? A mężczyźni? Tylko polowali i walczyli? Może mieszkały tam dzieci? Jeśli tak, to czy miały również jakieś zajęcia? Jakie odgłosy były najczęściej słyszane? Jakie zapachy unosiły się w powietrzu? Co dokładnie robił tam Revil? Tak dużo do opisania, do wykreowania obozowiska.

Po drugie, granice między konkretnymi lokalizacjami. Można powiedzieć, że Twoi bohaterowie teleportują się wręcz w dane miejsce (jedynym wyjątkiem może być podróż Shey do Feranday). Co mam dokładnie na myśli? To, że jeśli dana postać dokądś się udaje, to po prostu się tam pojawia, nie odbywając w ogóle podróży. Tak było chociażby wtedy, gdy Revil i Shey poszli za mężczyznami z Zakonu Przymierza, gdy wiedźmin został wysłany do obozowiska, gdy znowu wrócił. Przez to ciężko stwierdzić, nawet tak pi razy oko, jaka odległość dzieli te miejsca, jak długo trwa podróż, gdzie są granice. To dosyć istotna sprawa, wiadomo wtedy między innymi, jak długo toczy się akcja powieści.

Po trzecie, Aschnell. Revil i Shey spędzili tam trochę czasu, dzięki temu wprowadziłaś istotnych bohaterów, ale – znowu – miejsce pominęłaś prawie całkowicie. Przy kreowaniu świata oprócz opisywania pomieszczeń (a one są naprawdę dokładne), ważne jest pokazanie świata na zewnątrz. Dobrze zaczęłaś, gdy Revil odwiedził Starszego Wioski i Constantina, ale to zdecydowanie za mało, to dopiero wstęp. Teraz wiedźmin wrócił do Aschnell, więc jest okazja, by trochę braki nadrobić.

Po czwarte, Wojna. Zdaję sobie sprawę, że jest zbyt wcześnie, by czegoś więcej się o tym dowiedzieć, ale jedna dłuższa wypowiedź Angro to trochę mało. Nie mówię, by zaraz to całe plugastwo przyzwać, a to, żebyś dostarczyła kilku informacji o tym, co się dzieje, np. rozmową w Aschnell czy obozowisku lub w zamku króla. Gdziekolwiek, cokolwiek, ale żeby nakreślać sytuację. Nie chciałabym, by nagle okazało się, że wszyscy nagle znajdują się w środku wojny, a czytelnik kompletnie nic o niej nie wie. Rozumiesz, o co mi chodzi? W sumie to nie jest stricte uwaga odnośnie kreacji świata, ale hm… wskazanie, na czym warto się skupić, o.

Osiem rozdziałów to zdecydowanie za mało, by móc powiedzieć coś więcej o świecie. Uwag innych mieć nie mogę, bo bardzo możliwe, że niektóre sprawy dopiero rozwiniesz. Jeśli mogę coś podpowiedzieć: skoro Feranday jest ważnym miejsce, skup się nie tylko na opisie miasta, ale także na społeczeństwie, obyczajach. Tak samo z krainą elfów (o ile Revil tam dotrze w ogóle) – nie spiesz się z akcją, idź umiarkowanym tempem, pokazując dokładnie świat, który otacza bohaterów, twórz klimat, niech postacie odczuwają wszystkimi zmysłami to, co dzieje się wokół nich.

Opisy:

Zauważyłam, że bohaterowie pierwszoplanowi, ci pojawiający się od pierwszych rozdziałów, np. Revil, Shey czy Constantino, są opisani bardzo pobieżnie. Większą uwagę skupiasz na postaciach epizodycznych i na tych, których wprowadzasz w ostatnich rozdziałach. W kilku zdaniach potrafiłaś świetnie pokazać staruszkę, a przez osiem rozdziałów o Revilu dowiedzieliśmy się jedynie, że ma blizny i białe włosy? Nie tak to powinno wyglądać, aczkolwiek postaci drugoplanowych czy nawet epizodycznych pomijać nie można. I nie mówię tutaj o tym, by przy pierwszym poznaniu pisać całe charakterystyki danego bohatera, ale stopniowo go prezentować.

Każde miejsce, w którym dzieje się akcja, jest przez Ciebie opisane; jedne z większą dokładnością, pozostałe z mniejszą. Na pomieszczeniach skupiasz dużą uwagę, co jest naprawdę dobre, ale przez to nie starcza Ci jej na świat zewnętrzny (wspominałam o tym przy okazji kreowania świata przedstawionego). Jeżeli chodzi o miejsca duże powierzchniowo (wioska, obozowisko), to nie jest szczególnie dobrze. Widzę jednak poprawę przy okazji opisywania Feranday, idź w tym kierunku. Mimo wszystko starasz się wprowadzać klimat. To zasługuje na pochwałę, mimo że jest go zdecydowanie za mało w niektórych miejscach.

Szczególnie widoczne emocje bohaterów pojawiły się jedynie w dwóch momentach: gdy Revil zabijał demona i gdy Shey była obnażana przez Beliara. W pozostałych sytuacjach albo bohaterowie nic nie czuli, albo było pokazane krótko, ogólnikowo, dlatego więc nie zwróciło się na to większej uwagi.

Ogólnie opisy są dokładne, bogate w szczegóły. Na przyszłość proponowałabym bardziej skupić się, w niektórych sytuacjach, na klimacie danego miejsca, by było go trochę więcej niż teraz, na wyrazistszym ukazywaniu emocji i opisie większych obszarów.

Dialogi:

Tutaj większych uwag nie mam. Dialogi są naturalne, ale rzadko które ukazują emocje bohaterów, gdy jest to najbardziej potrzebne. Popychają akcję do przodu, mówią nam co nieco o bohaterach i w dodatku je stylizujesz, co dobrze Ci wychodzi. Nieco zgrzyta mi dialog z rozdziału piątego między Revilem a Brucem. Czy oni siedzieli sztywno na krzesłach, patrząc na siebie, mówiąc cały czas takim samym tonem, nie wykonując żadnego ruchu, gestu, czegokolwiek? Chyba nie, prawda? Unikając przez prawie całą stronę chociażby komentarzy narratorskich, przedstawiłaś rozmowę niezbyt ciekawie. Niewerbalność jest również ważną częścią dialogów, mimika twarzy, postawa, gesty są ważne, urozmaicają konwersację, ukazują stosunki między ludźmi, emocje, zachowanie. Mimo wszystko żaden dialog, żadna wypowiedź nie zapadła mi w pamięć, nie zwaliła z krzesła. Jest dobrze i… tylko tyle. A może aż tyle?

Styl:

Styl jakiś masz, to na pewno, co więcej: jest on dosyć dobry. Możliwe, że nie rozpoznałabym go, gdybyś pisała opowiadanie z fabułą osadzoną w czasach współczesnych, jednakże w realiach Czarnej pełni spisujesz się nie najgorzej. Nim zacznę omawiać poszczególne zarzuty (tak, one są), pochwalę Cię za ciągłe trzymanie się słownictwa adekwatnego do realiów. Zdaję sobie sprawę, że to normalne, ale wiele razy spotykałam się ze zmianą języka, jednak miałam nadzieję, że Ty będziesz go konsekwentnie stosować, co jak na razie się sprawdza.

Zarzutów mam kilka i będę popierać się cytatami, coby nie wyszło na to, że zmyślam.

Po pierwsze, określasz postacie za pomocą koloru oczu lub włosów, co jest straszną manierą i – cytując Leleth z Pomackamy – „sztuczne, pretensjonalne czy wręcz śmieszne i świadczy o nieporadności autora ”, np.: „białowłosy momentalnie poprzestał swej pracy”, „odwracając się zniżony szybkim ruchem w stronę czerwonowłosego”, „wpatrywała się w okaleczoną błękitnooką”. Przecież możesz stosować zamiast tych określeń imiona bohaterów, rolę, jaką pełnią (np. wiedźmin) albo używając wyglądu, jednak w szerszym zakresie (np. powiedziała kobieta o długich, czarnych włosach, uśmiechając się lekko) czy nawet zaimków (z tym jednak ostrożnie; dalej dowiesz się dlaczego). Wszystko zależy od sytuacji Żadnych kolorowookich i różnowłosych. Zdecydowanie odradzam.

Po drugie, nadużywasz czasownika ‘być’ i to nagminnie, np.:

„Constantino nie był skory do rozmów na jakikolwiek temat, milczał, kiedy o coś pytała, czasami nawet się z nią nie witał. Najgorsze z tego wszystkiego było jednak to, że nie mogła się ruszyć i iść do wioski, by dowiedzieć się czegoś więcej. Była przykuta do łóżka i otrzymała kategoryczny zakaz próbowania ucieczki, nie była bowiem jeszcze pełna sił.”

albo ten przykład:

„Musiał to uczynić dla niej. Był gotów nawet poświęcić swe życie, byle tylko ona była bezpieczna, byle tylko zniszczył choć większość tego ścierstwa. Był gotów, czego nie można było powiedzieć o młodzieńcu, który go wyzwał do walki. Ten nieokrzesany rycerzyk nie wiedział, czym była wojna, czym była zła magia, która spłodziła wszelakie plugastwo zagrażające ludzkości. Nie wiedział tego. On był święcie przekonany, że to wszystko to jedna, wielka bujda i chciał udowodnić wszystkim, iż tylko on ma rację. Jakim głupcem był, pomyślał wiedźmin.”

Widzisz? To jednak nie wszystko, w tekście takich fragmentów jest dużo więcej. Mimo wszystko nie jest trudno takich nadużyć się pozbyć, o ile przysiądziesz nad tekstem, pomyślisz i pobawisz się słowem. Pomocne byłoby zatrudnienie bety, łatwiej by się wtedy pracowało nad tekstem.

Po trzecie, nadużywasz zaimków zwrotnych. Ciągle jest się, się, się, siebie, się, się, się, się, się… Zdaję sobie sprawę, że nieraz po prostu nie da się ich uniknąć i to jest całkowicie zrozumiałe, jednakże bez przesady. Czasami wystarczy przeredagować zdanie lub dwa, by natężenie tych zaimków w jednym akapicie zmalało.

Po czwarte, nadużywasz zaimków dzierżawczych. Dlatego wspominałam wcześniej, by na nie uważać. Wiem, że w niektórych momentach są to celowe powtórzenia, ale zazwyczaj to po prostu zbyteczny nadmiar.

„Hebanowe włosy rozlały się po bielutkiej poduszce, okienko za jej głową rzucało nieco światła na jej bladą twarzyczkę, oczy miała przymknięte, oddychała lekko. Usiadł obok jej posłania, nie mogąc uwierzyć w słowa mężczyzny.”

A gdyby tak napisać, że okienko rzucało nieco światła na twarzyczkę Shey, a Revil usiadł po prostu obok posłania? Chyba że ich było więcej w tej izbie, ale nie wspomniałaś o tym ani słowa.

„Revil otrząsnął się nieco, zauważając, że milczą już przez dłuższą chwilę, a powodu jej przyjścia nadal nie znał. W zasadzie był jej wdzięczny, że sama się u niego wstawiła, ponieważ nie miał ochoty jej szukać i wypytywać, gdzie przesiaduje jej ojciec.”

A może Revil zauważył, że nie zna powodu przyjścia Verin i był wdzięczny dziewczynie, ponieważ nie miał ochoty jej szukać i wypytywać o miejsce przesiadywania ojca? Zabawa słowem jest przyjemna, o ile wiesz, do czego dążysz i jak bardzo chcesz dany cel uzyskać. Zmuszając się do tego, ciężko uzyskać dobry, szybki efekt.

Po piąte, piszesz długie zdania, których konstrukcja pozwala na stworzenie dwóch krótszych. Nie pojawia się to nagminnie, ale w kilku miejscach się znajdzie.

„Spojrzała nań załzawionymi oczami, z bólem malującym się w ukochanych, błękitnych tęczówkach, poczuła, że go traci, że dobrowolnie udaje się na męki, by skończyć swój żywot, by nie dręczyć się już, nie żyć wieczną ucieczką.”

Po ‘tęczówkach’ mamy pauzę, by złapać oddech, a ‘poczuła’ rozpoczyna nowe zdanie. Przeczytanie tego jednym rytmem nie daje równie dobrego efektu.

„Nikt nie wiedział jak, nikt nie wiedział, skąd złe siły wypełzły do krainy, rebelianci, podobnie jak ludzie króla, szykowali się na Wielką Wojnę z mrocznymi, wojnę, która ponownie miała zaważyć o losach świata.”

Tutaj ‘krainy’ kończą jedno zdanie, bierzemy oddech, a ‘rebelianci’ zaczynają drugie. I rytm czytania lepszy, i przyswojenie informacji dokładniejsze, czyż nie?

Na koniec wspomnę o drobnostkach. Zdarzyło się, że narrator trzecioosobowy wyraził swoje subiektywne zdanie („Całe szczęście, że umiała się bronić!” – r. 1), czasami dopowiadałaś rzeczy oczywiste („wiedźmin był zaskoczony zwinnością chłopa, ale tłumaczył sobie, że zapewne nie kontaktuje aż tak dobrze przez obolałe kończyny i krew z nosa, która płynęła ciurkiem, skapując na jego białą koszulę.” – r. 6), innym razem konstrukcja zdania trochę zgrzyta („coś dziwnego biło od niej.” – r. 5) albo brzmienie niektórych wyrazów nie pasuje do słownictwa, jakim się posługujesz w całym tekście (chociażby „pałętające ludziska” z rozdziału 1).

Pierwsze cztery punkty nie sprawiają, że tekst czyta się szybko i płynnie. Powodują za to pewną irytację, co natomiast nie zachęca zbytnio do czytania.

32/60

Poprawność

Tutaj jest naprawdę dobrze. Cieszę się, gdy mogę skupić się na tekście, a nie poprawiać cały czas błędy.  Poniżej wypisałam kilkanaście trufelek, które udało mi się znaleźć. Z tych mniejszych, które sobie darowałam, to kilka błędów interpunkcyjnych.

„Gościniec ten dążył w kierunku skalistych połaci, zamykając się ciasno w jednym zapchlonym miejscu, gdzie odłamy dwóch gór stykały się wierzchołkami wzajemnie o siebie, tworząc jednako ułożony łuk.” (r. 1 cz. 1) – skoro dwie góry stykały się wierzchołkami, to wiadomo, że o siebie, nie trzeba tego dodawać,

„Zobaczył oczami wyobraźni, jak jej kruche ciało łamie się w pół, wstrząsane nieprzyjemnymi, niekontrolowanymi dreszczami bólu i cierpienia, a serce zastyga otulone rozpaczą i nędzą, kiedy tylko dowie się o jego śmierci od pośrednika.” (r. 1 cz. 3) – wpół,

„Powoli zbliżyła się do niego, zarzucając swe ręce na jego szyi.” (r. 2 cz. 1) – szyję,

„Świsty niemiłosiernie drażniły uszy, a wzlatujące liście sypały się tonami w tę i we wte.” (r. 2 cz. 2) – albo ‘wte i wewte’, albo ‘w tę i we w tę’,

„Potwór wierzgał się na wszystkie możliwe strony, trącąc obślizgłym ogonem płot, zrywając zawieszone pranie, łamiąc gałęzie wystającej jarzębiny.” (r. 2 cz. 2) – strącając, ewentualnie trącając,

„Wbił się z rozkoszą w źrenice potwora.” (r. 2 cz. 2) – nie napisałaś nic o budowie oka tego potwora, ale jeśli byłoby takie samo jak ludzkie, to czy wiedźminowi tak po prostu udałoby się trafić w samą źrenicę? Chyba że to był bardzo, bardzo duży potwór, wtedy nie miałby z tym problemu,

„Z pod łoża wyjął niewielką, opróżnioną do połowy, butelkę.” (r. 3 cz. 1) – spod – http://poradnia.pwn.pl/lista.php?id=395,

„– Kocham Cię, Mirigam.” (r. 3 cz. 3) – cię,

„[…] idioci se pomyślą, że pewnie ich jakiś demon z niekształconą głową atakuje.” (r. 4 cz. 1) – zniekształconą,

„Dał nadzieje.” (r. 8 cz. 1) – nadzieję,

 „Revil podrapał się z zamysłem po widocznym już zarośle, próbując nie zwracać większej uwagi na dziwaczne odgłosy człowieka, z którym dzielił izbę.” (r. 6 cz. 1) – zaroście,

„Harold rzucił mu niewielką sakiewką, która zabrzęczała kilkunastoma złotymi monetami […]”(r. 8 cz. 2) – sakiewkę,

„Belder, ten kolejny niepoważny kredyt, służący króla w dodatku, rzekł mu wiele przydatnych informacji.” (r. 8 cz. 2) – kretyn.

Do logiki w tekście również nie mam zastrzeżeń, jedynie dwie poniższe sprawy zwróciły moją uwagę.

„– Oczywiście, przyjacielu. Bywaj! – odparł znużony Revil, na co zdenerwowanemu puściły jeszcze bardziej nerwy. Rzucił się na niego, chwytając z dzikim okrzykiem za szyję. Wiedźmin zaśmiał się pod nosem. Tylko na to czekał. Już on pokaże temu szczeniakowi te jego nieistniejące ścierstwa. […] Revil chodził naokoło, kręcili się obaj, patrząc nienawistnie w swoje oczy.” (r. 4 cz. 1)  – złapał go za szyję, po czym puścił? Z tekstu nic takiego z tekstu nie wynika, nawet to, że się do niego zbliżył,

„Pióro skrzypiało pod szorstkim pergaminem przypominającym kolorem zgniły owoc jabłoni, na którym koślawym pismem wyryto kilka słów.” (r. 6 cz. 1) – a czy to pergamin nie powinien skrzypieć pod piórem albo pióro na pergaminie?

16/20

Ramki

Zakładki są uporządkowane, wszystko dokładnie opisałaś. Tekst jest poprawny, wdarło się tylko kilka literówek:

„[…] gdzie okupujący ją orkowie mieliby pełnie władzy i cieszyli się dozgonnymi przywilejami.” (Religia) – pełnię

„Rad byli z tegoż zdarzenia wszytki ludzie […]” (Religia) – wszystkie

„Wiedział, że i na niego przyjdzie kolei […]” (Constantino) – kolej

5/5

Statystyki

Statystyka ładna, nie ma SPAM-u pod rozdziałami, a z większością czytelników rozmawiasz.

5/5

Inne

Nic mnie jakoś szczególnie nie urzekło.

0/5

Podsumowanie

Zdobyłaś 78 punktów na 115 możliwych, co daje ocenę dobrą.

Leno_S, wybacz za taką zwłokę, ocena powinna ukazać się już w wakacje, ale jakoś tak wyszło, że mam czteromiesięczne opóźnienie…

Opowiadanie jest dobre, ma ogromny potencjał, więc nie rezygnuj z niego. Czasami dobrze jest dostać, nawet lekkiego, kopa w tyłek i pisać dalej, pracować jeszcze ciężej. Proponuję skupić się przede wszystkim na kreacji świata przedstawionego, na zwolnieniu z akcją i na doszlifowaniu stylu.

Trzymam bardzo mocno za Ciebie kciuki i życzę powodzenia w dalszym pisaniu!

***

Wróciłam i mam zamiar w ciągu następnych kilkunastu dni ocenić pozostałe pięć blogów. Czy zdążę do Sylwestra? Mam taką nadzieję, więc trzymajcie mocno kciuki. :)

Całość Legendy Sennarille mam przeczytaną i za kilka dni powinna ocena się pojawić, chociaż nie wiem, czy się wyrobię do piątku, a chciałabym przed świętami uporać się jeszcze z Sukcesją (którą już zaczęłam czytać i którą skończę za dwa-trzy dni) i mieć wszystkie długie powieści z głowy.

Przepraszam też wszystkich za tak długą nieobecność, ale wiecie: życie, studia, nauka, studia, studia, życie. Chyba przez tę przerwę straciłam formę w ocenianiu. Czegoś mi brakuje w tej ocenie, ale mam też nadzieję, że nie jest jakąś totalną porażką.

Jeżeli widzicie jakieś błędy, krzyczcie, ja już nie mogę nic znaleźć – za długo nad tekstem siedziałam.

Widzimy się niedługo, trzymajcie się ciepło!